Λέγεται πως πριν από εκατοντόσα χρόνια, κάπου στα 1905 –τότε, που η ενημέρωση για το τι συνέβαινε στην άλλη άκρη του κόσμου, έφτανε ως εδώ με καμιά βδομάδα καθυστέρηση- μία ελληνική εφημερίδα είχε κυκλοφορήσει με πρωτοσέλιδο τίτλο «δεξιότερα Κουροπάτκιν», συστήνοντας στο Ρώσο στρατηγό προς ποια κατεύθυνση να μετακινήσει το στράτευμά του ώστε να αποφύγει το σφυροκόπημα των Ιαπώνων στο Μούκδεν. Για να τα λέμε, βέβαια, όλα, ο ξεροκέφαλος Κουροπάτκιν έγραψε στο χιόνι –ή όπου αλλού- τη συμβουλή των Ελλήνων δημοσιογράφων –που ξέρουν καλύτερα από κάθε άλλον από τη συνταγή του μουσακά μέχρι τα μέτρα ασφαλείας των πυρηνικών εργοστασίων- και το έφαγε τελικά το κεφαλάκι του, μια και οι Γιαπωνέζοι –μακρινοί πρόγονοι των αντίπαλων μας στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, by the way- τελικά τον διέλυσαν.
Την παραπάνω μικρή ιστορία θυμάμαι συχνά-πυκνά κάθε που τυχαίνει να διαβάζω σχόλια προπονητικού χαρακτήρα κάτω από τις περιγραφές των αγώνων –με φανταστικό παραλήπτη τους τον Πεδουλάκη, τον Αναστασίου, τον Σάντος ή τον Μουρίνιο. Δεν είναι κακό, είναι όμως κομμάτι γραφικό. Όσο και αρκετοί απ’ όσους μας έπαιρναν τηλέφωνο ή έστελναν μηνύματα στην εκπομπή ξεκινώντας με την κωδική φράση «επειδή κι εμείς έχουμε παίξει μπάλα», υπονοώντας πως μία ευδόκιμη θητεία στα παιδικά των Πράσινων Πουλιών αρκεί για να σου οξύνει το μάτι και το κριτήριο τόσο ώστε να παίζεις το 4-4-2 και το Τσάμπιονς Λιγκ στα δάχτυλα καλύτερα από τον κάθε ακριβοπληρωμένο μυρωδιά.
Σκέφτομαι επίσης πόσο πολύ η τύχη των προπονητών και το ύφος των όσων ακούν και όσων τους προσάπτουν εξαρτώνται (όχι μόνο από το αποτέλεσμα αλλά) από το ένα σουτ. Που μπορεί να μπει ακόμα κι αν γίνεται «σκοτωμένο» ή να μην μπει ακόμα κι αν προκύπτει μέσα από καλά εκτελεσμένα συστήματα και με τις καλύτερες των προϋποθέσεων. Θα άκουγε, λέτε, τα ίδια ο Πεδουλάκης αν το τελευταίο τρίποντο του Διαμαντίδη στη Βιτόρια είχε γράψει και ο Παναθηναϊκός ήταν σήμερα στο 5-3 αντί για το 4-4; Ξέρω πως κάμποσοι θα βιαστούν να αντιτείνουν πως ναι, πως τα ίδια θα άκουγε, καθότι δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα αλλά και η εμφάνιση που μετράει, τα συστήματα που περπατούν –ή όχι- στο γήπεδο. Σόρι, αλλά νομίζω πως είμαστε ακόμα και μεταξύ μας λίγο-πολύ υποκριτές. Θυμάμαι πόσο πολύ είχαμε σταθεί στην εμφάνιση και τα συστήματα μετά τη νίκη στην παράταση στο Βελιγράδι, μετά το 0-1 στο Πόρτο ή μετά το 0-1 στο Μιλάνο με γκολ, αν έχεις Θεό, του Σαριέγκι (δεν είναι δική μας αποκλειστικότητα αυτό: ο Άλεξ Φέργκιουσον έγινε Θεός και σερ κατά βάση μετά τα δύο γκολ στις καθυστερήσεις και την επικράτηση επί μιας Μπάγερν που για 85 λεπτά τον είχε κάνει γιο-γιο –κι όποιος μπορεί να μου εξηγήσει τι σόι σύστημα είναι αυτό, να τον ακούσω).
Δηλαδή σου αρέσει η ομάδα του Πεδουλάκη και όσα δείχνει στο γήπεδο; ακούω σχεδόν την ερώτηση στ’ αυτιά μου. Για να είμαι ειλικρινής όχι (αλλά για να είμαι επίσης ειλικρινής νομίζω πως είναι πολύ καλύτερη από την αντίστοιχη περσινή με Πάνκο, Κίτσεν και Μπανκς) κι ούτε είμαι σε θέση να πω με βεβαιότητα πως όσα σημειώνει ο Αβραμίδης (που ξέρει περισσότερο μπάσκετ από μένα) αρκούν ως εξήγηση. Σκέφτομαι όμως πως ακόμα και ο πιο άσχετος πιλότος του κόσμου αν οδηγούσε το αεροπλάνο στο οποίο ήμουν επιβάτης, θα γινόμουν απίστευτα γραφικός αν σηκωνόμουν από τη θέση μου και του έλεγα «καλά ρε μάγειρα, δε βλέπεις πως φυσάει από τα δεξιά να σηκώσεις λίγο το φτερό;»
