Μπούρμπος, Αρμεντέρος, Γκάλο, Γκαλίτσιος, Μόζτζεν, Αμάγια, Βαλιέντε, Κιρχ, Μπάις, Φάλκενμπεργκ, Φυτανίδης, Καραγκούνης κι ακόμα δεν μπήκαμε στον Ιούνιο! Αυτά είναι τα ονόματα που απασχολούν, απασχόλησαν και φέρονται να εξετάζονται στον Παναθηναϊκό με κοινή συνισταμένη ότι οποιος κι απ’ τους παραπάνω «πιάσει» Κορωπί θα είναι τυχερός! Είναι τέτοια η χημεία του πράσινου συνόλου που οι ενισχύσεις ενδεχομένως να δείξουν καλύτερες απ΄ όσο πραγματικά τους πιστώνεται. Άπαξ και καταγράφηκε αλματώδης εξέλιξη στους εφήβους, δεν θα παρατηρηθεί το ίδιο σε παιδιά μεγαλύτερων αγωνιστικών παραστάσεων;
Παρατηρούσαμε την τρέχουσα σεζόν τα εικοσάχρονα του Αναστασίου και σκεφτόμασταν πόσο βελτιωμένη μπορεί να εμφανιστεί η ομάδα μ’ ένα ΣΒΕΛΤΟ στόπερ δίπλα σ’ όποιον από τους «Σίφο», «Τριάντα», Ρισβάνη, Κουτρουμπή προτιμάτε, συν ένα κλασάτο χαφ. Πάντα με την προϋπόθεση ότι η παρουσία τους δεν θ’ αποτελέσει δυσβάσταχτο οικονομικό κόστος για την εταιρεία, που έτσι κι αλλιώς αδυνατεί ν’ αντέξει πολλά-πολλά. Βάσει όσων βιώσαμε στο β΄ γύρο ακόμα κι αν λάβουμε υπόψη ότι –και- του χρόνου ο Μαρινάκης αποκλείεται να μην κάνει επίδειξη ισχύος στο παρασκήνιο, ο Παναθηναϊκός θα είναι πιο ανταγωνιστικός.
Eίναι θαυματοποιός ο «Ολλανδός»; Ασφαλώς όχι. Όμως μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια τους «πλούσιους» Ολυμπιακό-ΠΑΟΚ για δύο απλούστατους λόγους. Σε αντίθεση με τον…ΟΗΕ που είχαν να προπονήσουν Μίτσελ, Στέφενς, Γ.Χ Γεωργιάδης, ο ίδιος στηρίχθηκε σε πολλούς Ελληνες ποδοσφαιριστές με πλήρη συναίσθηση ευθύνης της φανέλας. Ο δεύτερος είναι πως άνευ ευρωπαϊκών υποχρεώσεων ο κόουτς επικεντρωνόταν απόλυτα τους εγχώριους αντιπάλους, μελετούσε τις αδυναμίες τους, έπαιρνε τα ρίσκα του και συνήθως δικαιωνόταν. Ούτε θυμόμαστε πότε κατέβηκε να παίξει η ομάδα στο Καραϊσκάκη μ’ ένα κλασικό αμυντικό μέσο (Λαγός) που κι αυτός δεν είναι από τους ποδοσφαιριστές που αποκαλείς «έμπειρους».
Μετά από χρόνια είδαμε τον Παναθηναϊκό να πατά χορτάρι έχοντας επίγνωση της δύναμης της φανέλας του, για να γίνει «αφεντικό» από τη σέντρα, για να κερδίσει κι όχι να ψάξει φάσεις ικανές να του δώσουν άλλοθι στο (όντως) ανηλεές κυνηγητό που δέχτηκε από τους ρέφερι. Χαρακτηριστικά θυμόμαστε την ηρεμία των πρασίνων στη Ριζούπολη, όπου ,ναι μεν, δεν έπαιξαν καλά, αλλά δεν τους δόθηκαν και τρία πέναλτι-μαρς, για να μην βάλουμε και την τρίλεπτη καθυστέρηση, όταν το ταμπελάκι έπρεπε να δείξει το λιγότερο δέκα λεπτά επιπλέον χρόνου! Αλίμονο σ’ όσους δεν παίρνουν ρίσκα και δεν τολμούν να κυνηγήσουν την τύχη τους ακόμα κι όταν όλα δείχνουν κόντρα: αν φοβάσαι να παίξεις για να κερδίσεις, χάνεις σχεδόν πάντα. Όταν μονίμως χάνεις, το στερητικό σύνδρομο δημιουργεί «ηγέτες» (άκου ηγέτης, χαχαχα) της…σφαλιάρας, στους οποίους ετοιμαζόμαστε να ξαναστρώσουμε χαλί υποδοχής, μην τυχόν και χάσει η βενετιά, βελόνι!
Σίγουρα δεν αποτελεί κάποιου τύπου θαύμα ότι ο Παναθηναϊκός στρίμωξε άσχημα τον ποιοτικότερο Ολυμπιακό. Ο Χολέμπας κι ο Σαλίνο είναι επιθετικά μπακ, που με γρήγορα εξτρέμ έχουν πρόβλημα. Ο Μανωλάς έχει γρήγορα πόδια και καλό άλμα, αλλά απέχει αρκετά στο να χαρακτηριστεί ολοκληρωμένος. Ο Μανιάτης, ο Εντιγκά, ο Σάμαρης κόντρα σε «σβούρες» μέσους, τύπου Ζέκα, περιορίζονται μονάχα σε ανασταλτική δουλειά: αυτό ήθελε φέτος ο Αναστασίου. Δηλαδή να μη δημιουργούν οι περισσότεροι κεντρώοι του Ολυμπιακού, έχοντας το νου τους πως θα βγάλουν άμυνες. Όταν απέναντι στον πρωταθλητή κάνεις πλάκα εκτός έδρας, σκεφτείτε τι έχει να γίνει απέναντι στους υπολοίπους! Καθόλου τυχαία προπονητής/παίκτες λένε ότι το «διπλό» στο Καραϊσκάκη έγινε αφορμή για μακροβούτι στην κολυμπήθρα της αυτοπεποίθησης.
ΑΥΤΑ είναι διδάγματα που ενίοτε έχουν πολύ πιο στρατηγική επιρροή στην καθημερινή ζωή μιας νεανικής ομάδας απ’ το σχήμα ή τους ρόλους των παικτών. Π.χ. ο τρόπος που χρησιμοποιούνται ο Πράνιτς, ο Κλωναρίδης, ο Καρέλης, ο Αμπέιντ (φέτος άλλαξαν θέσεις 3-4 φορές) αποτελεί ολίγον τι τακτική ανορθογραφία, αλλά έδωσε και το σύνθημα του τριφυλλιού. Προσοχή στον «σκελετό» του οργανογράμματος κι όποιος γουστάρει λίγες «ποικιλίες» παραπάνω, ουδείς του στερεί το δικαίωμα. Ο Κροάτης ας παίξει αμυντικό χαφ και αριστερός μπακ, ο Καρέλης ας φύγει από το πλάι, συγκλίνοντας κοντά στον Μπεργκ (άλλωστε το παιδί φορ είναι), ο «τοξοβόλος» ας γίνει «δεκάρι».
Περισσότερο κι από το αποτέλεσμα ,σ’ αυτό το σύνολο που ξεκίνησε να χτίζεται από το μηδέν, σημασία είχε η νοοτροπία, πόσες φορές θυμάστε τον κόουτς να λέει ότι «πρωτίστως μας ενδιαφέρει να παίξουμε ποδόσφαιρο». Ο Παναθηναϊκός ήταν λιγότερο εξαρτημένος από μονάδες από ποτέ, αφήνοντας μια για πάντα πίσω τις μέρες ευδαιμονίας των Σισέ-Λέτο! Ως συνέπεια του τελευταίου ΟΛΟΙ οι παίκτες του χαίρονταν το παιχνίδι. Αν τα κενά που υπάρχουν στο ρόστερ βρουν κάλυψη, του χρόνου στα περισσότερα ματς θα στήνονται γιορτές…
