Παρατηρούσαμε τον Βίκτωρα Κλωναρίδη ν’ αλωνίζει στην Τρίπολη, θυμηθήκαμε τους αριθμούς του Νίκου Καρέλη, απολαύσαμε τον Μάρκους Μπεργκ με «φορεσιά» επιτελικού κι αναρωτηθήκαμε τι θα συμβεί του χρόνου αν παραμείνει ο Αμπέιντ, έχει την υγειά του ο Πέτριτς και προστεθεί ένα «οκτάρι» με μεγαλύτερη έφεση στο μοίρασμα παιχνιδιού σε σχέση με τον Αλγερινό και τον…Αιθίοπα μαραθωνοδρόμο με το περιβραχιόνιο!
Όσο κι αν στίβουμε το μυαλό μας καλύτερη επιθετική σύνθεση δεν μπορούμε να βρούμε στην χώρα, εκτός κι αν στις μεταγραφές Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ χτυπήσουν «κλώνους» Φαν Μπάστεν! Βέβαια το μόνο εύκολο είναι ν’ αγοράσεις ποιότητα, το ζόρι είναι να βρεις ακατέργαστη πρώτη ύλη και ν΄αρχίσεις να τη σχηματοποιείς, κάτι που έχει πράξει με το παραπάνω το προπονητικό τιμ στο «Καλαφάτης».
Πόσες φορές ο («αγεωγράφητος» το καλοκαίρι) Καρέλης δεν «γέμισε» τα παπούτσια του Μπεργκ ή ο Βίκτωρας δεν ανάγκασε τον κόσμο να τον παραδεχτεί; Με τον τελευταίο οι φίλαθλοι ήταν περισσότερο «ψημένοι» το καλοκαίρι, σε σχέση με τον “Hulk” η μεταγραφή του «γυάλισε» περισσότερο άλλωστε είχε ήδη παραστάσεις από ισχυρό πρωτάθλημα (Σαμπιονά) κι επίγνωση της έννοιας «ανήκω στο ρόστερ μεγάλου συλλόγου», από την παρουσία του στην ΑΕΚ! Ο Παναθηναϊκός τόλμησε να μαζέψει δύο παιδιά –στοιχήματα κι ήδη μετρά τα πρώτα βήματα προς την κατεύθυνση μετατροπής τους σε αστεράκια σοβαρής μεταπωλητικής αξίας.
Μελλοντικά το «τριφύλλι» μπορεί να πάρει σπουδαία πράγματα από αμφοτέρους γιατί διαθέτουν κάτι που στο (slow motion) ελληνικό πρωτάθλημα δύναται να τους «φτιάξει» κι άλλο τα στατιστικά τους, χαρίζοντάς τους τόνους αυτοπεποίθησης! Ταχύτητα κι έφεση στο απρόβλεπτο! Αν ακτινογραφήστε τις κινήσεις τους θα δείτε πως συχνά προσπαθούν να κάνουν το κάτι παραπάνω, εξέλιξη που ενίοτε μπορεί να εκνευρίζει τον προπονητή τους, αλλά ενθουσιάζει την κερκίδα. Στο πρόσφατο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ π.χ, ο Καρέλης στο πρώτο ημίχρονο προσπαθεί να φέρει μπροστά του τη μπάλα με τακουνάκι ώστε να εφορμήσει προς τον Γλύκο, αλλά κοντράρεται, χάνει τον έλεγχο πλην όμως το μπιζάρισμα της εξέδρας είναι εκκωφαντικό! Την επόμενη σεζόν η λογική λέει πως οι μικροί θα είναι ακόμα καλύτεροι σε μια διαδρομή που βρίσκεται ακόμα στην αρχή της, άλλωστε η συντριπτική πλειοψηφία του ρόστερ έχει μπροστά της τουλάχιστον +10 χρόνια καλού ποδοσφαίρου. Ο σύλλογος άπαξ και δεν είχε την δυνατότητα ν’ ακριβοπληρώσει, βάλθηκε να δημιουργήσει επενδύοντας στο φρέσκο, κίνηση που (εντυπωσιακά γρήγορα ακόμα και για τους πιο αισιόδοξους με το θερινό εγχείρημα) ήδη φέρνει καρπούς. Ειδικά η πρόοδος των επιθετικογενών είναι εντυπωσιακή, άλλωστε ο προπονητής ξέρει άριστα τα μυστικά της θέσης (πρωταθλητής ως παίκτης με Αντερλεχτ/Άγιαξ, κόουτς με αποκλειστική μέριμνα τους στράικερ της Ρέντιγκ το 2013 στην εξαιρετικά απαιτητική Πρέμιερ Λιγκ).
Αυτό που συμβαίνει φέτος στον Παναθηναϊκό δεν περιγράφεται. Έχοντας απέναντι ένα σύστημα να τον πολεμά λυσσαλέα, με τιμωρίες έδρας, απανωτά πρόστιμα, κόντρα διαιτησίες, «σημάδεμα» ποδοσφαιριστών με κάρτες, αρκετοί αναρωτήθηκαν πόσο απείχε το κλαμπ απ’ τον απόλυτο ξεπεσμό, εκτός όλων των άλλων οι…αφραγκίες χαλούσαν τη διάθεση των πράσινων πιστών! Με όπλο τα απολύτως απαραίτητα («καλά» αποδυτήρια, διακριτοί ρόλοι, σκληρή δουλειά στο Κορωπί) εδώ και κάμποσους μήνες θαυμάζουμε ένα σύνολο που αν του «πάει» καλά το ματς παρακαλάς να μην ακούσεις από τον ρέφερι το σφύριγμα της λήξης! Τελευταία φορά που συνέβη κάτι ανάλογο ήταν την πρώτη περίοδο Κυράστα, άλλο ένα στέλεχος που δημιούργησε ο σύλλογος (και το…έχασε μόλις δώδεκα μήνες μετά για τον…Ηρακλή του Ευάγγελου Μυτιληναίου) κόντρα στις πεποιθήσεις της εποχής για «λευκή πετσέτα», ενθυμούμενοι και το επικό πρωτοσέλιδο του «ΦΙΛΑΘΛΟΥ». Το τωρινό παράδειγμα, πάντως, θα μνημονεύεται με μεγαλύτερο ενθουσιασμό στο μέλλον, αφού το 2000 υπήρχε στη διοίκηση το κύρος του «καπετάνιου», «βαριά» τσέπη (ασχέτως αν ο Όμιλος από το 1986 κι έπειτα σπανιότατα έκανε οικονομικές υπερβάσεις για παίκτες) και πολλές προσωπικότητες (Βαζέχα, Μίκλαντ, Χένρικσεν, Νικοπολίδης) στα αποδυτήρια.
Ο ΠΑΟ από τον Ιούνιο, χωρίς ρευστότητα, πρόεδρο-«πατερούλη», σύστημα να τον «προστατεύει», έφαγε τις σφαλιάρες του, έμαθε, στύλωσε τα πόδια κι ενέπνευσε τον κόσμο του. Όχι (ακόμα) την πλατιά μάζα, αλλά αρκετά περισσότερους από τους 10.000 «συμμάχους» που χειροκροτούσαν παρατεταμένα μετά το 0-1 του Μήτρογλου και κατέθεταν φωνή στο πέταλο έπειτα από τη γκέλα κόντρα στον Ατρόμητο, αναγκάζοντας τους παίκτες να ξαναβγούν στο τερέν για να τους χειροκροτήσουν. Κάτι μας λέει πως το ταξίδι ξεκίνησε κι έχει πολύ μέλλον. Πάρα πολύ…