Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε το ίδιο έργο. Θυμηθείτε τη Ριζούπολη ή τον Πανθρακικό. Και όχι μόνο αυτά τα παιχνίδια. Ο Παναθηναϊκός, εκεί που πάει να δημιουργήσει ένα σερί νικών και καλών εμφανίσεων, σκορπίζοντας χαμόγελα και αισιοδοξία στον κόσμο του, χύνει την καρδάρα με το γάλα και φτου κι’ από την αρχή…
Για να τα βάλουμε σε μια σωστή βάση: Είναι ο Παναθηναϊκός μια ομάδα που το τελευταίο διάστημα εντυπωσιάζει, γι’ αυτό και τα καλά λόγια γι’ αυτήν; Όχι, είναι η απάντηση. Είναι ο Παναθηναϊκός για τα σκουπίδια; Όχι, και σ’ αυτή την ερώτηση. Θα πει, λοιπόν, κάποιος τώρα «ε, τότε, τι στο διάβολο είναι και τι πρέπει να γράφουμε για την ομάδα».
Είναι πάρα μα πάρα πολύ απλό. Ο Παναθηναϊκός είναι μια νέα ομάδα, που «χτίζεται». Είναι ένα σύνολο ποδοσφαιριστών, οι περισσότεροι των οποίων τώρα «ψήνονται». Κι όλο αυτό έχει συμβεί διότι πολύ απλά… δεν υπάρχει σάλιο! Είναι, όμως, κι ένας δρόμος σωστός…
Η βελτίωση από την αρχή της σεζόν είναι ορατή. Ο στόχος, ακόμα «μέσα» (έξοδος στην Ευρώπη). Κι ο ρεαλισμός, απαραίτητος. Κανείς δεν είπε ότι το «τριφύλλι» πηγαίνει για πρωτάθλημα. Κανείς δεν τόνισε ότι οι «πράσινοι»… φορτσάρουν για κορυφή. Ο σκοπός είναι η απαραίτητη είσοδος στην πεντάδα και η δημιουργία μιας νέας ομάδα, που θα είναι ανταγωνιστική σε 2-3 χρόνια, αν το πλάνο συνεχιστεί.
Πάμε, τώρα, στα σημερινά. Κατ’ εμέ, αυτό το φαινόμενο που παρατηρείται είναι, στον μεγαλύτερό του βαθμό, θέμα νοοτροπίας. Οι «πράσινοι», έπειτα από δυο – τρεις καλές εμφανίσεις, παρουσιάζουν πάντα το ίδιο πρόσωπο. Νωθρό, νωχελικό, δίχως πάθος, δίχως τα… βασικά, τα οποία έχουν δουλευτεί και βγαίνουν σε άλλα παιχνίδια.
Είναι δουλειά του Γιάννη Αναστασίου να το λύσει. Και στην ανάγκη να… πιάσει από το αυτί ποδοσφαιριστές. Δεν είναι κακό. Κάθε άλλο…
