To καλοκαίρι Νταμπίζας και Αναστασίου ανέλαβαν μια πολύ δύσκολη αποστολή. Ο Παναθηναϊκός εκτός από καταχρεωμένος ήταν φανερά μια αδούλευτη, μίζερη, φοβισμένη ομάδα που έπρεπε να χτιστεί από το μηδέν, με το μικρότερο μπάτζετ που είχε στη σύγχρονη ιστορία του. Η στροφή στους πιτσιρικάδες ήταν αναγκαία αφού πόροι γι αγορά φτασμένων παικτών δεν υπήρχαν, αλλά αυτό δεν ήταν απαραιτήτως κακό. Ίσα-ίσα που αν βοηθούσε λίγο κι η τύχη, αυτή η φουρνιά θα γινόταν γρήγορα η πιο αγαπησιάρικη στα χρονιά του σωματείου. Πιτσιρικάδες που ν’ αδιαφορούν για τα λεφτά, να παίζουν ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ για τη φανέλα, μεγαλωμένοι χρόνια μέσα στον Παναθηναϊκό; Ούτε στο καλύτερο όνειρο όσων παραμένουν ρομαντικοί κόντρα στις επιταγές του modern football!
Η προσαρμογή του μπάτζετ έγινε βίαια, ίδια ήταν κι η κίνηση του τεχνικού διευθυντή να ενημερώσει τους ποδοσφαιριστές που ξέμειναν από την εποχή Βαρέλα πως δεν θα είχαν καμία πιθανότητα να παίξουν στο μέλλον αλλά θα προπονούνταν μόνοι μέχρι να βρουν ομάδα. Όταν πας σε αλλαγή φιλοσοφίας, ψάχνεις για +10 παίκτες σ’ ελάχιστο χρονικό διάστημα παίζοντας ταυτόχρονα με τον χρόνο για να κλείσεις τα καλύτερα δυνατά deal, είναι φυσιολογικό να προκύψουν παραλείψεις! Η υπέροχη πορεία της ομάδας «έσβησε» κι αυτή την παράμετρο μ’ αποτέλεσμα τώρα ο «γαύρος» Νταμπίζας να παίρνει εύσημα ακόμα κι από τους σκληροπυρηνικούς για το έργο του. Κανείς δεν θα βγει να τον αποθεώσει από τους παραδοσιακούς Παναθηναϊκούς αλλά η αδιαφορία τους αποτελεί παράσημο αν αναλογιστούμε το επεισόδιο του Σεπτέμβρη και την θερινή ατάκα για… «πολλά φανάρια και αμέτρητα στενά της Λεωφόρου».
Οι ελπίδες για το μέλλον υψηλότερες, άλλωστε είναι τέτοια η φύση του (νεανικού) ρόστερ που η περαιτέρω βελτίωση είναι το μοναδικό ζητούμενο. Μπορεί η κερκίδα να ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι κάνουν οι παίκτες έχοντας τη μπάλα στα πόδια, όμως ο προπονητής επειδή η δουλειά του κρίνεται ανά εβδομάδα οφείλει να βρίσκει τρόπους να κάνει το σύνολο πιο λειτουργικό, σχεδιάζοντας τις κινήσεις ΧΩΡΙΣ το τόπι. Τομέας που ο φετινός ΠΑΟ πήρε άριστα, μαθαίνοντας τους οπαδούς του να ευχαριστιούνται παιδιά που προσφέρουν πιο αθόρυβη δουλειά. Εκτιμήθηκε η τακτική ευφυϊα του Μέντες (από τον Μάρτη θυμίζει Ζιλμπέρτο), η «σκληράδα» του Λαγού, το ασταμάτητο πρέσινγκ στους σέντερ μπακ από Αμπέιντ, Ατζαγκούν, τα αμέτρητα overlap του Νάνο (άμα είχε και την τεχνική του Χουχούμη θα μιλάγαμε για ΤΕΛΕΙΟ πακέτο), το γρήγορο ξεψάρωμα του Μαρινάκη (που μετά το γεγονός του «Βικελίδης» εξαφανίστηκε), οι αμυντικές «παγίδες» Καρέλη-Κλωναρίδη που έκαναν γρήγορα να ξεχαστούν επιθετικογενείς- «περίπτερα», τύπου Τοτσέ, Πετρόπουλου, Κλέιτον, Κουίνσι. Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται με την στοχευμένη δουλειά που γινόταν καθημερινώς στο Κορωπί το προπονητικό τιμ καυχιέται ότι του βγήκαν ΟΛΕΣ οι μεταγραφές, εντυπωσιακό γεγονός για ομάδα που το καλοκαίρι πρόσθεσε στο ρόστερ της μια ντουζίνα (και βάλε) παίκτες. Τους μόνους που δεν είδαμε ήταν τον τραυματία Μπαϊράμι και τον Μπαλμπόα ο οποίος με το που υπέγραψε πήρε μετάθεση για την ομάδα Νέων.
Ο κόουτς διδάσκει το πιο απαιτητικό ποδόσφαιρο που υπάρχει, αυτό που βασίζεται στο πρέσινγκ ψηλά, την υψηλή κατοχή και την ανάπτυξη με μικρές πάσες, μοντέλο που απαιτεί πολλούς μπαλαδόρους στο γήπεδο. Έχουμε την εντύπωση πως γι αυτό τον λόγο επιλέχθηκαν το καλοκαίρι «Σίφο», Κουτρουμπής και προωθήθηκε ο Ρισβάνης. Μπορεί οι παραπάνω να είναι λίγο soft για μπακ, αλλά το τόπι το κατέχουν άριστα, ΠΟΤΕ στην ιστορία του το τριφύλλι δεν είχε τρεις κεντρικούς αμυντικούς που με την μπάλα ερωτοτροπούν και δεν την …σκοτώνουν. Δεν είδατε χθες στο ξεκίνημα του β΄ ημιχρόνου πως υποδέχθηκε ένα βολέ του Σηφάκη ο Κροάτης, κολλώντας στο πόδι την στρογγυλή θεά που ερχόταν με δύναμη από ψηλά, καταφέρνοντας παράλληλα με όμορφο γύρισμα του κορμιού να μην την βγάλει πλάγιο;
Στη λογική της άψογης κυκλοφορίας (απολαυστική η ομάδα όταν καλείται να «σπάσει» το πρέσινγκ του αντιπάλου στην περιοχή της κι ας φωνάζει η κερκίδα ανήσυχη για κανένα τσαφ) δεν χωρούν στη λογική του κόουτς άτεχνοι ποδοσφαιριστές. Τα πρώτα ονόματα που ακούστηκαν (Γκάλο, Φάλκενμπεργκ, Αμπρόουζ, Βέλλιος) επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Λογικά θα δούμε στοχευμένα πράγματα και φέτος στις μεταγραφές. Μετά από αμέτρητα χρόνια είδαμε το scouting να λειτουργεί στην εντέλεια, αναδείχθηκαν παιδιά που πάτησαν ελληνικό έδαφος για να προσφέρουν δημιουργικά, τέτοιοι είναι οι Ατζαγκούν, Αμπέιντ. Παίκτες που κινούνται διαρκώς στους κενούς χώρους κι έχουν στο νου τους συνέχεια πως θ’ απειλήσουν τον τερματοφύλακα, κάτι που τους κάνει ιδανικούς τόσο για σπάσιμο «ταμπουριών» που στήνονται στη Λεωφόρο όσο και για παιχνίδι αντεπιθέσεων.
Έχουμε την εντύπωση πως του χρόνου με την χημεία να είναι ήδη θαυμαστή θα δούμε ακόμα ομορφότερα πράγματα. Άντε να περιμένεις μέχρι τέλος Ιουλίου…