Πραγματικά αν ο Παναθηναϊκός κατάφερνε να γυρίσει σήμερα ΤΕΤΟΙΟ αγώνα θα λέγαμε ότι πλέον στη ζωή μας απομένει να δούμε μονάχα ευρωπαϊκή κούπα στο ποδόσφαιρο, ΟΛΑ τα άλλα θα τα είχαμε βιώσει. Όμορφες οι ιστορίες για φανέλα, αύρα ΟΑΚΑ, αλλά στο γήπεδο αν δεν διαθέτεις πλάνο και φρέσκα πόδια θα την πατήσεις.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας βρήκε απέναντι αντίπαλο χωρίς προπονητή, με κοινό …ξενερωμένο, τον Γκιστ τραυματία, με παίκτες παντελώς ανέτοιμους ψυχολογικά να διαχειριστούν την πίεση του αποτελέσματος. Φυσιολογικό να επικρατήσει σε σειρά αγώνων. Στο χαμένο λέι-απ του Ράιτ και κυρίως στο «απίθανο» σουτ (…λέμε τώρα) του Αμερικανού στο γ΄ δεκάλεπτο όταν από τα τέσσερα μέτρα η μπάλα χτύπησε ταμπλό και βρέθηκε στη γραμμή των προσωπικών (!!!) οι δικοί μας έπρεπε να σηκωθούν να φύγουν από το γήπεδο.
Παρόλα αυτά ο πρωταθλητής (που την Κυριακή παραδίδει τα σκήπτρα σε μια ομάδα που απλώς κάνει τ’ απαραίτητα, φροντίζοντας να διατηρεί ετοιμοπόλεμους και τους 12 παίκτες της) δικαιολόγησε το τεράστιο brand name του κόβοντας την ανάσα στους αντιπάλους που στο τέλος αντί να κοιτάζουν το καλάθι, παρατηρούσαν το χρονόμετρο! Απόρροια της τεράστιας πίεσης που νιώθουν παίζοντας στη σάλα.
Το λάθος του Διαμαντίδη στο τέλος ήταν μοιραίο, αλλά αλίμονο αν ψέξουμε τον κορυφαίο του ντέρμπι. Ο αρχηγός τίμησε με το παραπάνω το μότο των οπαδών («Παναθηναϊκός θα πει μαχητική ψυχή») δίνοντας ότι είχε και δεν είχε, μαζί με Λάσμε, Ματσιούλις, Γκιστ. Όλοι τους δεσμεύονται με συμβόλαια, αποτελούν μια καλή βάση πάνω στην οποία ο νέος προπονητής θα μπορέσει να «χτίσει». Αρκεί ν’ αναλάβει ΜΟΝΟΣ το μοντάρισμα και να μην δεχθεί παρεμβολές από τον ιδιοκτήτη που πέρσι «φόρτωσε» στο ρόστερ Μπατίστ, Μαυροκεφαλίδη, Πινγκ Σανγκ, παίκτες που αμφιβάλλουμε ζωηρά αν ήταν στο μυαλό του Πεδουλάκη.
Ο «Αρτζι» στη διάρκεια της σεζόν επέλεξε να ζήσει ή να πεθάνει με τον ΔΙΚΟ ΤΟΥ τρόπο (με τους προαναφερθέντες διακοσμητικούς στην αποστολή), ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αγανάκτησε και τον «έστειλε», βάζοντας στη θέση του αντί για προπονητή, εμψυχωτή! Τα «ωραία» του Ολυμπιακού στη μπάλα δηλαδή που χρόνια τώρα βλέπουμε και χλευάζουμε! Μόνο που ο κόσμος του ΠΑΟ δεν διακατέχεται από σύνδρομα κατωτερότητας, ούτε από κόμπλεξ για ν’ αποζητά (αν είναι δυνατόν!) ΜΟΝΙΜΟ πρωταθλητισμό, απόδειξη το ζεστό χειροκρότημα στο τέλος (όπως και τα θερμά λόγια του Παναγιώτη Αγγελόπουλου) σ’ ένα σύνολο που την τρέχουσα περίοδο ανάγκασε πολλούς να σιχτιρίζουν με το «θέαμα» που έβλεπαν.
Το μοντέλο που εξιτάρει τους πράσινους «πιστούς» το βίωνε ο πρόεδρος για χρόνια, δηλαδή ξεκάθαροι ρόλοι κι ένας προπονητής-αφεντικό στον τομέα του χωρίς κόλακες και τσανακογλείφτες να μπλέκονται στα πόδια του. Μπορεί το μπάτζετ να έχει πέσει αλλά δεν νομίζω να περίμενε κανείς τέτοια εικόνα ΑΝΗΜΠΟΡΙΑΣ του Εξάστερου απέναντι στο «εξώγαμο» και τον «τραγουδιάρη»…Μιλάμε για ΕΜΦΑΝΙΣΕΙΣ, όχι σώνει και καλά κατακτήσεις τροπαίων με τις οποίες ουδείς έχει συμβόλαιο. Δεν παίζεις μόνος στο κάτω-κάτω, αφήστε που οι απέναντι έχοντας δεχθεί τόσα χρόνια αξιοπρεπώς ένα κάρο «σφαλιάρες» κερδίζουν την εκτίμηση των ουδετέρων που βλέπουν τον πρόεδρο της ΚΑΕ να προβαίνει σε απίστευτο unfair κατά άλλων παραγόντων του ΠΑΟ, αναζητώντας συν τις άλλοις και αστείες δικαιολογίες για την ήττα!
