Στην εβδομάδα των Παθών που διανύουμε ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είναι άνετα ο πρωταγωνιστής σε ένα μπασκετικό σίκουελ. Τα δύο παιχνίδια στην Μόσχα του επιτρέπουν να λέει… πως σταυρώθηκε και πως ακόμα πειστικότερα… περιμένει την ανάσταση του.
Για το παιχνίδι της Μεγάλης Τετάρτης τα πράγματα είναι λίγο ως πολύ όπως τα περιέγραψαν και οι περισσότεροι. Αυτοκτονία. Ή καλύτερα για να είμαστε και μέσα στο πνεύμα… προδοσία. Προδοσία από τα ίδια του τα όπλα, μιας και στα κρίσιμα λεπτά, ότι έχει να επιδείξει ο Παναθηναϊκός στο παρελθόν, τον «κρέμασε». Κρίσιμα σουτ χωρίς στόχο, λάθη, κακές άμυνες και επιθέσεις με σχεδιασμό στο πρόσωπο του Διαμαντίδη που στο τέλος δεν μπόρεσε να δώσει στους πράσινους τη νίκη.
Πολλοί θα ήταν αυτοί που ταύτισαν το πρώτο παιχνίδι της φετινής σειράς με το αντίστοιχο περσινό, με την Μπαρτσελόνα. Και για 12’ την Μ. Παρασκευή, είδαν τον Παναθηναϊκό όχι μόνο να κοιτάει στα μάτια (ξανά) την ΤΣΣΚΑ αλλά και να μην προηγείται στο σκορ με διαφορά ασφαλείας, εξαιτίας κάποιων άστοχων καλαθιών… που δεν χάνονται. Σε εκείνο το σημείο, ο Παναθηναϊκός με 3/3 τρίποντα και 80% στα δίποντα είχε τον έλεγχο.
Κάπου εκεί αντί για νερό… του πρόσφεραν ξύδι και η ΤΣΣΚΑ με εκπληκτικό διάβασμα της άμυνας των πρασίνων και δαιμονισμένα ποσοστά όχι απλά ξέφυγε στο σκορ, αλλά τελείωσε και το ματς. Για 19’ ο Παναθηναϊκός είχε πετύχει 12 πόντους με οικτρά ποσοστά παρά το γεγονός ότι οι προσπάθειες του ήταν καλές. Για 19’ η ΤΣΣΚΑ έδειχνε πως είναι το απόλυτο αφεντικό και η τελική διαφορά των 26 πόντων οφείλεται σε αυτό τα 29-12 από το 10’ ως το 29’.
Οι πράσινοι όχι μόνο έχασαν κάθε μάχη σε προσωπικό επίπεδο, αλλά ηττήθηκαν κατά κράτος και σε στρατηγική αλλά και κυρίως σε ψυχολογία. Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης αντί να παίρνει λύσεις από τους παίκτες του, έβλεπε και τους καλούς του ως εκείνο το σημείο (βλέπε Ούκιτς) να καταποντίζονται σε ένα μαραθώνιο λαθών και άστοχων σουτ που οδήγησε στο 37% στα δίποντα και στα 1/17 τρίποντα μετά το αρχικό 3/3.
Έτσι δε νικάει κανείς. Πόσο δε μάλλον, ομάδες όπως η ΤΣΣΚΑ που όταν έχουν την ψυχολογία μπορούν να κάνουν παίκτες όπως ο Βορόντσεβιτς, ο Μικόφ και ο Φριντζόν να μοιάζουν με τον Ντάνκαν, τον Κόμπι και τον Ντουράντ. Μέσα σε όλα, όποτε ήταν ο Διαμαντίδης στο παρκέ, περισσότερο μπέρδευε τα πράγματα και ο Ουίμς πολλές φορές σούταρε τόσο ανενόχλητος που θα παραξενεύτηκε και ο ίδιος.
Εντάξει… τον σταυρωμένο Παναθηναϊκό δεν είναι ανάγκη τώρα να τον χλευάσουμε και να του πετάμε ειρωνικά λουλούδια.
Θα περιμένουμε… Και θα περιμένουμε όπως ξεκίνησε και αυτό το κείμενο την… ανάσταση του για τους απίστους Θωμάδες που λένε ότι η σειρά τελείωσε μετά την συντριβή στην Μόσχα.
Και το περίεργο είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν χρειάζεται να αλλάξει πολλά πράγματα. Αρκεί να πιέσει στην άμυνα όπως ξεκίνησε στο δεύτερο παιχνίδι και μετά να πιέσει την ΤΣΣΚΑ και ψυχολογικά ευστοχώντας στα… εύκολα σουτ.
Όχι… Με 30% στα σουτ δε… νίκησε κανείς. Αλλά ο Παναθηναϊκός δεν είναι για 30%. Συν και κάτι άλλο. Ή μάλλον κάποιος άλλος.
Ο Διαμαντίδης. Με -6 ράνκινγκ ο αρχηγός του Παναθηναϊκού έκανε μία νέα άσχημη εμφάνιση. Σε μία ομάδα που εξαρτάται τόσο πολύ, όλα αυτά τα χρόνια από έναν παίκτη, η παρουσία του αρχηγού της, στα επόμενα ματς θα είναι καθοριστική. Και κάτι μου λέει ότι ο Διαμαντίδης θα μιλήσει… μέσα στο γήπεδο, όπως κάνει και πάντα.