Ο Ίαν Βουγιούκας είναι προ των πυλών (;), όμως -μην γελιόμαστε -το παν το καλοκαίρι είναι η στελέχωση της περιφέρειας που θα επιτρέψει στην ομάδα να πάρει τα έσχατα καλύτερα του Δημήτρη Διαμαντίδη και θα ξεκινήσει ομαλά τον απογαλακτισμό απ’ τον «εγκέφαλό» της.
Καταρχάς ζητάς καλό σουτέρ, ειδάλλως οι άμυνες θα έχουν τη δυνατότητα να στείλουν περισσότερες βοήθειες στους υπόλοιπους παίκτες βραχυκυκλώνοντας την (πολύ στατική φέτος) επίθεση των πρασίνων. Μ’ εξαίρεση τον Καστοριανό και τον Κάρι (τον οποίο ξεχάσαμε μέσα στο 2014) κανείς άλλος από το ρόστερ δεν χαρακτηριζόταν για την έφεσή του στο τρίποντο. Ο Ούκιτς ανέκαθεν ήταν παίκτης-μπούκας (όπως κι ο Παππάς, με τον Έλληνα άσο όμως να έχει πιο αξιόπιστα ποσοστά από τα 6.75), ενώ για τον Ράιτ ούτε λόγος να γίνεται. Γκαρντ με λιγότερο από 70% ευστοχία στις βολές συνιστά ανέκδοτο για ομάδες τοπ βεληνεκούς, πλην όμως ο πρώην παίκτης του Ρεθύμνου ήρθε στη διάρκεια της σεζόν περισσότερο ως «μπάλωμα». Σου βγήκε πέρσι, με τους Γκιστ και Κάρι, δεν είναι δυνατόν να πετυχαίνουν πάντα οι προσθήκες της ύστατης ώρας.
Ούκιτς, Ράιτ είναι παιδιά που θα ξεδιπλώσουν τις αρετές τους σε ανοιχτό γήπεδο,σε up tempo, σε καμιά περίπτωση όμως δεν γίνεται να ξεχωρίσουν σε σύνολο που διέπεται αυστηρά από συγκεκριμένους κανόνες στην επίθεση. Εξυπακούεται ότι οι επιλογές πρέπει να είναι πολύ προσεκτικές για να μην φτάσουμε του χρόνου στο σημείο να έχουμε παίκτες που θα αμείβονται με 700-800 χιλιάρικα και θα παριστάνουν τις γλάστρες (καλή ώρα όπως ο Μαυροκεφαλίδης επί Πεδουλάκη).
Αν ο κάπτεν είχε φέτος στο πλάι του κοντό που θα έκανε τα στοιχειώδη (αθλητή με οργανωτικές ικανότητες, ικανό defensive stopper, με αξιοπρεπές σουτάκι γι’ αποσυμφόρηση της επίθεσης) ενδεχομένως να παρατηρούσαμε δεύτερη σερί «σκούπα» στους τελικούς. Τον χειμώνα είχε γραφτεί για έντονο φλερτ με τον Ντάνιελ Χάκετ που θα ήταν «ταμάμ» για τη μπακόρτ, πλην όμως θα κόστιζε στην διοίκηση ένα σκασμό λεφτά και δεν λησμονούμε ότι τα… σεντούκια δεν ανοίγουν πια τόσο εύκολα.
Μ’ ένα καλαθοσφαιριστή που θα έκανε απλώς τα απαραίτητα οργανωτικά, ο Διαμαντίδης ακόμα και στα 34 του θα έκανε παπάδες όχι μόνο απέναντι στον Ολυμπιακό ,που όποτε τον βλέπει τα κάνει πάνω του, αλλά και σε επίπεδο Ευρωλίγκας. Το μεγαλύτερο χάρισμα του αρχηγού είναι η ασύλληπτη ταχύτητα σκέψης. Είναι τόσο λιτός κι απέριτος στο παιχνίδι, διαθέτει εξαιρετικό shot selection κι αν δεν έπαιζε από το ξεκίνημα της σεζόν 35 λεπτά (!) θ’ απέδιδε ακόμα καλύτερα στον τομέα low mistake basketball.
Ο μόνιμος πρωταθλητής είχε ξεπέσει στο να μην διαθέτει δεύτερο γκαρντ που θα οργάνωνε σοβαρά επίθεση μισού γηπέδου και θα έστηνε ολοκληρωμένα ένα πικ ν ρολ, παρόλα αυτά κατάκτησε το νταμπλ (!) σε μια σεζόν που θα κάνει χρόνια ολόκληρα να ξεχαστεί από τους Ολυμπιακούς.
Μιας κι αναφερθήκαμε στους απέναντι, ψιθυρίστηκε αρκετά τον χειμώνα ότι ο Εξάστερος έχει στραμμένο το βλέμμα του σε Κατσίβελλη, Μάντζαρη αν κι ο δεύτερος θα απασχολήσει του χρόνου όταν λήγει το συμβόλαιό του. Η ομάδα ,εκτός όλων των άλλων, θέλει να τονίσει περισσότερο το γηγενές στοιχείο, αφού οι Έλληνες φέρνουν μαζί τους νοοτροπια νικητή. Οι μικροί του ΟΣΦΠ- χωρίς ακόμα να έχουν σκάσει από το αυγό- έχουν δύο μετάλλια πρωταθλητή Ευρώπης στο στήθος τους. Όλες οι τοπ ομάδες της Ευρωλίγκας που διεκδικουν κούπα (Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Μακάμπι,ΤΣΣΚΑ) συμπεριέλαβαν πατριώτες μας στο ρόστερ τους δίνοντας τους καλά λεφτά και ρόλο πρωταγωνιστή, ασφαλώς δεν το μετάνιωσαν καθόλου…
Μπορεί Ισπανοί, Ρώσοι, Γάλλοι να στέλνουν πολύ…λαό στο ΝΒΑ, μπορεί οι δικοί μας να μην διαθέτουν το ατόφιο μπασκετικό ταλέντο, αλλά παίζουν άμυνα του θανατά, δεν τα παρατούν ποτέ κι είναι παιδιά του προπονητή. Η συνταγή πιάνει, από το 2006, οκτώ από τις εννιά Ευρωλίγκες είχαν γαλανόλευκη απόχρωση. Εκτός των πέντε επικρατήσεων ΠΑΟ, Ολυμπιακού, τα δύο τρόπαια της ΤΣΣΚΑ είχαν φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του Θοδωρή Παπαλουκά, για να μην λησμονούμε και τον σημαντικό ρόλο του Σοφοκλή στη φετινή Μακάμπι…
