Στις 21 Μαρτίου, μετά από τη μαγική βραδιά, που ζήσαμε όσοι βρεθήκαμε στο ΟΑΚΑ, με τον Ομπράντοβιτς στον αντίπαλο πάγκο, είχα γράψει ένα σχόλιο με τίτλο: «Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός, αυτό είναι αθλητισμός». Πράγματι, η υποδοχή που έτυχε ο Ζοτς από την «πράσινη» οικογένεια, μαρτυρούσε το μεγαλείο αυτής της ομάδας εντός και εκτός παρκέ.
Το χθεσινό… σκηνικό όμως από πριν το τζάμπολ και τα όσα επακολούθησαν με το σφύριγμα της λήξης και τις σοκαριστικές δηλώσεις του προέδρου της ΚΑΕ Παναθηναϊκός on camera, συνθέτει μια τελείως διαφορετική εικόνα.
Και επειδή έχω μάθει στη ζωή μου να μη βλέπω τα πράγματα μονόπλευρα δε μπορώ να περάσω στο ντούκου, τα όσα διαδραματίστηκαν χθες στο ΟΑΚΑ.
Κάποια στιγμή στη ζωή μας, πρέπει να παραδεχόμαστε την ήττα μας και να μάθουμε να αναγνωρίζουμε την ανωτερότητα του αντιπάλου. Και να μη ρίχνουμε το φταίξιμο για τα δικά μας λάθη, στους άλλους.
Καλώς ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και έθεσε στο ξεκίνημα του αγώνα, ζήτημα για τους υπεράριθμους στον πάγκο του Ολυμπιακού. Ο κανονισμός του ΕΣΑΚΕ είναι σαφής. Οι θέσεις που επιτρέπεται να υπάρχουν στον πάγκο της φιλοξενούμενης ομάδας είναι 22 και χθες οι «ερυθρόλευκοι» ήταν 29. Και οφείλουμε να εναρμονιζόμαστε στους κανονισμούς. Να δεχτώ ότι καλώς και δεν επιθυμούσε να ξεκινήσει το ματς, αν δε διευθετείτο το θέμα.
Από το παραπάνω όμως μέχρι τις δηλώσεις περί αλλοίωσης αποτελέσματος, όταν είσαι με την πλάτη στον τοίχο για 31 λεπτά και δείχνεις ανήμπορος να κερδίσεις το σαφώς ανώτερο αγωνιστικά χθες Ολυμπιακό και τις δηλώσεις περί επανάληψης του αγώνα, διότι η αποστολή του Ολυμπιακού εμφανίστηκε με 29 άτομα και όχι 22 που προβλέπεται από τον κανονισμό της διοργανώτριας αρχής, αν μη τι άλλο, προσβάλουν τη νοημοσύνη μας. Όσο για τις δηλώσεις περί Αλαφούζου και Βαρδινογιάννη προτιμώ να μην ασχοληθώ καν.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε χθες ούτε γιατί οι καρέκλες ήταν 29, ούτε λόγω διαιτησίας. Έχασε διότι για ένα ακόμη τελικό, ήταν μακριά από τον καλό του εαυτό και όταν αποφάσισε να μπει στο πνεύμα του αγώνα ήταν ήδη πολύ αργά. Η έδρα ήταν και παραμένει το μεγάλο «όπλο» του Παναθηναϊκού. Δεν είναι τυχαίο, ότι χρειάστηκε να περάσουν 21 χρόνια για να πάρει νίκη στο ΟΑΚΑ ο Ολυμπιακός σε τελικούς. Επαναλαμβάνω όμως για μία ακόμη φορά, ότι δεν αρκεί. Χρειάζονται και άλλα πράγματα. Δεν παίρνεις πρωταθλήματα μόνο με την έδρα. Και μπορεί στο πρώτο ματς να το πέτυχε, όμως κάποια στιγμή τις εμφανίσεις που πραγματοποιεί θα τις πλήρωνε. Όπως και έγινε χθες. Όπως θα γίνει και στη συνέχεια, αν δεν μπορέσει να ανακάμψει.
Πώς μπορεί να ανασυγκροτηθεί μέσα σε δυο μέρες; Ουδείς γνωρίζει. Ούτε θα σπεύσω να χρίσω φαβορί τον Ολυμπιακό επειδή έκανε το 2-1. Στο παιχνίδι της Κυριακής στο ΣΕΦ ο Παναθηναϊκός έχει μια ακόμη ευκαιρία να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να επιστρέψει στο ΟΑΚΑ. Μένει να το αποδείξει στην πράξη.
ΥΓ: Όσα έχει πετύχει αυτός ο Παναθηναϊκός σε Ελλάδα και Ευρώπη δεν τα έχει πετύχει καμιά άλλη ελληνική ομάδα σε συλλογικό επίπεδο. Και δεν έχει ανάγκη ούτε από διαιτησία, ούτε από άλλους παράγοντες για να παραμένει στην κορυφή. Ούτε έχει κανείς μας το δικαίωμα να κατηγορήσει την ομάδα ακόμη και το πρωτάθλημα να χάσει. Αν δεν το αξίζει ας μην το πάρει. Δε νομίζω ότι υπάρχει υγιής φίλαθλος που να θέλει τον τίτλο με το ζόρι.
ΥΓ1: Μου έκανε τρομερή εντύπωση που πριν ξεκινήσει το τέταρτο δεκάλεπτο αρκετοί φίλαθλοι του Παναθηναϊκού αποχώρησαν. Εκείνη τη στιγμή κούνησα το κεφάλι και σκέφτηκα. Λογικό, απογοητεύτηκαν. Σήμερα όμως που το ξανασκέφτηκα θεωρώ ότι ήταν λάθος. Είναι άδικο να γυρνάμε την πλάτη μας σε αυτή την ομάδα που έχει προσφέρει τόσες χαρές, τώρα που βρίσκεται στην πιο δύσκολη στιγμή της. Όλοι έχουν δικαίωμα στην αποτυχία. Έχουν γίνει λάθη και από τη νέα αγωνιστική σεζόν πρέπει να γίνουν σωστές κινήσεις σε όλα τα επίπεδα. Αυτό όμως δεν είναι της παρούσης. Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι ο τέταρτος καθοριστικός τελικός στο ΣΕΦ.
Τα υπόλοιπα εν καιρώ….