Δεν φταίει ο κόσμος που φωνάζει. Δεν φταίει ο κόσμος που αρχίζει σιγά σιγά να δείχνει την αποστροφή του προς την ελληνική Σούπερ Λίγκα και έχει μετατρέψει τις κλεφτές ματιές σε πραγματικό ενδιαφέρον για τα ξένα μεγάλα πρωταθλήματα. Δεν φταίνε τα παιδάκια που γνωρίζουν απ’ έξω κι ανακατωτά τις ενδεκάδες της Λίβερπουλ, της Μπάγερν, της Ρεάλ, της Μπαρτσελόνα και όλων των ξένων συλλόγων, αλλά αδυνατούν να σου απαντήσουν ποιος παίζει σέντερ φορ στην Καλλονή, ποιος είναι ο προπονητής του Πλατανιά και ποια μεταγραφή έκανε ο Λεβαδειακός.
Η Σούπερ Λίγκα μπήκε στην τελευταία της στροφή και οι «ομορφιές» επέστρεψαν. Μην ρωτάτε ποιες είναι οι «ομορφιές». Τις ξέρετε όλοι. ομάδες που αδυνατούν να σκοράρουν επί 27-28 αγωνιστικές, ομάδες που δεν μπορούν να αλλάξουν δύο πάσες μεταξύ τους, ξαφνικά μετατρέπονται σε Μπάγερν Μονάχου. Βάζουν τέσσσερα, πέντε, έξι, εφτά γκολ σε 90 λεπτά. Χάνουν άλλες πέντε κλασικές ευκαιρίες. Μας αναγκάζουν εμάς τους δημοσιογράφους να γράφουμε διθυράμβους. Κοροϊδεύοντας ακόμα – ακόμα και τους ίδιους μας τους εαυτούς πολλές φορές, μη μπορώντας να γράψουμε αυτά που θέλουμε.
Ο κόσμος στα social media κάνει πλάκα με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κόσμος που θα έπρεπε να βρίσκεται στην εξέδρα, για να παρακολουθεί τα παιχνίδια, προτιμά να κάθεται στον καναπέ, πίσω από έναν υπολογιστή και να γράφει στάτους γι’ αυτά που τον κάνουν να γελά με ειρωνεία, να αηδιάζει γι’ αυτό που το προσφέρουν, να αναρωτιέται αν αξίζει να ασχοληθεί και να πληρώσει για να δει αυτό το πράμα. Ετσι το λένε στο χωριό μου: ΠΡΑΜΑ. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο που βλέπουμε, με ελάχιστες εξαιρέσεις. ΕΝΑ ΠΡΑΜΑ ΚΑΙ ΜΙΣΟ…
