Πιο ήρεμος και νηφάλιος από την ροή της επικαιρότητας, καιρό τώρα, ήθελα να μοιραστώ μαζί σας σκέψεις μου που άπτονται ευρύτερα στον ελληνικό αθλητισμό και ειδικότερα στο ποδόσφαιρο, αφήνοντας για λίγο στην άκρη το αμιγώς αγωνιστικό πεδίο. Σκέψεις που αφορούν τη σημασία του να υπάρχει ένας Ολυμπιακός, όπως είναι σήμερα, και πως αυτό επιδρά στην κοινωνία του αθλητισμού.
Δεν αμφιβάλλω καθόλου, ότι πολλοί από σας θα έχετε κάνει παρόμοιες σκέψεις και κατά τη γνώμη μου θα έχει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να ανοίξουμε την συζήτηση αυτή. Σας επισημαίνω τον κίνδυνο όμως, να χαρακτηριστείτε γραφικοί αν συμμετέχετε στη συζήτηση, μαζί με μένα που ρισκάρω να φανώ παρακινητής της γραφικότητας.
Οι άλλοι
Ας αφήσουμε για λίγο τον Ολυμπιακό εκτός. Ο Παναθηναϊκός από το 1996 μέχρι σήμερα, 18 χρόνια δηλαδή, έχει κατακτήσει δύο πρωταθλήματα και δύο κύπελλα Ελλάδος. Πέρυσι βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής και σήμερα η παρουσία του δε θυμίζει σε τίποτα την ομάδα που πρωταγωνιστούσε σε Ελλάδα και Ευρώπη. Παράλληλα, δεν έχει καταφέρει να οικοδομήσει το δικό του νέο σπίτι.
Η Α.Ε.Κ. από το 1994 δεν έχει κατακτήσει κανένα πρωτάθλημα και οι μόνες διακρίσεις της είναι κύπελλα Ελλάδος το 1996, το 1997, το 2000, το 2002 και το 2011. Το 2007, παρότι βαθμολογικά πρώτη, έχασε το πρωτάθλημα από τον Σωκράτη Κόκκαλη. Σήμερα, βολοδέρνει στα απίθανα γήπεδα της Γ’ Εθνικής. Η Α.Ε.Κ. επίσης, δεν έχει το δικό της γήπεδο.
Ο Π.Α.Ο.Κ τα τελευταία 18 χρόνια έχει κατακτήσει δύο κύπελλα Ελλάδος. Ποτέ, όλα αυτά τα χρόνια δεν υπήρξε ανταγωνιστικός σε επίπεδο πρωταθλητισμού, ενώ και αυτός γλύτωσε την καταστροφή από το αγωνιστικό και οικονομικό αδιέξοδο που είχε περιέλθει. Ο Άρης στο ίδιο διάστημα, δεν κατέκτησε κανένα τίτλο, σε καμία διοργάνωση και του χρόνου θα αγωνίζεται κατά συντριπτική πιθανότητα στη Β’ Εθνική. Και τα δύο μεγάλα κλαμπ της Θεσσαλονίκης βίωσαν την τραγωδία των διοικήσεων πρωτοδικείου.
Ηρακλής και Λάρισα δεν υπάρχουν πια, τουλάχιστον όπως τους γνωρίζαμε. Ο.Φ.Η και Πανιώνιος, ιστορικά σωματεία της πρώτης εθνικής, βασανίζονται εξίσου από σοβαρά οικονομικά προβλήματα και βρίσκονται χρόνια τώρα στην αφάνεια, προσπαθώντας κάθε χρόνο να αποφύγουν τον υποβιβασμό και τον αφανισμό.
Ο Ολυμπιακός του Σωκράτη και του Βαγγέλη
Στο ίδιο διάστημα, που ΟΛΟΙ οι υπόλοιποι καταρρέουν ή έχουν ήδη καταρρεύσει η ομάδα από τον Πειραιά, έχει κατακτήσει 16 από τα 18 τελευταία πρωταθλήματα και επτά κύπελλα Ελλάδος. Έχει 17 συμμετοχές στο Champions League, με σπουδαιότερη διάκριση μία πρόκριση στους «8». Ελέγχει κάθε παρασκηνιακή διαδικασία, ευνοείται συστηματικά από τη διαιτησία, καθορίζει αστυνομικές συστάσεις και λειτουργεί σαν αθλητικός δικαστής, δικάζοντας τους υπόλοιπους με απίθανες τιμωρίες έδρας ενώ ο ίδιος βγαίνει πάντα «λάδι». Έχει το δικό του, νεόκτιστο στάδιο, από το 2004.
Η θεωρία της οργής
Αν στην Ελλάδα υπάρχουν 100 φίλαθλοι, οι 25 είναι Ολυμπιακοί. Γιατί ταιριάζει, γιατί βολεύει, γιατί είναι ο «Αυτοκράτορας». Οι μισοί απ’ αυτούς, είναι τηλεθεατές του Τσουκαλά, ψηφοφόροι του Ανατολάκη, διαβάζουν Θέμο και παλιότερα Καραπαπά. Οι υπόλοιποι 75 ας υποθέσουμε ότι είναι οπαδοί όλων των υπόλοιπων ομάδων της ελληνικής επικράτειας, όλων των κατηγοριών. Είναι σαφές, και απολύτως δικαιολογημένο, ότι οι 75 δεν αισθάνονται καθόλου καλά τα τελευταία 18 χρόνια. Είναι σαφές, ότι και θα απαξιωθεί και θα βιαστεί το άθλημα. Διαπίστωση που προκύπτει από τα συνεχόμενα φαινόμενα άδειων κερκίδων και βίας στα γήπεδα.
Σκέψη πρώτη, επιδεχόμενη κριτικής και αμφισβήτησης: Ο ποδοσφαιρικός Ολυμπιακός, των τελευταίων ετών, βιάζει κατ΄εξακολούθηση το άθλημα, τους κανόνες του και την ιστορία του, αποτελεί καρκίνωμα της κοινωνίας του ποδοσφαίρου και μολύνει επικίνδυνα και τα τελευταία στρώματα υγιών φιλάθλων, ακόμα κι αυτούς που είναι Ολυμπιακοί και δεν έχουν πιθηκίσει ακόμα.