Βλέποντας τον Γιώργο Κουτρουμπή να σεντράρει δίκην εξτρέμ, τον Τάκη Σπυρόπουλο να «γεμίζει» τη θέση του δεξιού μπακ-χαφ και τον Ντέιβιντ Μέντες να «τρώει» το γήπεδο (μακράν του δεύτερου ο πιο βελτιωμένος πράσινος του τελευταίου διμήνου) θυμηθήκαμε μια ιστορία που διαβάσαμε στον διεθνή Τύπο, πριν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα σε Γιουβέντους-Άγιαξ, άνοιξη του 1996. Παρεπιπτόντως να τονίσουμε πως για τη θέση του ο «Κουτρού» ξέρει πολύ μπάλα, θυμηθείτε το κατέβασμα από τη σέντρα του «Σπυρό» στο ματς με τον Λεβαδειακό απ’ το αριστερό στο δεξί πόδι και την «ρουκέτα» που έστειλε στο πλεκτό, την μπαλιά- τρύπα στον Μπεργκ στη φάση του 0-1 στη Βέροια, την πάσα στον Σουηδό στο 0-2 του τελικού, τις συχνότατες προωθήσεις του, την απόφαση του Αναστασίου να τον χρίσει αμυντικό χαφ στο ματς πρωταθλήματος με τον ΟΦΗ εκτός έδρας. Τέλος παρένθεσης.
Λίγο πριν τη σέντρα ανάμεσα στη «βέκια σινιόρα» του Μαρτσέλο Λίπι και των θαυματουργών εικοσάρηδων του Λουίς Φαν Γκάαλ, οι δύο προπονητές δίνουν (ξεχωριστή) συνέντευξη Τύπου. Την παράσταση κλέβει ο Ολλανδός σ’ ερώτηση που του γίνεται για το αν θα θα σπάσει το επιθετικό δίδυμο των Πάτρικ Κλάιφερτ-Νουάνκο Κανού για να χωρέσει έναν επιπλέον χαφ- αντίδοτο στην πίεση που θ’ ασκούσαν στον άξονα οι αντίπαλοι με Κόντε-Ντεσάμπ-Πάολο Σόουζα. Ο προπονητής ψύχραιμος απαντά ότι δεν σκέφτεται τόσο τους αντιπάλους όσο τους δικούς του παίκτες, βέβαιος ότι μπορεί ν’ ανταπεξέλθουν κάθε δυσκολίας, μιας κι η ικανότητά τους να υπηρετούν διάφορους ρόλους στο τερέν είναι εντυπωσιακή. «Στο κάτω-κάτω ο Κανού μπορεί βοηθήσει στην κυκλοφορία αφού μπορεί να παίξει «6» και «8», υπογραμμίζει κι άπαντες σαστίζουν: «Μα ο Νιγηριανός δεν είναι σέντερ-φορ; Τι δουλειά έχει να παριστάνει ,κατά περίσταση, τον αμυντικό μέσο;» αναρωτιούνται οι ρεπόρτερ. Ο Φαν Γκάαλ απτόητος. Κουνά επιδεικτικά το μπλοκάκι τακτικής που έχει μαζί και με την σειρά του αναρωτιέται: «Ποιος μίλησε για επιτελικά ή ανασταλτικά χαφ, σας λέω ότι είναι σε θέση να παίξει «6» και «8»!
«Κόκκαλο» η αίθουσα μιας και ουδείς καταλαβαίνει τι θέλει να πει ο …ποιητής, ώσπου το μυστήριο λύνεται μετά την συνέντευξη. Ο υπεύθυνος Τύπου του «Αίαντα», Τόμας Ραπ, κάνει φροντιστήριο στους μπερδεμένους δημοσιογράφους που δεν ξέρουν τι να μεταφέρουν στις εφημερίδες τους. «Ο Φαν Γκάαλ σχεδιάζει την διάταξη. Το 3-4-3 δεν αλλάζει ποτέ, σ’ ένα μπλοκάκι σχεδιάζει πως οι παίκτες θέλει να καλύπτουν τους χώρους. Τώρα αναρωτιέστε τι είναι το «6» και το «8»; Σκεφτείτε αυτά τα νούμερα κάθετα τακτοποιημένα στο τερέν κι όχι οριζόντια. Κάθε ποδοσφαιριστής έχει ένα νούμερο, πρέπει να είναι σε θέση να υπηρετεί περισσότερους από ένα ρόλους οι οποίοι δουλεύονται κι αναλύονται σε βάθος από τον κόουτς».
…Ο Γιάννης Αναστασίου δεν μπαίνει ασφαλώς στο ζύγι με τον καταξιωμένο Ολλανδό, ούτε προσπαθεί να φτιάξει στο Κορωπί μια μικρογραφία του Άγιαξ, εκτός κι αν στο μέλλον δούμε τις ακαδημίες να τροφοδοτούν συστηματικά την πρώτη ομάδα, οπότε το πράγμα αλλάζει. Τα άσχημα αποτελέσματα του φθινοπώρου τον έκαναν λιγότερο δογματικό, το αρχικό «ευαγγέλιο» του 4-3-3 άρχισε να μεταμορφώνεται, πλην όμως οι βασικές αρχές έμειναν ίδιες.
*Τέσσερις αμυντικοί στην ευθεία, μ’ όσο το δυνατόν περισσότερους μπαλαδόρους στο γήπεδο για μακρινές μπαλιές ακριβείας. Ο «Σίφο», ο Ρισβάνης, ο Κουτρουμπής μπορεί να είναι αργοί, να έχουν θέματα με τις θέσεις στην άμυνα στα στημένα, να είναι εύκολοι στη ντρίμπλα απέναντι σε αντιπάλους χαμηλού κέντρου βάρους αλλά νιώθουν άνετα με το τόπι στα πόδια.
*Αγορά παικτών με κύριο γνώρισμα την ευχέρεια να προσφέρουν σε πολλές θέσεις. Θυμηθείτε το αψεγάδιαστο παιχνίδι του Πράνιτς στην Τρίπολη γυρίζοντας τα τελευταία λεπτά σε θέση αριστερού μπακ, έχοντας δοκιμαστεί κατά την διάρκεια της σεζόν σε ρόλους αμυντικού χαφ κι εσωτερικού μέσου. Ο Μπεργκ εκτός από ένας κλασάτος φορ, παίζει άψογα εκτός «κουτιού» καλύπτοντας το κενό σε «δεκάρι» που υπάρχει στο ρόστερ, το ίδιο ισχύει για τον Μλάντεν Πέτριτς. Ο Μέντες δεν ήταν υπέροχος σε ρόλο στόπερ στον ημιτελικό με τον ΟΦΗ; Θα πει κάποιος ότι τους παραπάνω παίκτες τους ήξερε όλη η Ευρώπη (κι ας ήταν σε πτωτική πορεία), έλα όμως που πλέον τεράστια βήματα μπροστά έκαναν και πολλοί μικροί, παίζοντας δύο και τρεις (!) θέσεις.
Ο ΠΑΟ μπορεί να είναι «φτωχότερος», πλην όμως είναι ιδανικά σχηματοποιημένος και τα πλάνο τηρείται ευλαβικά. Εδώ βλέπουμε το εξής καταπληκτικό, το παιχνίδι του να βασίζεται στην μεγάλη ενέργεια που καταθέτουν οι παίκτες και παρόλα αυτά οι σταρ (παρά το ξόδεμα δυνάμεων) να διαθέτουν σπιρτάδα και καθαρό μυαλό τις κρίσιμες στιγμές. Του Μπεργκ π.χ χάθηκε ο λογαριασμός από τις αποκρούσεις που έχει πραγματοποιήσει γυρνώντας στα μετόπισθεν.
Η ομάδα βγάζει παραπάνω παίκτες στην επίθεση απ΄όσους λογαριάζει ο αντίπαλος (χθες ο Σπυρόπουλος ως το 60΄ είχε…λυσσάξει, ενώ δεν πρέπει να περίμενε κανείς στον Αστέρα ότι ο Κουτρουμπής θα μπορούσε να σεντράρει τόσο καλά στη φάση του γκολ, καλά-καλά δεν το προσμέναμε εμείς), διαθέτει κομπίνες στις στημένες φάσεις (ο «σκουριασμένος»από την απραξία Χουχούμης κόντρα στον ΠΑΟΚ είχε εξαιρετικά στημένα), είναι από τις ελάχιστες φορές που θαρρείς πως ο πίνακας της τακτικής είναι σαν να ζωντανεύει στο γήπεδο. Βέβαια η τακτική φθίνει όταν δεν υπάρχουν τρεξίματα, δυνάμεις και ζωντάνια, αλλά τον φετινό Παναθηναϊκό έτσι και τον αφήσεις ν’ ανοίξει τον ρυθμό, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.
Ο σύλλογος έχει παρουσιάσει κατά καιρούς συγκλονιστικές, καλές, κακές, άτυχες, «κυνηγημένες» ομάδες. Αλλά σπάνιες σαν την φετινή δεν θυμόμαστε ποτέ άλλοτε! Ο Παναθηναϊκός του Αναστασίου είναι τέτοιος γιατί ,ναι μεν, του λείπουν τα λεφτά, αλλά του περισσεύει η φλόγα, η τεχνογνωσία και το συναίσθημα σε βαθμό αμέτρητοι ήδη ν’ ανυπομονούν για την επόμενη σεζόν! Παλιότερα η προσμονή καθοριζόταν από το τι «κράχτες» θα ψώνιζε η διοίκηση το καλοκαίρι! Τώρα η καψούρα γενικεύτηκε κι αυτό είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα αυτού του νεανικότατου συνόλου…