Από τη στιγμή που ανέβηκε και στο πρωτοσέλιδο της «Πράσινης», ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς πρέπει να θεωρείται και τυπικά προπονητής του μόνιμου πρωταθλητή Ελλάδας. Αρκετοί μπορεί να σαρκάζουν ήδη, απορώντας πως θα συνεργαστούν δύο καθόλα εκρηκτικοί τύποι όπως είναι ο Μαυροβούνιος κι ο ιδιοκτήτης αλλά το παραπάνω ακουμπά περισσότερο σε χαρακτήρα «καφενείου» που πάντα έχει γούστο στα σπορ.
Ας δούμε όμως τι λένε και τα τεφτέρια: Ο κόουτς έφτιαξε το όνομά του στη Βασκονία, όπου για καιρό η Ταουγκρές (ή Κάχα Λαμποράλ ή Τάου Κεράμικα η Λαμποράλ Κούτσα ή Σάσκι Μπασκόνια, όπως κι αν την πείτε μέσα είστε) εντυπωσίαζε με το up tempo και την αυτοματοποιημένη επίθεση. Ο Ιβάνοβιτς αγαπά τους πόιντ γκαρντ που πρώτα στο μυαλό τους έχουν τη δημιουργία κι έπειτα πως θα «ματώσουν» το καλάθι, πάει να πει ότι σε λίγες εβδομάδες ο Νίκος Παππάς (ο μοναδικός «σίγουρος» κοντός για του χρόνου, πλην του αρχηγού, αφού Ράιτ, Ούκιτς, Κάρι χαιρετούν) θα έχει να μάθει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ!
Με τον θρυλικό Έλμερ Μπένετ (τηρουμένων των αναλογιών ο μαύρος Διαμαντίδης) ο Ιβάνοβιτς είχε βρει την υγειά του, αφού ο εξαιρετικός αυτός πλέι-μέικερ ψαχνόταν διαρκώς για να κάνει μάγκες τους Στομπέργκας, Αλεξάντερ,Τομάσεβιτς,Ομπέρτο. Πάλι καλά που δεν τον βρήκαμε μπροστά μας, το καλοκαίρι του 1997 ο Ολυμπιακός είχε συνάψει συμφωνία μαζί του αλλά ο λεγάμενος τραυματίστηκε, ακυρώνοντας το deal.
O Ιβάνοβιτς μετά την αποχώρηση Μπένετ έδωσε τα κλειδιά της ομάδας στον φτεροπόδαρο Χοσέ Καλντερόν, μακράν του δεύτερου ο κορυφαίος «άσος» στην Ισπανία για χρόνια που άνοιξε πανιά μετά από χρόνια για Αμερική. Η Τάου της εποχής του,με Σκόλα,Νοτσιόνι,Μασιγιάουσκας,Χάνσεν νόμιζες ότι έμπαινε στο παρκέ με ταχύτητα μονίμως ανεβασμένη στην 5η! Πολύ θέαμα αλλά και «σκληράδα» .
Όταν ο Καλντερόν τσέκαρε το διαβατήριό του για να περάσει τον Ατλαντικό ο Ιβάνοβιτς παρουσίασε τον Πάμπλο Πριτζιόνι. Τον «έκοβες» στο γήπεδο και με την πρώτη ματιά αδυνατούσες να κατανοήσεις πως αυτός ο ατροφικός τσιλιβήθρας που ήταν σαν εφταμηνίτικο θα τα έβγαζε πέρα με τα θηρία. Πληροφοριακά, οι εξαιρετικοί του συμπαίκτες (Μακντόναλντ, Τελέτοβιτς,Ρακόσεβιτς, Σκόλα, Σπλίτερ) έλεγαν ότι απολάμβαναν τρομερά τα παιχνίδια, γιατί στα εσωτερικά διπλά το «ξύλο» που έτρωγαν από τον απίστευτα σκληροτράχηλο Αργεντινό (είναι στο DNA αυτού του λαού η μαχητική διάθεση, γι αυτό και στο ποδόσφαιρο ο παναθηναϊκός οργανισμός γουστάρει τρελά τους «γκαούτσος»).
Στην «κολυμπήρθα Ιβάνοβιτς» βαπτίστηκε και ο Βραζιλιάνος Χουέρτας που αναπτύχθηκε τόσο αρμονικά ώστε η Μπαρτσελόνα έδωσε «γη και ύδωρ» για να τον αποκτήσει, σήμερα ο παίκτης θεωρείται από τους κορυφαίους στην Ευρώπη. Μιας και πιάσαμε τους Λατινοαμερικάνους, ο Ιβάνοβιτς έχει παράδοση ν’ αναδεικνύει παίκτες από εκείνα τα μέρη, αγορές που οι πλούσιες ευρωπαϊκές ομάδες συνήθως σνομπάρουν. Σκόλα, Σπλίτερ, Νοτσιόνι, Πριτζιόνι, Χουέρτας αύξησαν το κασέ και την φήμη τους δουλεύοντας με τον 57χρονο προπονητή. Όση τρέλα κι αν κουβαλά ο τελευταίος, τη δουλειά την ξέρει, με την πρόσληψή του να σηματοδοτεί για τον Παναθηναϊκό ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ τέλος εποχής!
Δεκαπέντε χρόνια με Ομπράντοβιτς, Πεδουλάκη, Αλβέρτη πάντα ο «πολιορκητικός κριός» του Εξάστερου ήταν η άμυνά του, τώρα πάμε σε πρόσληψη τεχνικού που του αρέσουν οι ταχύτεροι ρυθμοί. Το να πας από το ένα στυλ στο άλλο απαιτεί χρόνο, ενδεχομένως και κάποιους χαμένους τίτλους αλλά ο Ιβάνοβιτς είναι τυχερός γιατί πετυχαίνει τον «αιώνιο» φορτωμένο με απύθμενο κόμπλεξ κατωτερότητας, τόσο μεγάλο που δεν του επέτρεψε να κατακτήσει το (φαινομενικά) ευκολότερο πρωτάθλημα του από το 1997!
Εκ πρώτης όψεως Λάσμε, Γκιστ, Ματσιούλις, Μπράμος, Παππάς, Γιάνκοβιτς κουμπώνουν ιδανικά στο πλάνο, αφού τα παραπάνω παιδιά μπορούν να εξυπηρετήσουν το χτύπημα του αντιπάλου σε ανοιχτό γήπεδο, το τσεκάραμε στο 1ο ημίχρονο του 5ου τελικού όταν «πάτησες» τους λιμανίσιους με το στυλ που τους βολεύει…Run and gun κι άγιος ο Θεός στο καλύτερο ημίχρονο του Εξάστερου που θυμόμαστε σε ΟΛΟΚΛΗΡΗ σεζόν! Μελλοντολόγοι δεν είμαστε για να ξέρουμε αν θα δέσει η χημεία του καινούργιου προπονητή με τον σύλλογο. Σημειωτέον πως ότι είναι για εμάς ο Ομπράντοβιτς αποτελεί για τους Βάσκους ο Ιβάνοβιτς, ενδεχομένως ακόμα περισσότερα! Ακόμα και πριν την έλευση του Μεγάλου, ο ΠΑΟ ήταν το πιο επιτυχημένο σωματείο καλαθόσφαιρας της χώρας, είχε ήδη κατακτήσει ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι η χάρη του είχε φτάσει στις ΗΠΑ λόγω των μεταγραφών Ντομινίκ, Ράτζα, Σκοτ.
Η Ταού ήταν «αγεωγράφητη» στον μπασκετικό χάρτη, μέχρι που ο Χοσεάν Κερεχέτα έφερε στην δούλεψή του τον Μαυροβούνιο, με το κλαμπ να δημιουργεί ολόκληρη σχολή με το up tempo aggressive style το οποίο εφάρμοσε o κόουτς δέκα χρόνια. Σχολή παρόμοια μ΄ εκείνη που ευδοκιμούσε στην Αθήνα με την επιστημονική μεθοδολογία Ομπράντοβιτς στην επίθεση πικ εν ρολ, στο Τελ Αβίβ με το αλέγκρο φουλ επιθετικό μπάσκετ του άριστου διαχειριστή Γκέρσον (γιατί εδώ που τα λέμε Σάρας, Βούισιτς, Μπαστόν, Πάρκερ δεν χρειάζονταν…κόουτς) ή στην Τοσκάνη όπου οι …μποντιμπιλντεράδες του Σιμόνε Πιανιτζάνι έπαιζαν άμυνα “take no prisoners”…
