Counting Stars

Υπό νορμάλ συνθήκες θα ξεκινούσα λέγοντας για το καλοκαιράκι που ήρθε επιτέλους Ιούνη μήνα, για τις παραλίες που γεμίζουν και πνίγονται από κόσμο μαζί με τη Μύκονοοο(ςςς), αν δε με γελούν όμως τα πράσινα ματάκια μου είναι σα να μη βγαίνει η άνοιξη μην πω και φθινόπωρο ένα πράγμα. Με τέτοιο καιρό δε ξέρεις τι σου ξημερώνει κι όπως οι παλιοί είθισται να λένε πάντα, όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα μικρό καλάθι. Ας μην κρατήσουμε λοιπόν τα κεράσια που είναι και καλοκαιρινό φρούτο κι ας πάμε στο “άλλο φρούτο” το καλάθι. Πάμε στον παντοκράτορα, το μπασκετικό Παναθηναϊκό, το εξάστερο καμάρι μας!

Πριν αρχίσει η σειρά των τελικών, η ζυγαριά έγερνε στο φορμαρισμένο Ολυμπιακό, στον Ολυμπιακό που έχει προπονητή που του χάρισε και ευρωπαϊκό, στον Ολυμπιακό που μπλα μπλα ένα σωρό εικασίες και υποθέσεις. Κάνοντας ο Παναθηναϊκός το 1-0 κάπως άλλαξαν τα δεδομένα, θυμηθήκαμε πάλι να πούμε για τις παικτικές αξίες, για ευρωπαϊκά πρόσωπα, βγάλαμε γλώσσα μιλώντας για 3-0 και τα συναφή. Όταν είσαι κακομαθημένο αυτά κάνεις.

Για δες όμως πως τα φέρνει η μοίρα και στο 1-1 είσαι μέσα στο ΣΕΦ δε ξέρεις από πού σου ήρθε όλο αυτό, δε βλέπεις την πόρτα τις εξόδου για να γλιτώσεις από την κόκκινη λαίλαπα, νιώθεις μουδιασμένος σχεδόν μπλοκαρισμένος κι αμίλητος φεύγεις για να πας από εκεί που ήρθες. Πάνω που πας να φύγεις λοιπόν, έρχεται το εντός έδρας 1-2 να σου δώσει τη φάπα-ξάπλα έτσι για να γουστάρουμε! Εκεί ψάχνεις να βρεις τι φοράς πάνω σου που είναι γρουσούζικο, με ποιον μίλησες το πρωί για καλημέρα, πόσες φορές άλλαξες θέση ή ποιος έλειπε από το γήπεδο και χάσαμε.

Ξημερώνει λοιπόν εκείνη η Κυριακή και ανά πεντάλεπτο αλλάζω απόφαση για το αν θα πάω ή όχι. Μία ώρα πριν ξεκινήσει το ματς σηκώνομαι και λέω θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό. Εξάλλου κότα δεν υπήρξα ποτέ, δε τη φοβάμαι τη φωτιά επουδενί και φυσικά γελάει ο κόσμος με όσους τόλμησαν να μου πουν να μην πάω στο ΣΕΦ γιατί εγώ ήμουν η μαυρόγατα κι ακόμα περισσότερο κλαίει ο θεός με αυτούς που όταν με είδαν στο γήπεδο αναφώνησαν “καλώς το γούρι μας”!!! Μάλλον είναι οι ίδιοι που ανεβοκατεβάζουν σαν ασανσέρ τη γνώμη τους για το Σπανούλη, εκείνοι που φώναζαν ότι θα το κάνουν Ριζούπολη το ΣΕΦ μιας και έχαναν με 20 πόντους διαφορά εκείνη τη στιγμή και εκείνοι που είχαν έρθει κουστουμαρισμένοι έτοιμοι κονιόρδοι για τη φιέστα. Βρε δε σας είπαν πως όταν κάνουμε σχέδια ο Θεός γελά;

Κι ήρθε η Τετάρτη, που περιμέναμε όλοι πως και πως για να ζήσουμε άλλη μία μεγάλη στιγμή της ζωής μας. Εμένα επιτρέψτε μου να πω δύο. Double χωρίς ίχνος άγχους, σε ένα ασφυκτικά γεμάτο Ο.Α.Κ.Α όπως παλιά, με αυτοπεποίθηση, με πάθος για να φτάσει το διαμάντι της ομάδας να σηκώσει τον τίτλο των χρόνων του, κοινώς το 34^ο πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού στα 34 του χρόνια. Θα μπορούσε κάλλιστα με την αξία του να σηκώνει κούπες από ενός έτους αυτό το παιδί. Ακολούθησε γλέντι τρελό, όμως επιτρέψτε μου να σταθώ στη φωτογραφία που λάτρεψα, που δεν είναι άλλη από τις δύο σημαίες να είναι αγκαλιά  στα αποδυτήρια αμφότεροι δακρυσμένοι από συγκίνηση. Ο Φράνκι είχε ανέκαθεν την τάση να παίρνει την μπάλα όταν έκαιγε κι ήταν πάντα εύστοχος ο άτιμος. Έτσι και τώρα, ανέλαβε καπετάνιος όντας μηχανικός τόσα χρόνια κι όμως το καράβι έφτασε στο προορισμό του και μάλιστα στην ώρα του. Το ευχαριστώ είναι λίγο δε νομίζετε;