Ο Ίαν Βουγιούκας απασχολεί ξανά τον Παναθηναϊκό. Ο παίκτης που βοηθούσε μονάχα στις προπονήσεις τον Παναγιώτη Γιαννάκη στο λιμάνι το 2009, έπιασε Μαρούσι δύο χρόνια αργότερα και στην πρώτη του σεζόν με την πράσινη φανέλα αναδείχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης κι Ελλάδας! Τυχόν προσθήκη του στο πράσινο ρόστερ κατεβάζει μισό κλικ κάτω σε ταχύτητα την γραμμή ψηλών αλλά εδώ που τα λέμε παρόντων Λάσμε-Γκιστ, ο μόνιμος πρωταθλητής δεν ζητά απ’ τον αναπληρωματικό του σέντερ σβέλτα πόδια. Ο Βουγιούκας πασάρει, μπορεί να παίξει στο ποστ, ν’ ανοίξει άμυνες με το σουτ του, είναι παίκτης ίδιας κοψιάς με τον Μαυροκεφαλίδη.
Ο 30χρονος άσος αποτελεί τον seven footer που λείπει, αφού με τις καλές του κινήσεις στο ζωγραφιστό μπορεί να προσφέρει σημαντική βοήθεια στην επίθεση μισού γηπέδου. Με 10-12 «σίγουρα» ποντάκια βελτιώνεις την παραγωγικότητα της επίθεσης σου, γίνεσαι πιο ισορροπημένος, κρίνοντας από το γεγονός ότι οι περιφερειακοί (Διαμαντίδης, Ματσιούλις, Γιάνκοβιτς) μπορούν να «σκοτώσουν» αν βρουν τον αντίπαλο μπόσικο.
Μ’ ένα φορ στα χαρακτηριστικά του Βουγιούκα ο Λάσμε «απελευθερώνεται», αφού βρίσκει το βαρύ κορμί που θα τον αποφορτίσει, χαρίζοντάς του ανάσες κατά τη διάρκεια ενός αγώνα. Ταυτόχρονα ο Ίαν είναι γηγενής, άρα εξυπηρεί την ελληνοποίηση που θέλει να κάνει ο μεγαλομέτοχος, προσθέτει στ’ αποδυτήρια την εμπειρια του πρωταθλητισμου, είναι και σε καλή ηλικία. Σίγουρα υπάρχουν μειονεκτήματα στην περίπτωσή του, αφού οι αντίπαλοι προπονητές θα τον σημαδέψουν, μιας και παραείναι αργός για να τρομάξει παίκτες με έκρηξη κι αθλητικά προσόντα. Βέβαια αν στο ρεπερτόριό του υπήρχε το σίγουρο αμυντικό ριμπάουντ και άλμα στον Θεό δεν θα μπαίναμε καν σε διαδικασία ανάλυσης, το παιδί θα έκανε καριέρα στην άλλη άκρη του Ατλαντικού…
Το μπάσκετ ,ωστόσο, είναι ομαδικό άθλημα, ένα καλοδουλεμένο σύνολο μαθαίνει και κρύβει τις ανισορροπίες του (θυμάστε την κατάληξη της σεζόν 2008-2009 όταν αναρωτιόμασταν πως θα βολευτούν στην πεντάδα Σάρας-Σπανούλης-Νίκολας που έπαιζαν άμυνα μόνο με τα μάτια;), συνεπώς εδώ κολλάει σε τι λύση προπονητή θα στραφεί η ιδιοκτησία. Με τον Πεδουλάκη π.χ ήξερες ότι το πρώτο πράγμα που κοιτά ο κόουτς σ’ ένα υποψήφιο μεταγραφικό στόχο είναι τι άμυνα παίζει γι αυτό «φαγώθηκαν» με συνοπτικές διαδικασίες Καπόνο, Άρμστρονγκ κι αποτελούσαν διακοσμητικά στοιχεία Μπατίστ, Μαυροκεφαλίδης, Παππάς, Γιάνκοβιτς. Σε περίπτωση που στο κουμάντο ήταν ακόμα ο «Αρτζι» δύσκολα ο Εξάστερος θα κοίταζε τον Βουγιούκα.
Καλή η άμυνα, δεν αντιλέγουμε, αλλά αφενός είναι ανθρωπίνως αδύνατον να παίζει ένα σύνολο του… σκοτωμού στα μετόπισθεν για 40 αγωνιστικά λεπτά, αφετέρου είδαμε πολλάκις την ομάδα να ιδρώνει να περάσει τους 60 πόντους ακόμα και στο ΟΑΚΑ, φαινόμενο που δεν το λες κολακευτικό για ένα σωματείο που έχει μάθει να πρωταγωνιστεί στην Ευρωλίγκα.
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς –που λέγεται ότι είναι πολύ κοντά να υπογράψει – είναι τυχερός, βρίσκει μεν ένα περιβάλλον που μετά την αποχώρηση Ομπράντοβιτς έχει μάθει να κοιτά ΟΛΟΥΣ τους διαδόχους με σκεπτικισμό (…αναμενόμενο), πλην όμως ούτε κατά διάνοια δεν θα πονοκεφαλιάσει όπως ο Πεδουλάκης το 2012. Ο τελευταίος κατάφερε να διατηρήσει την ομάδα σε καλό επίπεδο σε περίοδο πλήρους αναδιάρθρωσης της, χωρίς σταθερές που μπορούσε να πατήσει (εκτός Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή), με «κουρεμένο» μπάτζετ, μαζικές αποχωρήσεις παικτών που δεν πίστεψαν στο νέο project, αρνήσεις άλλων να έρθουν για τον ίδιο λόγο, ρίσκα στις επιλογές και μια γενική ατμόσφαιρα αποδόμησης.
Εικοσιτέσσερις μήνες μετά με τον κόσμο ΠΑΝΤΑ στο πλάι του Παναθηναϊκού, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο «ανεβασμένο» (4/4 κούπες στο ξεκίνημά του), περίπου 12-13.000.000 μπάτζετ (η πρωταθλήτρια Ευρώπης Μακάμπι με το ζόρι έφτανε τα δέκα) και το brand name του Εξάστερου ικανό να προσεγγίσει …καραβιές μεγάλων καλαθοσφαιριστών, είναι προφανές ότι η Αθήνα αποτελεί δελεαστικό προορισμό για όλους τους προπονητές, πλην εκείνων που οι επιτυχίες τους στην Ευρωλίγκα (Μεσίνα, Μπλατ) καθιστούν το κασέ τους απαγορευτικό για το πορτοφόλι του χρηματοδότη της ΚΑΕ.
