Από χθες πολλοί χλευάζουν το κομμάτι των δηλώσεων του Γιάννη Αλαφούζου στον Arena FM στο οποίο κατονομάζεται η επιθυμία του αφεντικού του ΠΑΟ να βγει η ομάδα του, έστω και στα χαρτιά, στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ, εάν κι εφόσον ο ΠΑΟΚ δεν είχε τιμωρηθεί με αφαίρεση βαθμών. Η επιθυμία του δεν συνάδει ούτε με τις σκηνές αβροφροσύνης με τον Ιβάν Σαββίδη, ούτε με τις προσπάθειες να δικαιολογήσει τους οπαδούς του «Δικεφάλου» που τρέφουν δικαιολογημένο θυμό για όσα έχουν υποστεί χρόνια τώρα από τον «ηγεμόνα» του παιχνιδιού. Αφήστε που θυμίζει και πολιτική Κόκκαλη μ’ όσα είχαν γίνει στο «πρωτάθλημα του Βάλνερ».
Μετά από δύο χρόνια παρουσίας στο ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος την λογική Αλαφούζου. Ο «mr. SKAI» έχει μια συμπεριφορά που ο περισσότερος κόσμος εκτιμά αφάνταστα. Σ΄ ένα πρωτάθλημα φουλ παραγοντικό ΔΕΝ νιώθει πρωταγωνιστής, ούτε γουστάρει ν’ ασχολείται μ’ όλα, όπως π.χ συνέβαινε την εποχή του Γιώργου Βαρδινογιάννη. Παραδέχθηκε ότι το ποδόσφαιρο το γουστάρει με χίλια, αλλά δεν χάνει ευκαιρία να υπογραμμίζει ότι η δική του θέση είναι εκτός γραμμών, από τον ασβέστη που καθορίζει τον αγωνιστικό χώρο και μέσα κουμάντο κάνουν οι ειδήμονες. Δεν θυμόμαστε άλλο ηγέτη τοπ –κλαμπ στο παρελθόν να έχει έρθει τόσο κοντά στον κόσμο χωρίς ,μάλιστα, να έχει διορίσει οργανωμένους στα Μέσα του (αυτά τα έκαναν άλλοι, αναδεικνύοντας ως σταρ (!!!) ανθρώπους που αμφιβάλλουμε αν ξέρουν να γράψουν το όνομά τους).
Άκουσε τα παράπονα της Θύρας 13 για τα τιτιβίσματα και τον Νταμπίζα στη συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιόφωνό της, όπου χρησιμοποίησε γλώσσα πεζοδρομίου για να υπερασπιστεί τις επιλογές του. Είδε να γίνονται αλλαγές στην διαιτησία που περιόρισαν κι άλλο την παρεμβατικότητα του σωματείου στην ομοσπονδία, απομάκρυνε ανθρώπους με αστείες απόψεις (σαν τον τέως αντιπρόεδρο Χρήστο Παναγόπουλο που πέρσι υποστήριζε ότι ο ΠΑΟ θα μείνει…2-3 χρόνια εκτός Ευρώπης κάνοντας παλαιμάχους κι οπαδούς ν’ «αφρίζουν»!) «κατάπιε» το γεγονός ότι η χρησιμοποίηση του twitter ενοχλούσε μ’ αποτέλεσμα ακόμα κι αυτή να ποινικοποιηθεί! Θύμωσε για τις ατέρμονες δημόσιες συζητήσεις των χρεών του τριφυλλιού, κατακεραύνωσε «on air» ραδιοφωνικούς παραγωγούς που είχαν βέβαιη τη ΜΗ χορήγηση άδειας από την Ομοσπονδία. Παρότι στο παρασκήνιο είναι ανύπαρκτος κι οι τακτικές του χλευάζονται διαρκώς από τους αντιπάλους, ανάγκασε τον Μαρινάκη (εν μέσω έντασης κι ανταλλαγής προσβολών) να συμφωνήσει στη συνάντηση που είχαν 3 Απρίλη, στο Δ.Σ της Σούπερ Λίγκας, πως πρέπει ν’ αλλάξουν πράγματα στους πίνακες. Το χρονικό ζήτημα είναι το ζητούμενο!
Οτιδήποτε κι αν έκανε ο Αλαφούζος το έκανε στο φως της ημέρας, με δυναμικές προσωπικές παρεμβάσεις και ξεκάθαρες απόψεις, στο κάτω-κάτω όταν νιώθεις πως είσαι κρυστάλλινος εμφανίζεσαι αυτοπροσώπως, διεκδικείς το δίκιο σου, αφήστε που όταν δεν ελέγχεις καταστάσεις έχεις κάθε δικαίωμα να προτείνεις δυναμικά λύσεις εξομάλυνσης! Το ωραίο στην περίπτωσή του ηγέτη της Συμμαχίας είναι ο σταδιακός απογαλακτισμός του από το προεδρικό ηγεμονικό status quo που «φύτρωσε» την εποχή του «καπετάνιου», γιγαντώθηκε επί Κόκκαλη, θέριεψε επί Μαρινάκη κι είναι το στυλ που ξεπατικώνουν Σαββίδης/Μελισσανίδης που νιώθουν μεγαλύτεροι απ’ το μέγεθος των συλλόγων που ηγούνται (με την ΑΕΚ στην Γ΄ εθνική αυτό είναι λογικό για τον δεύτερο που επιπλέον έχει γιγαντωθεί επιχειρηματικά σε σχέση με την εποχή κυριαρχίας του, αρχές δεκαετίας του 1990).
Σπουδαιότερη είναι η αδιαφορία του να επωμιστεί ρόλο «προέδρου-προστάτη-πατερούλη» που έρχεται σε μέρες όπου οικονομικά ο Παναθηναϊκός δεν έχει μαντήλι να κλάψει κι ο ίδιος γνωρίζει πως μέσω «Καθημερινής» και «ΣΚΑΙ» θα μπορούσε να πιέσει την κυβέρνηση ποικιλοτρόπως. Άλλωστε κάθε άλλο παρά αντιπολιτευτικά στέκεται απέναντί της! Λίγοι μήνες ενασχόλησής με την ΠΑΕ αρκούσαν για να του εξασφαλίσουν ένα σπουδαίο κεφάλαιο στην Παναθηναϊκή ιστορία, η υστεροφημία του είναι δεδομένη μιας και κατάφερε σπουδαία πράγματα βαδίζοντας με ηθική και καθαρό κούτελο σ’ ένα χώρο κατεξοχήν «βρώμικο».
Στο ελληνικό ποδόσφαιρο όπου κάθε διαιτητική εύνοια συγχωρείται με αναφορές σε προηγούμενες αδικίες ο Αλαφούζος δημιούργησε ένα υπέροχο παράδειγμα που δύσκολα θα ξεχαστεί μελλοντικά, ήδη οι ΑΕΚτζήδες π.χ το μνημονεύουν ως μπούσουλα για το πως μια ομάδα στέκεται στα πόδια της με ψαλιδισμένο μπάτζετ και διάθεση να στηριχθεί σε πιτσιρικάδες. Συνέβη και σ’ αυτούς πέρσι αλλά κατέληξαν να παίρνουν σβάρνα συνοικίες την ώρα που οι πράσινοι είναι κυπελλούχοι κι ονειρεύονται Τσάμπιονς Λιγκ!
Ο διοικητικός ηγέτης του τριφυλλιού ήταν και τυχερός γιατί το καλοκαίρι, παρά τις όποιες διαφωνίες, βρήκε μια πλατιά βάση υποστήριξης του θερινού εγχειρήματος από τους οπαδούς! Οι τελευταίοι «σκληραγωγήθηκαν» τόσο τα τελευταία χρόνια από το κυνήγι εχθρών και ημετέρων (!) που δεν είχαν πρόβλημα να περιβάλλουν με εμπιστοσύνη ένα Παναθηναϊκό που θα τους γέμιζε επειδή ΥΠΑΡΧΕΙ κι όχι επειδή (ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΤΡΟΠΟΥ) ΚΕΡΔΙΖΕΙ! Μόνο αυτοί οι φίλαθλοι σου χαρίζουν υστεροφημία! Οι άλλοι που χαίρονται αποκλειστικά με νίκες όποιο κι αν είναι το κόστος το πολύ-πολύ να σε αποθεώνουν ευκαιριακά και να σε σκυλοβρίσουν άμα βρεθείς 5ος (νωπές οι μνήμες από τα συνθήματα κατά Κόκκαλη, καλοκαίρι του 2010) ή να σε πάρουν στο ψιλό, όπως τον Μαρινάκη στο περσινό ντέρμπι του Φαλήρου όταν ο ΠΑΟ του Βονόρτα, του Μπαρμπαρούση και του Σο πήγε να τους σκαρώσει την μεγαλύτερη πλάκα της ιστορίας. Δεν πειράζει, αυτή ήρθε ετεροχρονισμένα φέτος κι είμαστε ακόμα στα ξεκινήματα…