Διαβάστε, επίσης, τι λέει ο τερματοφύλακας του «τριφυλλιού» για τα όσα γράφονται γι’ αυτόν, για τον τραυματισμό του Νίκου Μαρινάκη στο «Κλεάνθης Βικελίδης», αλλά και την προοπτική του εξωτερικού.
Διαβάστε αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Καπίνο στο “People”:
Για την Εθνική ομάδα: ”Η πρώτη μου συμμετοχή σε Εθνική Ομάδα ήταν στα 17 μου. Όταν ξεκίνησα, μου φαινόταν περίεργο, τώρα είναι απλώς η φυσική εξέλιξη. Μακάρι στα 30 να είμαι πάλι στο Μουντιάλ και να παίζω! Τώρα δεν παίζω. Η επιλογή του προπονητή, για να βρίσκεται κάτω από τα δοκάρια, είναι ο Ορέστης Καρνέζης. Για τα προκριματικά επέλεξε εμένα, τον Ορέστη (Καρνέζη) και τον Μιχάλη (Σηφάκη).
Όλοι οι παίκτες σίγουρα αξίζουν. Υπάρχει μεγάλη δυναμική στην Εθνική Ομάδα. Το 2004 δεν πηγαίναμε για να πάρουμε το Euro, αλλά το καταφέραμε. Την περιμέναμε την πρόκριση στο Μουντιάλ. Θα ήταν αποτυχία να μην προκριθούμε. Κληρωθήκαμε σε δύσκολο όμιλο στη Βραζιλία και θα είναι μεγάλη επιτυχία αν τον περάσουμε.
Το να βρίσκομαι στη Βραζιλία το καλοκαίρι είναι ο μεγαλύτερος φετινός μου στόχος. Θα δώσω τον καλύτερό μου εαυτό. Σίγουρα παίζει ρόλο η εμφάνιση στο γήπεδο, αλλά είναι εύκολο να επηρεαστείς από πολλά πράγματα. Ειδικά αν είσαι μικρός. Πρέπει να είσαι πολύ συγκεντρωμένος και να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να τους εμπιστεύεσαι και να τους ακούς.
Θέλει πολλή δουλειά κι εκεί μπορεί να ξεφύγει κανείς και να χαθεί ένα μεγάλο ταλέντο. Όταν ένας αθλητής είναι 18 ετών και βλέπει το όνομά του παντού, επηρεάζεται”.
Πως άρχισε να ασχολείται με το ποδόσφαιρο: ”Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά και ξεκίνησα το ποδόσφαιρο από 8 ετών. Ήταν το όνειρό μου. Δεν πήγα στην ακαδημία απλά για αθλητισμό, αλλά για να γίνω επαγγελματίας. Στα 12 μου, με πήρε ο Παναθηναϊκός και έμενα εσώκλειστος στην Παιανία. Τότε έπρεπε να επιλέξω αν θα πάω στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό.
Σαφώς και ήταν μια επιλογή που κλήθηκα να κάνω σε παιδική ηλικία, αλλά ακολούθησα το ένστικτό μου. Ήμουν βέβαια Παναθηναϊκός και έπαιξε κι αυτό ρόλο. Πήγα στην ομάδα που αγαπούσα. Είχα δει, επίσης, πως εκεί γινόταν καλύτερη δουλειά. Ήξερα ότι, αν δουλέψω και είμαι συγκεντρωμένος, θα πάω μπροστά. Ήμασταν είκοσι παιδιά στην Παιανία, σαν κατασκήνωση όλο το χρόνο.
Ήμουν με τους φίλους μου όλη μέρα και παίζαμε ποδόσφαιρο. Τι άλλο να ζητούσα; Τους γονείς μου τους έβλεπα κάθε Σαββατοκύριακο. Στα 16 μου, ανέβηκα στην πρώτη ομάδα και γύρισα στο σπίτι μου στον Πειραιά. Με πηγαινοέφερναν οι γονείς μου κάθε μέρα. Με καμαρώνουν και νιώθουν πως οι κόποι τους για μένα έπιασαν τόπο. Ιδανικά, επιθυμώ να συνεχίσω στο χώρο του ποδοσφαίρου ακόμα και μετά το τέλος της καριέρας μου ως ποδοσφαιριστής”.
Για τον τραυματισμό του Μαρινάκη στο ”Κλεάνθης Βικελίδης”:”Νόμιζα ότι ο Νίκος πέθανε. Τρόμαξα από τις αντιδράσεις εκείνων που ήταν κοντά. ”Πήγε κι ήρθε” το παιδί. Είναι συγκλονιστικό να βλέπεις ένα τόσο κοντινό σου πρόσωπο σ’ αυτή την κατάσταση. Με τον Νίκο ήμασταν μαζί από παιδιά, από τις ακαδημίες. Φοβήθηκα γιατί δεν κουνιόταν. Τρομάξαμε πολύ. Μετά έμαθα ότι είναι καλά και ηρέμησα”.
Για την πρόταση που είχε το καλοκαίρι να συνεχίσει την καριέρα του στο εξωτερικό: ”Θέλω να φύγω στο εξωτερικό, αλλά να είμαι έτοιμος για να παίξω εκεί. Δεν θέλω να φύγω και να παλέψω για να ξαναγυρίσω στην Ελλάδα μετά. Είμαι στον Παναθηναϊκό και είμαι πολύ χαρούμενος. Το περασμένο καλοκαίρι υπήρχε ένα ενδεχόμενο να φύγω, αλλά δεν προχώρησε. Η ζωή του ποδοσφαιριστή είναι πολύ δύσκολη, ειδικά στην Ελλάδα, όπου υπάρχει διπλάσια πίεση.
Προκαλούν εντύπωση επίσης οι υπέρογκες αμοιβές των ποδοσφαιριστών, που στην Ελλάδα είναι μύθος. Υπάρχουν ποδοσφαιριστές στην Α’ Εθνική που δεν έχουν να φάνε. Κυριολεκτικά. Ευτυχώς ανήκω σε πολύ καλό σωματείο και δεν έχω τέτοιο πρόβλημα. Πολλά δεν μπορεί να καταλάβει ο κόσμος. Όταν χάνει η ομάδα, δεν έχεις την όρεξη να βγεις από το σπίτι σου.
Την περίοδο που ζούσα στον Πειραιά, φοβόμουν να βγω. Έχει τύχει να μου πούνε Ολυμπιακοί ”τι κάνεις εσύ εδώ;”. Έμεινα ψύχραιμος και δεν υπήρξε συνέχεια. Ας είμαστε ρεαλιστές, δεν κάνουμε και το πιο σημαντικό επάγγελμα του κόσμου, αλλά υπάρχουν πολλά που σε επηρεάζουν και είναι ψυχοφθόρα. Εγώ θέλω να παίζω και δουλεύω σκληρά ώστε να κερδίζω μια θέση στην ενδεκάδα.
Αν γράφεται κάτι εξωαγωνιστικό για το τι παιδί είμαι και τι κάνω, δεν με αφορά. Έχω δώσει βέβαια κι εγώ δικαίωμα, παλιότερα, στα 17 μου. Υπήρξε ένα διάστημα που είχα ξεφύγει. Έχω διαβάσει ότι βγαίνω στα μπουζούκια, ότι δεν είμαι καλό παιδί ή ότι την έχω ”ψωνίσει”. Πέρασα ένα διάστημα που δεν έριχνα ποτέ φταίξιμο σε μένα, για όλα έφταιγαν οι άλλοι.
Ευτυχώς, ήμουν μικρός και το ξεπέρασα γρήγορα. Τώρα έχω αλλάξει τελείως. Είμαι πολύ συναισθηματικός, κάτι που δεν φαίνεται με την πρώτη εντύπωση που δίνω σε κάποιον. Οι περισσότεροι νομίζουν πως έχω ύφος. Πάντα έτσι ήμουν. Δεν ανοίγομαι εύκολα. Σ’ αυτούς όμως που έχω επιλέξει να είναι δίπλα μου τα δίνω όλα”.
