Ούτε που θυμόμαστε πόσα χρόνια πέρασαν από την τελευταία φορά που τον κόσμο απασχολούσε ΜΟΝΟ τι παίκτες θα έρθουν το καλοκαίρι κι αν αυτοί θα είναι σε θέση να «σπρώξουν» την ομάδα στους ομίλους ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Ακόμα και το καλοκαίρι του 2010 με τον σύλλογο νταμπλούχο το τρίμηνο του θέρους ήταν μέσα στην μιζέρια με τις διοικητικές ζυμώσεις, την κωμική επιλογή Κωνσταντόπουλου για την προεδρία, τα υβριστικά πανό από οπαδούς κατά της οικογένειας Βαρδινογιάννη στις ΗΠΑ (!)
Αναστασίου και Νταμπίζας μετά από δώδεκα μήνες τριβής στο Κορωπί έχουν βρει κώδικες επικοινωνίας, η συνεργασία τους με Σαραβάκο-Σαμαρά-Αλαφούζο είναι άψογη κι έτσι η ομάδα περιμένει απλώς τις ενισχύσεις της, τι θα γίνει με τις περιπτώσεις των δανεικών κι αν θα πουληθεί ο Στέφανος Καπίνο, με τα τριπλάσια χρήματα από αυτά που πέρσι «σκότωσες» τον κορυφαίο σου παίκτη (ο σύλλογος δεν καρπώθηκε ούτε 1.000.000 ευρώ από την μεταγραφή Καρνέζη). Οι προπονητές έχουν μεγάλο χρονικό διάστημα μπροστά τους για να σχεδιάσουν τον ανθεκτικότερο ΠΑΟ που πρέπει να παρουσιάσουν του χρόνου, όπου,πρώτα ο Θεός, οι ευρωπαϊκές βραδιές επιστρέφουν στο μενού.
Θυμίζουμε ότι πέρσι μέσα στη γενική μαυρίλα οι περισσότεροι «πανηγύριζαν» που ο σύλλογος «ξεφορτωνόταν» ένα Γάλλο, διεθνή στόπερ. Αν στο σωματείο γλεντούσαν στο άκουσμα της είδησης φυγής του Ζαν Αλέν Μπουμσόνγκ, αμέσως καταλάβαινες πόσο δύσκολο προμηνυόταν το καλοκαίρι για τον Γιάννη Αλαφούζο. Το κλαμπ έχανε ακόμα ένα καλό παίκτη χωρίς να βάλει ούτε ευρώ στο ταμείο του και παρόλα αυτά… ανακουφιζόταν γιατί ο πρώην άσος Γιουβέντους, Λιόν και Ρέιντζερς θα γλίτωνε την διοίκηση από την υποχρέωση να του καταθέσει πάνω από 1.000.000 «χαρτί» (μαζί με την εφορία) στον λογαριασμό του.
Το «μονά-ζυγά, μονόζυγα» δεν ίσχυε για τον Παναθηναϊκό, ειδικά για τον Νταμπίζα που περίμενε πως και πως χρήματα για να κλειστούν «τρύπες», τελικά αυτά εξασφαλίστηκαν μετά χιλίων κόπων και βασάνων από τις πωλήσεις Μαυρία-Καρνέζη που έφεραν στο σύλλογο 3.500.000 ευρώ. Τα εγκλήματα που είχαν γίνει επί Βαρέλα είχαν γεμίσει την Παιανία «σαβούρα», ενώ άλλοι παίκτες που δεσμεύονταν με συμβόλαια (Βιτόλο, Βελάσκεθ, Πίντο, Τοτσέ, Κουίνσι, Φορναρόλι) δεν ήταν στα πλάνα του Αναστασίου, οπότε ή έπρεπε να βρεθεί αγοραστής (λίγο δύσκολο δεδομένου ότι στον χειρότερο Παναθηναϊκό όλων των εποχών MVP είχε αναδειχθεί ο τερματοφύλακάς του, γεγονός πρωτάκουστο) ή να τους καταβληθούν αποζημιώσεις, εξέλιξη που πλήγωνε ακόμα περισσότερο το αραχνιασμένο ταμείο.
Τον Ιούνιο του 2013 λεφτά για την αδειοδότηση της ομάδας δεν υπήρχαν, οι ξένοι το πήραν χαμπάρι, είπαν στους μάνατζέρ τους να τους βρουν ομάδες έχοντας σίγουρη την «καβάντζα» της εξόφλησής του από τον Παναθηναϊκό (έστω και μέσω διακανονισμών) κι έπειτα έπαιζαν με τον χρόνο, χωρίς να έχουν το παραμικρό πρόβλημα να προπονούνται μόνοι τους. Άλλωστε ο Παναθηναϊκός ήταν εκείνος που «καιγόταν» κι είναι νόμος της αγοράς πως αν βρίσκεις τον άλλο στην ανάγκη, δύνασαι να παίξεις με τους δικούς σου κανόνες.
Ο Αναστασίου τους ξέκοψε εξαρχής ότι δεν υπολογίζονται και ξεκίνησε προετοιμασία με τα αμούστακα, τότε που οι αντίπαλοι κάγχαζαν περί «πενταήμερων εκδρομών» κ.ο.κ. Ο κόουτς έπραξε ορθά, αφού ο μεγαλύτερος κίνδυνος που διαγραφόταν ήταν ν΄αρχίσει «χτίσιμο» με παίκτες που αναζητούσαν ομάδες και που μπορούσαν να φύγουν οποιαδήποτε στιγμή.
Απ’ όλες τις «περιπέτειες» που καταγράφηκαν δώδεκα μήνες πριν, τώρα η λογική λέει πως σ’ ένα μήνα από σήμερα τα πλάνα θα έχουν καταστρωθεί με πιο καθαρό μυαλό. Δεν είναι λίγο ο Αμπέντ να σνομπάρει προοπτική κοτζάμ Πρέμιερ Λιγκ, ούτε ένας διεθνής Κροάτης μπακ με παρουσία στο Μουντιάλ να φέρεται διατεθειμένος να κάνει σημαντικό σκόντο στις ετήσιες απολαβές του (περίπου 800.000 ευρώ του αποφέρουν οι διοικήσεις Ντιναμό Μόσχας και Παναθηναϊκός) για να παραμείνει μέλος της «χβράτσκα» παροικίας. Το νερό μπήκε στο αυλάκι…
