Προσοχή: ο «Λύμπε» δεν επιστρέφει για να παίξει ποδόσφαιρο
Ο υπερβολικός ενθουσιασμός για μια παλιά δόξα του συλλόγου που έρχεται όχι για να φορέσει φανέλα και σορτσάκι, αλλά κοστούμι και γραβάτα, είναι πιθανό να κάνει μεγάλη ζημιά. Όπως έκανε και στην περίπτωση του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Γράφει ο Βασίλης Μοιρώτσος
Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα και κατ’ επέκταση «αυτογκόλ» του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια (και συγκεκριμένα τα χρόνια που ακολούθησαν της πολυμετοχικότητας) είναι πως από μόνος του χαμηλώνει πάρα πολύ τον πήχη του. Και το κάνει σε πολλούς τομείς: από τη θεοποίηση μέτριων ποδοσφαιριστών, οι οποίοι αποθεώνονται επειδή ξέρουν να… κοντρολάρουν, μέχρι τους πανηγυρισμούς για νίκες απέναντι σε ομάδες που το «brand name» του Παναθηναϊκού ούτε καν θα έπρεπε να τις… έβλεπε.
Είναι χαμήλωμα του πήχη να αποκαλούμε… παιχταρά τον κάθε Ιμπάρμπο που φοράει τη φανέλα του Παναθηναϊκού, επειδή έτυχε πριν απ’ αυτόν να αγωνίζεται στη συγκεκριμένη θέση ο Ντίνας. Ή να λέμε πως ο Μπούρμπος ήταν μια «έξυπνη» κίνηση επειδή είχε κάνει καλή σεζόν με τον ΟΦΗ. Ή να πανηγυρίζουμε για μεταγραφές τύπου Σαμπά, επειδή κάπως, κάπου, κάποτε ο Αφρικανός είχε κάνει σπουδαία καριέρα. Ρίχνει από μόνο του το κλαμπ τον πήχη και κάνει ζημιά στην υστεροφημία του όταν παρουσιάζει σαν κάτι «εξωπραγματικό» μια πρόκριση απέναντι σε ομάδες όπως η Μίντιλαντ, η Μπρόντμπι, η ΑΪΚ Στοκχόλμης. Παραμένεις «Παναθηναϊκός» όταν προκρίνεσαι απέναντι σε ομάδες όπως η Μπρόντμπι. «Panathinaikos» σημαίνει να κάνει καθυστερήσεις η Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου, να σου δίνει το χέρι ο Μουρίνιο στο Μιλάνο, να πετυχαίνεις τρία γκολ σε εφτά λεπτά στο Ολίμπικο.
Πως μου ήρθαν όλα αυτά; Από την είδηση της επιστροφής του Νίκου Λυμπερόπουλου στον σύλλογο και της – ανεξήγητα μεγάλης – ευφορίας για τον «Λύμπε». Συμφωνούν όλοι πως η στελέχωση της ομάδας από ανθρώπους που νιώθουν από Παναθηναϊκό, που γνωρίζουν τι πρεσβεύει ο σύλλογος, μπορεί να φέρει το κλαμπ ένα βήμα πιο μπροστά. Να το εξελίξει, να το μεγαλώσει. Το παράδειγμα, όμως, του Ζιλμπέρτο Σίλβα είναι πολύ πρόσφατο. Κι επειδή ο Παναθηναϊκός (μαζί και ο κόσμος του, τα media και όσοι τον περιτριγυρίζουν) κάηκε στον χυλό με τον Βραζιλιάνο, καλό θα είναι να φυσήξει για τα καλά το «γιαούρτι» με τον Λυμπερόπουλο. Και να μην αφήσει σε κανέναν να πιστέψει τίποτα παραπάνω απ’ αυτό το οποίο θα έρθει να κάνει ο πρώην ποδοσφαιριστής: ο Λυμπερόπουλος ΔΕΝ έρχεται για να φορέσει φανέλα και σορτσάκι, αλλά κοστούμι και γραβάτα.
Βάλτε τον εαυτό σας να θυμηθεί τι συνέβη στην είδηση της επιστροφής του Ζιλμπέρτο Σίλβα πριν από λίγους μήνες. Νόμιζες πως ζεις σε κάποιο παράλληλο σύμπαν. Τα social media γέμισαν από φωτογραφίες του Βραζιλιάνου: όσοι είχαν μια selfie μαζί του έσπευσαν να το θυμίσουν στους διαδικτυακούς τους «φίλους», άλλοι ανέβαζαν τον Ζιλμπέρτο με τις δύο κούπες στα χέρια, άλλοι θυμόντουσαν το αντίο του στο ΟΑΚΑ και τον καλωσόριζαν και πάλι πίσω με τιμές. Ο ενθουσιασμός κάνει πάντα καλό. Ο υπερβάλλων ζήλος κάνει μάλλον κακό. Όπως έκανε στην περίπτωση του Ζιλμπέρτο, δίχως φυσικά να φταίει ο κόσμος γι’ αυτό. Άλλωστε, ο ίδιος ο Παναθηναϊκός δεν μπόρεσε να «προστατεύσει» την κίνησή του, με αποτέλεσμα να φτάσουν στο σημείο κάποιοι ακόμα και να απομυθοποιήσουν τον ΤΕΡΑΣΤΙΟ Ζιλμπέρτο, που αντί να είναι στην πρώτη τριάδα της «ιεραρχίας», αποτέλεσε (δίχως δική του ευθύνη) μια… γλάστρα στο πλάι του Στραματσόνι.
Θα «καεί» και η – σωστή, κυρίως επειδή είναι ελληνική και «παναθηναϊκή» – κίνηση του Λυμπερόπουλου αν ο Παναθηναϊκός δεν κάνει σαφέστατο προς όλους πως ο «Λύμπε» δεν θα σκοράρει πανέμορφα γκολ όπως εκείνο που είχε βάλει απέναντι στον Ολυμπιακό για το Κύπελλο, αλλά θα κάνει μια περισσότερο «πολύπλοκη» δουλειά, η οποία χρειάζεται χρόνο, καλή συνεργασία με τον προπονητή, συνεννόηση και πίστη από τους υπόλοιπους σε ένα πλάνο που σίγουρα θα φέρει μαζί του ο νέος τεχνικός διευθυντής του κλαμπ. Ο Λυμπερόπουλος δεν είναι εδώ για να κάνει μαγικές ντρίπλες όπως εκείνη στον Φεράρα, ούτε για να δείχνει τη φανέλα του στους Ολυμπιακούς. Είναι εδώ για να βρει καλούς παίκτες, για να φτιάξει ένα πρότζεκτ, για να «στρίψει» ξανά τον σύλλογο προς την ελληνική αγορά, που επί Στραματσόνι αποτελούσε λέξη απαγορευμένη. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε όλοι μας, τόσο πιο εύκολα και πιο επιτυχημένα θα γίνει η δουλειά του Λυμπερόπουλου.
ΥΓ: Δεν είναι τυχαίο πως ο πιο πετυχημένος τεχνικός διευθυντής της εποχής Αλαφούζου ήταν ο Νίκος Νταμπίζας. Δίχως τυμπανοκρουσίες, χωρίς πανηγυρισμούς και «πιασάρικες» φωτογραφίες στα social media. Ακολούθησαν το δίδυμο Φύσσα – Βόκολου και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα. Όλοι τους με πράσινο παρελθόν. Ας ελπίσουμε ο Λυμπερόπουλος να αποτελέσει την εξαίρεση που θα επιβεβαιώσει τον κανόνα.
To Panathinaikos24.gr είναι δίπλα σε κάθε άθλημα και κάθε στιγμή του Παναθηναϊκού. Είτε πρόκειται για μπάλα ποδοσφαίρου είτε για μπάλα μπάσκετ, είτε για το παρκέ του βόλεϊ, αλλά και για κάθε άθλημα και κάθε είδηση του ερασιτέχνη.
Με καθημερινά blogs που καλύπτουν όλο το φάσμα του πράσινου οργανισμού, με ζωντανές εκπομπές που τις έχετε αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή και φυσικά με όλη την επικαιρότητα από τον αθλητισμό και όχι μόνο. Panathinaikos24.gr, το πρώτο «πράσινο» σάιτ που αγκαλιάσατε από την πρώτη στιγμή είναι εδώ, έτοιμο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της εποχής και όπου χτυπάει η καρδιά του Παναθηναϊκού.
