Μεγαλείο. Απλά… Δεν θα κρυφτούμε πίσω από το δάκτυλο μας. Φέτος περιμέναμε περισσότερα από τον Παναθηναϊκό. Αλλά το φινάλε, όπως γράφετε κάθε χρόνο ήταν μοναδικό. Ο Παναθηναϊκός ξανά και ξανά και ξανά η κορυφαία ομάδα στην Ελλάδα.
Είτε αυτό γίνεται με sweep, είτε με break εκτός έδρας, είτε με sweep με μειονέκτημα έδρας ή όπως φέτος με break στο break… Όπως και να το κάνει ο Παναθηναϊκός την ίδια… ικανοποίηση νιώθουμε και βάλτε στο ‘ικανοποίηση” όποια λέξη (κατά προτίμηση με πέντε γράμματα) σας έρχεται στο μυαλό.
Ο Παναθηναϊκός που δεν πικαρίστηκε από τον κόσμο του, που δεν έμεινε στα της διαιτησίας μετά την ήττα στο ΟΑΚΑ, που είδε κατάματα τα προβλήματα του και πάλεψε να τα καλύψει με τον καλύτερο τρόπο ώστε όχι μόνο να μην φαίνονται, αλλά και να γίνουν πλεονεκτήματα μέσα στο παρκέ.
Παίζοντας στον τέταρτο και στο πέμπτο τελικό με το μαχαίρι στο στόμα και καταφέρνοντας να εγκλωβίσει τον καλύτερο όσον αφορά την συγκεκριμένη περίοδο, Ολυμπιακό. Κάνοντας τον να παίζει το παιχνίδι του και να μην μπορεί να βγει από αυτό.
Τρανή απόδειξη ο πέμπτος τελικός. Είναι απίστευτο το ότι ο Ολυμπιακός δεν έκανε απολύτως τίποτα για να αλλάξει την ροή του αγώνα. Ότι και να προσπαθούσε έμενε στην μέση. Είτε έπαιζε με ψηλή πεντάδα, είτε με κοντό τεσσάρι, ότι και να έκανε πάντα ο Παναθηναϊκός είχε την λύση. Βάζοντας σε ένα ημίχρονο όσους πόντους είχε πετύχει σχεδόν στον πρώτο τελικό, κάνοντας στην άμυνα, το ίδιο πράγμα από το 1ο ως το τελευταίο λεπτό (σ.σ. αλλαγές και Push σε επιλεγμένα σκριν) και αν ήταν λίγο πιο ψύχραιμος και δεν έπαιζε στο δεύτερο ημίχρονο για να κρατήσει την διαφορά αλλά για να την αυξήσει τώρα θα είχαμε… νέα μπλουζάκια.
Ο Παναθηναϊκός μας χάρισε άλλη μία στιγμή υπερηφάνειας, άλλη μία στιγμή καταξίωσης. Μας έκανε να πιστεύουμε πως αυτή η ομάδα έχει το μέταλλο για να παραμείνει ψηλά. Και από αυτό το μέταλλο είναι φτιαγμένος και ο κόσμος της. Που δεν γιούχαρε στον τρίτο τελικό, αλλά αποφάσισε να πάει στο γήπεδο να στηρίξει την ομάδα. Που όσο και αν έβλεπε (γιατί μιλάμε για μπασκετικό λαό) πως η ομάδα κάνει λάθη, το μόνο που ζητούσε είναι από τους παίκτες τους να παίξουν στο 110% του όσο μπορούν.
Δεν έχω διάθεση να παινέσω κανέναν για το θε-αθήναι. Απλά βάλτε στο ζύγι τι έκανε η αντίπαλη πλευρά μετά τον πρώτο και τον τέταρτο τελικό και θα καταλάβετε.
Κανείς στον Παναθηναϊκό ούτε στο 1-0, ούτε στο 2-2 μίλησε για φιέστες. Απλά πίστεψε πως οι παίκτες του, ακόμα και αυτοί που είχαν εξαφανιστεί ένα χρόνο, στο τέλος θα παίξουν σαν Παναθηναϊκός. Και το είδαμε αυτό για όσο έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο ο Ούκιτς, το είδαμε στον Κάρι του πρώτου 20λεπτου, το είδαμε στον Ράιτ, το είδαμε ακόμα και στον Μπράμος που έπαιξε σαν “κινούμενη θυσία” για την ομάδα του.
Δεν χρειάζεται να πούμε πως το είδαμε στον Λάσμε, στον Γκιστ, στον Φώτση που έβριζε τον εαυτό του για τις βολές, στον Μαυροκεφαλίδη που πέτυχε καθοριστικά καλάθια, στον Γιάνκοβιτς που ήταν όρθιος σε όλο το ματς, ακόμα και στον Παππά που πανηγύριζε σαν μικρό παιδί κάθε ενέργεια των συμπαικτών του.
Δεν χρειάζεται βέβαια να πούμε πως το είδαμε στον Δημήτρη Διαμαντίδη. Τον κορυφαίο Έλληνα μπασκετμπολίστα όλων των εποχών. Τον άνθρωπο που τόλμησαν να πουν ότι ξόφλησε κάπου στα μέσα της σεζόν.
Ο Παναθηναϊκός των Αλβέρτη-Μανωλόπουλου-Πρίφτη που έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι τους, είναι πρωταθλητής Ελλάδος για μία ακόμα σεζόν. Στην συνήθεια που μας έγινε λατρεία…
Σας ευχαριστούμε!