Θα ξεκινήσω με την πιο συγκινητική στιγμή. Η ώρα είναι 19:20. Λίγο πριν από τη σέντρα στο ματς με τον ΠΑΟΚ ανακοινώνεται από τα μεγάφωνα της Λεωφόρου ότι η ποδηλατική ομάδα θα κάνει την είσοδό της στον αγωνιστικό χώρο. Όπως και γίνεται. Οι πράσινοι ποδηλάτες, μικροί και μεγάλοι, εισέρχονται στο γήπεδο και με τα ποδήλατά τους φτάνουν μέχρι τη Θύρα 13. Ο κόσμος σηκώνεται όρθιος και ξεσπά σε επιδοκιμασίες. Το σύνθημα «Παναθηναϊκός, Παναθηναϊκός», δονεί την ατμόσφαιρα και η συγκίνηση είναι φανερή σε όλους. Αθλητές και οπαδούς. Αυτό λέγεται δέσιμο. Αυτό λέγεται ενότητα. Αυτό λέγεται Παναθηναϊκό μεγαλείο. Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά. Μόνο αν είμαστε ενωμένοι και αυτό που γίνεται φέτος, στον συγκεκριμένο τομέα, είναι απίστευτο και πιο αληθινό από ποτέ.
Το ματς αρχίζει. Ο Παναθηναϊκός από την αρχή «πνίγει» τον ΠΑΟΚ. Πίεση, πίεση, πίεση από τους παίκτες, δυο γκολ αντί για πέντε και μια Λεωφόρος στα καλύτερά της. Με φωνή, παλμό, στήριξη. Μια έδρα που θα ζήλευαν όλοι. Δεν σας κρύβω ότι φούσκωσα από υπερηφάνια όταν αργά το βράδυ ένα φίλος μου είπε. «Τόσο πολύ ένταση δεν είχα ξαναακούσει. Ειδικά αυτό το ΠΑΟ – Θρησκεία – Θύρα 13 ακουγόταν έντονα». Ο φίλος μένει στα Ιλίσια και από εκεί άκουγε τον κόσμο…
Και φτάνουμε και στο μπάσκετ. Νέα κούπα, νέα περηφάνια, νέα διάκριση για την μεγαλύτερη ομάδα που έβγαλε ο ελληνικός αθλητισμός. Ο πρώτος τίτλος της σεζόν βάφτηκε πράσινος. Θα ακολουθήσουν κι άλλοι, γιατί αυτός είναι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός. Αχόρταγος και απολύτως ερωτευμένος με τα τρόπαια…
Και μην ξεχάσουμε την πάλη. Το τμήμα που μας χάρισε το πανελλήνιο πρωτάθλημα. Το πρώτο! Ο «Σύλλογος μεγάλος» είναι εδώ, αδέλφια. Ζωντανός, υπερήφανος, με το βλέμμα στο μέλλον. Ένα μέλλον, που είναι στο χέρι μας να το κάνουμε όμορφο, συναρπαστικό, Παναθηναϊκό…