Ακούω πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού να λένε πως το 2013 πρέπει να φύγει και να μην ξανά ‘ρθει, εννοώντας το ποδοσφαιρικό τμήμα του συλλόγου. Συμφωνώ, πως από άποψη τίτλων και ευρωπαϊκών διακρίσεων (στο «πράσινο» DNA είναι εξίσου σημαντικά αυτά τα δύο), ο χρόνος που φεύγει δεν είχε να προσφέρει τίποτα. Πρέπει κι εσείς, όμως, να συμφωνήσετε: στο «ξημέρωμα» του 2013, ποιος περίμενε ότι ένα χρόνο μετά ο Παναθηναϊκός θα σου δίνει ελπίδα, όραμα, χαμόγελο, αισιοδοξία;
Ποιος περίμενε ότι θα γεμίζει τη Λεωφόρο, θα «γεμίζει» ποδόσφαιρο τον κόσμο του, θα πετυχαίνει εύκολες και μεγάλες σε έκταση νίκες, θα παίζει με τόσα ελληνόπουλα, θα πετυχαίνει εύκολες νίκες με τεσσάρες; Ελάχιστοι. Σχεδόν κανείς. Υπήρχαν κάποιοι που έκαναν τον σταυρό τους για να φτιαχτεί μια ομάδα που θα παλέψει για την πεντάδα, υπήρχαν και κάποιοι… θρασύτατοι, που έκαναν λόγο για Β’ Εθνική. Αστεία πράγματα. Για τον Παναθηναϊκό μιλάμε, που είναι καταδικασμένος να πρωταγωνιστεί, να κάνει πρωταθλητισμό, να σηκώνει κούπες, να φτάνει σε ευρωπαϊκούς θριάμβους τύπου Μιλάνου…
Αυτός ο Παναθηναϊκός επιστρέφει. Ο κανονικός. Ο αληθινός. Ο «Σύλλογος Μεγάλος». Το καταλαβαίνεις, πηγαίνοντας ένα απόγευμα στη Λεωφόρο. Το νιώθεις, βλέποντας τη λειτουργία της ομάδας. Το αντιλαμβάνεσαι στο δέσιμο εξέδρας – ποδοσφαιριστών. Ακόμα – ακόμα και στην αντιμετώπιση που λαμβάνεις από τους αντιπάλους. Αλλιώς έβλεπε ο Παναιτωλικός και ο κάθε Παναιτωλικός τον Παναθηναϊκό των πρώτων αγωνιστικών, αλλιώς τον βλέπει τώρα. Τον σέβεται περισσότερο. Φοβάται την φανέλα του και το «βάρος» της…
Δεν τα γράφω για να χαϊδέψω αυτιά. Τα μηνύματα είναι αισιόδοξα. Στο δεύτερο μισό του 2013 μπήκαν οι βάσεις. Στο πρώτο μισό του 2014 θα γίνουν στέρεες. Ώστε σε ένα χρόνο από σήμερα, να μιλάμε για έναν Παναθηναϊκό πρωταγωνιστή, που θα έχει ως μοναδικό στόχο το πρωτάθλημα και θα ετοιμάζει τα ευρωπαϊκά του… κοντομάνικα.
