Ότι κι αν γίνει στους τελικούς που ξεκινούν σε λίγη ώρα το μόνο βέβαιο είναι πως μιλάμε για πράσινο τέλος εποχής. Ο Μπατίστ ξεγράφτηκε, ο ΔΔ θ’ αναλάβει ρόλο 6ου παίκτη του χρόνου, ο Φώτσης μεγαλώνει, οι τρεις τους αποτελούν τους συνδετικούς κρίκους του συνόλου που «έφτιαξε» την διάθεσή μας την προηγούμενη δεκαετία. Από τους αθλητές του Αλβέρτη εξαρτάται αν το κλείσιμο του κύκλου θα είναι πασπαλισμένο με χρυσόσκονη, από το δεύτερο σερί νταμπλ. Με 4/4 εγχώριους τίτλους στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος θα ξεπεράσει τις προσδοκίες, αφήνοντας πίσω του παράγοντες τεράστιου βεληνεκούς (πατέρα και θείο καταρχάς, κατόπιν τον Κόκκαλη, τους Αγγελόπουλους, το Νίκο Βεζυρτζή που ηγείτο του μεγάλου ΠΑΟΚ των 90’s) οι οποίοι δέχτηκαν πολλές σφαλιάρες μέχρι να ξεκινήσουν το μέτρημα ασημιού.
Ο Παναθηναϊκός δεν πατούσε καλά με τον ΠΑΟΚ, αλλά αν αντέξουν τα γερόντια του έχει προβάδισμα για τον τίτλο! Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα λέει ότι -ανεξαρτήτως έδρας- οι πράσινοι διαθέτουν πιο σκληροτράχηλο αγωνιστικό πνεύμα, απόρροια των αμέτρητων νικών επί του «αιωνίου» με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο. Το ότι με αλλαγή προπονητή, αμέτρητους τραυματισμούς, ντεφορμάρισμα βασικων μονάδων οι μόνιμοι πρωταθλητές έφθασαν μια νίκη από το Μιλάνο τα λέει όλα. Σάμπως πέρσι με την Μπαρτσελόνα τα ίδια δεν έγιναν;
Η άνευ όρων παράδοση στη Μόσχα, οι μπλαζέ εμφανίσεις απέναντι στα παιδιά του Σούλη Μαρκόπουλου χτύπησαν «καμπάνες», παγίωσαν την αντίληψη περί άμεσης ανάγκης απογαλακτισμού από τον Δημήτρη Διαμαντίδη, από την άλλη, όμως, πιστοποίησαν πόσο τεράστια φανέλα διαθέτει το κλαμπ. Με τόσες ατυχίες κι όντας σε φάση ανοικοδόμησης (δεν γεμίζει εύκολα το κενό Ομπράντοβιτς) οι πράσινοι διατήρησαν ψηλά το γόητρο του σωματείου, υπερασπίστηκαν την τιμή και το mentality της εξάστερης φανέλας, έζησαν κάμποσες μεγάλες βραδιές, αλλά δεν έφτασαν σε (ευρωπαϊκές) υπερβάσεις γιατί δεν φρόντισαν να καλύψουν τα κενά ενός «υπασπιστή» του Καστοριανού κι ενός post-up σέντερ.
Ο Ολυμπιακός έχει πάρει θάρρος από το προτελευταίο συναπάντημά μας στην Ευρωλίγκα που βρέθηκε κοντά στη νίκη (ήταν στο +4 λίγο πριν τη λήξη). Επιπλέον διαθέτει πιο φρέσκα πόδια (ο Μπαρτζώκας βρήκε χώρο στο rotation σε Καββαδά, Κατσίβελη, Παπαπέτρου, ακόμα και στον Κόλινς τον οποίο ο πύρινος κόσμος σκυλόβριζε στο παιχνίδι με το Μιλάνο, την ώρα που οι πιο «ψημένοι» Γιάνκοβιτς, Παππάς έχασαν τζάμπα και βερεσέ μια σεζόν), ενώ λείπει από απέναντι ο «δυνάστης» Πεδουλάκης. Για να μην ξεχνιόμαστε, ο Παναθηναϊκός διεκδικεί το 34ο χωρίς προπονητή! Όλα στον αυτόματο πιλότο κι ο…Θεός βοηθός.
Επιπλέον, μην νομίζετε ότι οι παίκτες δεν έχουν αντιληφθεί τι έχει γραφτεί στον Τύπο. Κάρι, Ούκιτς, Ράιτ δεν θα συνεχίσουν, συνεπώς μένει ν’ ανακαλύψουμε τις αντιστάσεις τους. Οι δύο πρώτοι έχουν παράδοση σπουδαίων εμφανίσεων απέναντι στους λιμανίσιους, ο κοντοπίθαρος Αμερικανός ντύθηκε Διαμαντίδης στην ήττα του Φαλήρου, όπου αν δεν έκανε μαζεμένες γκάφες στο τέλος ο κάπτεν, η ομάδα θα έκανε άλλο ένα …σεργιάνι στο ΣΕΦ. Η αντίπαλη περιφέρεια διαθέτει κοντούς με χαμηλότερο μ.ο ηλικίας που μπορούν πραγματικά να πιέσουν τη μπάλα και να τρέξουν το παρκέ σε άμυνα -επίθεση. Τα πράγματα εξισορροπούνται ψηλά όπου πλην Ντάνστον δεν υπάρχει κάποιος να τρομάζει τους πρωταθλητές, ενώ στα συν για τον Παναθηναϊκό αποτελεί η ενεργοποίηση Μαυροκεφαλίδη που μπορεί να φθείρει τους αντιπάλους. Στους ψηλούς, δεν το κουβεντιάζουμε, υπάρχει υπεροπλία, αλλά στο μπακόρτ η λειτουργικότητα είναι χαμηλού επιπέδου. Όταν βλέπεις τον Ολυμπιακό να αφήνει τον Σπανούλη εκτός για αρκετά λεπτά καταλαβαίνεις ότι κάτι δε πάει καλά σε σένα προφανώς…
Το καλοκαίρι ο Πεδουλάκης αντί να «προστατέψει» τον κορυφαίο του, δίνοντάς του ανάσες, έφτασε να του ζητά κι άλλα πράγματα, με αποτέλεσμα στο τέλος να παραδώσει πνεύμα. Με τον ΠΑΟΚ ο αρχηγός ήταν καλός, αλλά ο Ολυμπιακός θα του συμπεριφερθεί πολύ πιο «σκληρά». Ο Παναθηναϊκός προσεύχεται να μπουν τα μακρινά σουτ (βασικό στοιχείο στο παιχνίδι του) και θέλει να ελέγξει ξανά τον έλεγχο των αιθέρων. Χωρίς Αντιτς, Παπανικολάου, Χάινς οι αντίπαλοι είναι πολύ πιο soft στις διεκδικήσεις, είδαμε π.χ στη σειρά με τη Ρεάλ τον Φελίπε Ρέγιες να παίζει βόλεϊ κάτω από την ρακέτα τους κι ο Ισπανός δεν μπαίνει καν στο ζύγι με τους «πάνθηρες» Λάσμε, Γκιστ. Οι τελευταίοι αν «μυρίσουν αίμα» είναι ασυγκράτητοι καθώς ο αντίπαλος δεν έχει κορμιά ούτε ελαστικά ποδάρια να τους κόψουν ψηλά. Το κακό είναι πως αμφότεροι δεν δημιουργούν φάσεις για τον εαυτό τους, αλλά διακρίνονται μέσα από συνεργασίες, συνεπώς καταλαβαίνουμε πως ο Αλβέρτης πρέπει να διατηρήσει φρέσκο τον Διαμαντίδη.
Ανεξαρτήτως κατάληξης τίτλου ,πάντως, οι απέναντι διαθέτουν έτοιμη ομάδα, με καλή βάση γηγενών παικτών που το καλοκαίρι απλώς θα κοιτάξουν να ενισχυθούν με ποιοτικότερους ψηλούς συν ένα αντι-Λο! Την ίδια στιγμή στον Παναθηναϊκό θα έχουμε κοσμογονία, αφού θα «ξηλωθεί» όλο (;) το προπονητικό τιμ, η η περιφερειακή γραμμή και…βλέπουμε!