Τέτοια παιχνίδια σαν τον τελικό της Euroleague είναι που γεννούν θρύλους αφού η ανοιχτή πιθανότητα ενός και μόνο αγώνα (τα ποσοστά είναι υπέρ των δυνατών όταν σειρά αναμετρήσεων κρίνει πρωτιές και διακρίσεις) επιβραβεύει όχι μόνο τυχερούς αλλά και τολμηρούς.
Έβλεπες τη Ρεάλ στα τελευταία λεπτά (με την Μακάμπι ν’ αρνείται να παραδοθεί, ξεπερνώντας δίχως …τρόμο το ξέσπασμα των Καστιλλιάνων στο δεύτερο δεκάλεπτο) όχι να σκέφτεται πως θα κερδίσει αλλά να φοβάται το ενδεχόμενο μην τυχόν και ηττηθεί. Αυτές τις ώρες ο Ντέηβιντ Μπλατ συγκεντρώνει τα βλέμματα όλου του πλανήτη, μετά την κούπα οι Μοσχοβίτες πρέπει να κουβαλήσουν πεσκέσι στον Μιζράχι την Κόκκινη πλατεία ώστε ο Αμερικανός ν’ ανηφορίσει στην Βόρεια Ευρώπη μιας και η ΤΣΣΚΑ τον βλέπει ως ξερολούκουμο. Ακόμα ένα σπουδαίο κατόρθωμα στο βιογραφικό του, άλλωστε τους Ισπανούς γενικά τους «έχει», μια φορά κι ένα καιρό σκάρωσε μεγάλη πλάκα στην εθνική τους με την Ρωσία.
Ο Μπλατ ξέροντας ότι την ποιότητα ΤΣΣΚΑ και Ρεάλ δεν μπορούσε να «ματσάρει», πήγε και τα δύο παιχνίδια σε «ροντέο», ήτοι πολύ τρέξιμο και μεγάλο τζογάρισμα με τα τρίποντα, εδώ είδαμε εκτελέσεις μακρινές σε καταστάσεις αιφνιδιασμού! Δεν σας κρύβουμε ότι στο 4ο δεκάλεπτο, βλέποντας τον Σοφοκλή των 160 κιλών να κάνει μακροβούτι αυτοθυσίας για μια κατοχή, εφτά μέτρα μακριά από το πεδίο δράσης του, ψυχανεμιστήκαμε ότι η διαφορά μας με τους «μερένχες» θα παρέμενε στις δύο Ευρωλίγκες με την κόρνα της λήξης.
Το τρίπτυχο για να «χτυπήσεις» ακλόνητα φαβορί είναι «αυτοθυσία, ρίσκο, τύχη», αν σου βγει «ντύνεσαι» Παρτιζάν 1992, Λιμόζ 1993, Μπανταλόνα 1994, Παναθηναϊκός 2002, Ολυμπιακός 2012 κ.ο.κ! Ομάδες που ήταν «φτωχότερες» από τα θηρία που συνάντησαν στους τελικούς κι όμως τα κατάφεραν άριστα αποδεικνύοντας ότι δεν είναι μόνο το χρήμα το κυριότερο καύσιμο στον πρωταθλητισμό!
Χθες είδαμε μια Μακάμπι που αρνούνταν να παραδοθεί, αυτό μας θύμησε τον ΠΑΟ επί Πεδουλάκη! Ο Μπλατ γνώριζε ότι αντιμετώπιζε εύθραστες ψυχολογικά ομάδες που δεν είχαν συνηθίσει τις ήττες στη διάρκεια της σεζόν κι ένιωθε πως θα ήταν δύσκολο γι αυτές να διαχειριστούν παιχνίδια που στη λήξη θ’ ακουμπούσαν στην κόψη του ξυραφιού. Οι Μαδριλένοι δεν κατάλαβαν από που τους ήρθε, αλλά δεν νομίζουμε να τους πάρει από κάτω. Διαθέτουν υπέροχη περιφερειακή γραμμή, του χρόνου υποδέχονται σπίτι την διοργάνωση, αν προσθέσουν στο ρόστερ τους ΚΑΝΟΝΙΚΟ ψηλό στη θέση του αμπλαούμπλα Μπουρούση (ανύπαρκτα αθλητικά προσόντα, απίστευτα soft αθλητής, βρήκε μπελά από τον δίμετρο Τάιους, για να μην αναφέρουμε πως είναι ο μόνος σέντερ που κατάφερε να φάει τάπα από τον …Γιασικεβίτσιους σε προσπάθεια για κάρφωμα) μπορούν να ελπίζουν βάσιμα στο 9ο.
Που κολλάει στα παραπάνω ο Παναθηναϊκός; Απλούστατα η Μακάμπι του έδειξε τον δρόμο για το πως χτίζεις ομάδα-ατσάλι χωρίς ακριβά υλικά. Φαινομενικά ο Εξάστερος είχε μπει σε ένα σωστό μονοπάτι επί «Άρτζι», αλλά ο παρορμητικός Δημήτρης Γιαννακόπουλος λειτούργησε περισσότερο με το συναίσθημα παρά με τη λογική, αποφασίζοντας εν μία νυκτί να συστήσει ως κόουτς τον μύθο Αλβέρτη. Ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στους τελικούς της Α1, ο ΠΑΟ οφείλει να προσαρμοστεί στις ανάγκες του νέου στυλ που διέπει το μπάσκετ και δεν είναι άλλο από την ταχύτητα. Το παράδειγμα της πυραυλοκίνητης Ζαλγκίρις του Μονάχου δεν έγινε μόδα αμέσως, ετεροχρονισμένα όμως η Ρεάλ, η Μακάμπι, ο Ολυμπιακός (με Σπανούλη-Λο-Μάντζαρη-Παπανικολάου-Χάινς) έδειξαν κατά που πάει το πράγμα. Ο μόνιμος πρωταθλητής, την ίδια στιγμή, εξακολουθεί να εξαρτάται από τα κέφια των αργών αστέρων του. Ακόμα κι αν χρειαστεί να ρίξει για κάμποσα χρόνια το μπάτζετ του ο ΠΑΟ διαθέτει τέτοιο βάρος φανέλας κι ισχυρό brand name στην πιάτσα που εκατοντάδες παίκτες θα τον επέλεγαν να συνεχίσουν την καριέρα τους. Καλή γνώση της αγοράς και «μάτι» χρειάζεται για να εντοπίσεις λαβράκια.
Καλομάθαμε με τους σούπερ σταρ επί Ομπράντοβιτς αλλά ανταγωνιστικός γίνεσαι και μέσα από προπονητικά τρικ, μαχητικότητα, πολυδιάστατη επίθεση. Το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι καταστάσεων με αμέτρητες συνιστώσες, όπου όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο ΜΥΑΛΟ. Τεράστια παικτάρα π.χ ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ αλλά έτσι όπως έπαιζε στο β΄ ημίχρονο (συνεπαρμένος από το βραβείο του MVP άραγε;) «ακύρωσε» Γιουλ, Ρούντι, ο μουσάτος με το που έπαιρνε μπάλα το «μπουμπούναγε». Μας θύμισε τον Μίλος Τεόντοσιτς που το 2012 με την ΤΣΣΚΑ στο +19, έκανε τη μια βλακεία μετά την άλλη μην βλέποντας επιθετικά τον μέγα Κυριλένκο που ζητούσε διαρκώς πάσες, βλέποντας να τον μαρκάρει ο…Πρίντεζης!
Για να μην πλατιάζουμε: Τα περισσότερα συστατικά για να προσθέσει ο ΠΑΟ κι άλλα αστέρια στη φανέλα τα διαθέτει: μέταλλο, «ασήκωτη» στολή, αμέτρητο κόσμο, ΝΟΡΜΑΛ μπάτζετ. Βρίσκεις ΚΑΝΟΝΙΚΟ προπονητή, προσεύχεσαι να υπάρξει χημεία (παίζει ρόλο κι αυτό) και μετά διεκδικείς Ευρωλίγκες. Ένας ευέλικτος κόουτς σαφώς και δεν θα κάνει απαραίτητα θαύματα, αλλά σου δίνει τη δυνατότητα να καλύψεις το χάντικαπ του χαμηλότερου μπάτζετ, βγάζοντας «ομορφιές» στο γήπεδο.