Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις…

O Δημήτρης Γιαννακόπουλος ξεσηκώνει άπειρες ενστάσεις για τον παρορμητικό του χαρακτήρα, για τις (κατά καιρούς) άκομψες τοποθετήσεις του, για τις επιθέσεις που έκανε στην πολυμετοχικότητα (αυτή η ιστορία τον έφερε στη «μπούκα» των οπαδών) ακόμα και στην ίδια του την ομάδα με το …επικό πρωτοσέλιδο της «Πράσινης» μετά την ήττα από το Μαρούσι που έφερε σε λίγες ώρες 1000 νοματαίους για συμπαράσταση σε Ομπράντοβιτς, παίκτες. Παρόλα αυτά δεν γίνεται να μην του αναγνωρίσεις πως τολμά να πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, με επιλογές συζητήσιμες που όμως του «βγαίνουν». Χρεώθηκε το διαζύγιο με τον Μεγάλο, την πρόσληψη Πεδουλάκη (και μόνο στη φήμη των διαπραγματεύσεων μαζί του, το Leoforos.gr είχε «ανεβάσει» πρώτο θέμα…«πείτε μας μονάχα ότι αστειεύεστε»), την ενεργοποίηση Αλβέρτη, ως εκ τούτου γιατί να μην νιώθει σίγουρος ότι θα του βγει το νέο (αχρείαστο σε ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ μεγάλο βαθμό, κατά την ταπεινή μας άποψη) στοίχημα;

Ο μόνιμος πρωταθλητής ΑΝ τελικά προχωρήσει σε απομάκρυνση του πυρήνα του (Ματσιούλις, Μπράμου, Γκιστ, Λάσμε) θα βαδίσει αντίθετα με την λογική. Μετά την σιγουριά που σκόρπισε σ’ όλη την Ευρώπη το 4/4 εντός των τειχών (ότι ο ΠΑΟ θα παραμείνει ανταγωνιστικός και τα επόμενα χρόνια), το κλίμα αλλάζει. Εκεί που είχες έτοιμη ομάδα για 2-3 ακόμα χρόνια (με τη διοίκηση να προβαίνει σε οικονομικές θυσίες το περασμένο καλοκαίρι για να κρατήσει Λάσμε, Ματσιούλις, καθ΄ υπέρβαση του μότο «ξεχάστε τις παχιές αγελάδες του παρελθόντος») τώρα ξεκινάς από την αρχή… Είναι υπερβολικό να γράψουμε «από το μηδέν» αφού Διαμαντίδης, Φώτσης και (αν έρθουν) Βουγιούκας, Καλάθης θα είναι ιδανικό γεφύρωμα της ομάδας-θαύμα της τελευταίας 20ετίας με το νέο project που καλείται να οικοδομήσει ο κόουτς Ιβάνοβιτς.

Μπαίνοντας στη λογική διατήρησης κορμού και λίγων προσθαφαιρέσεων είχες πάντα το πάνω χέρι κόντρα στον Ολυμπιακό που άλλαζε παίκτες-προπονητές διαρκώς αλλά χαρά στα σκέλια του δεν έβλεπε. Όταν τα κόζα άλλαξαν το καλοκαίρι του ‘12, με τους άλλους πρωταθλητές Ελλάδας και Ευρώπης πολλοί λούφαξαν περιμένοντας τα χειρότερα, το πείραμα όμως πέτυχε κι ουδείς περίμενε ολικό γκρέμισμα του ρόστερ, 24 μήνες αργότερα. Το ρίσκο είναι μεγάλο, αλλά αν ισχύουν τα λεγόμενα του ιδιοκτήτη («θα δοθεί πίστωση χρόνου, δεν είναι ζητούμενο η κατάκτηση τίτλων αλλά η δημιουργία συνόλου με ορίζοντα δεκαετίας) και δεν υπάρξουν τριγμοί στις (αναπόφευκτες) «στραβές», η προοπτική πολύ ενδιαφέρουσα.

Ας πιάσουμε π.χ τις περιπτώσεις Καλάθη, Μποχωρίδη, Βεζένκοφ. Εκτός από σημαντικά επικοινωνιακά χτυπήματα (τα δύο παιδιά του Άρη ήταν καιρό στο στόχαστρο των Αγγελόπουλων ενώ για τον Νικ θα «σφαχτούν» ουκ ολίγοι σύλλογοι) τυχόν προσθήκη τους θ’ αποφέρει  σημαντική βελτίωση στο ρόστερ. Ήταν φανερό ότι στον ΠΑΟ έψαχναν παίκτη που θα κουμπώνει με τον Γιάνκοβιτς στο «3», με διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνα του Βλάντο, χωρίς αυτός ν’ αποτελέσει εμπόδιο στην ανάπτυξη του νεαρού φόργουορντ. Ο κλασάτος και πιο «έτοιμος» Ματσιούλις «κατάπιε» τον χρόνο ανάδειξης του πρώην άσου του Πανιωνίου, κάτι που δυσαρέστησε τον ηγέτη της ΚΑΕ, άλλωστε δεν χρυσοπλήρωσε Παππά, Γιάνκοβιτς για να μην παίρνουν λεπτά συμμετοχής ούτε καν απέναντι στους αδύναμους αντιπάλους της Α1. Με τον Βεζένκοφ πλάι στον Βλάντο δίνεις κίνητρο στον δεύτερο να βγει μπροστά, αλλά δεν στερείς κι απ’ τον καινούργιο να δείξει τι ψάρια πιάνει. Γαλουχημένος στην μπασκετομάνα Θεσσαλονίκη, σ’ ένα σωματείο του οποίου ο περίγυρος ζει κι αναπνέει για το μπάσκετ έχοντας πολύ βαριά παράδοση στο τμήμα καλαθοσφαίρισης, με παραστάσεις βασικού και ποιότητα (τοπ περιφερειακό σουτ είτε εν κινήσει είτε σαν spot shooter, καλή μηχανική, ντράιβ, έφεση στο ριμπάουντ) να σταθεί σε high-level, του ρίχνεις δίπλα τον Ιβάνοβιτς κι εύχεσαι να «βγει», κάτι που θα συμβεί μόνο με σεβαστό χρόνο στο παρκέ.

Στον ομαδικό αθλητισμό πάντα όταν πας να κερδίσεις σ’ ένα τομέα, χάνεις κάπου αλλού. Ματσιούλις, Λάσμε, Γκιστ πρόσφεραν πολλά στην ομάδα αλλά διαθέτουν συγκεκριμένο ταβάνι και ελάχιστα  πρωταγωνιστικά χρόνια μπροστά τους.  Όπως και να ‘χει, η ομάδα οδηγείται σε «νέο Σπόρτινγκ», απλώς τώρα δεν υπάρχει  «κυματοθραύστης» Ομπράντοβιτς, πληθώρα καλών γηγενών στην αγορά (για τα δεδομένα της εποχής Χατζηβρέττας, Διαμαντίδης, Τσαρτσαρής, Ντικούδης ήταν φανταστικές προσθήκες άπαντες ενεργά στελέχη της εθνικής) και φυσικά ο Ολυμπιακός δεν τερματίζει 8^ος χάνοντας από κάθε καρυδιάς, καρύδι. Η ανησυχία για το αύριο της πιο πετυχημένης ομάδας του ελληνικού αθλητισμού οδηγεί σε υπερβολές.  Μόνο ότι ο «αιώνιος» δεν ξεκινά …δυναστεία δεν διαβάσαμε ακόμα λες κι εκεί κάτω έχει τίποτα φτασμένους σταρ κι όχι πιτσιρικάδες, με σιτεμένο αρχηγό και υπαρχηγό τον (άξιο συνεχιστή του Καρδιτσιώτη διασκεδαστή) κάγκουρα (ο ίδιος το έχει δηλώσει, δεν το βγάζουμε από την κοιλιά μας) από την Σύρο!

Δημήτρης Στρατής Για τον Δημήτρη Στρατή το panathinaikos24 αποτελεί το τρίτο πράσινο μετερίζι στο οποίο θ' ασχολείται με το ομορφότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή του.
Η διαδρομή ξεκίνησε από το balla.gr, συνεχίστηκε στο leoforos.gr, τώρα όντας ο 13ος (προφανώς σημαδιακό μιας κι ο αριθμός -για προφανείς λόγους- είναι ο αγαπημένος του) συνεργάτης του site θ' ασχολείται (σχεδόν) καθημερινά με τον μεγαλύτερο ελληνικό σύλλογο! Θεωρεί τη γενιά του προνομιακή αφού έζησε live τα σπουδαιότερα επιτεύγματα των τμημάτων του κλαμπ, πλην Γουέμπλεϊ. Μια ζωή θα τον στοιχειώνει ο χαμένος προημιτελικός με την Πόρτο του Μουρίνιο το 2003 , όταν χάθηκε τελικός-φαντασίωση για όλους τους πράσινους πιστούς απανταχού Γης! Φαντάζεστε τι θα γινόταν σε συναπάντημα ΠΑΟ και...Σέλτικ;