Αναλυτικά η συνέντευξη στην «ΠΡΑΣΙΝΗ»:
-Κώστα, πως είναι ένας χρόνος μακριά από τα παρκέ; «Ο χρόνος που πέρασε και με βρήκε μακριά από τα γήπεδα είναι όπως ακριβώς τον περίμενα. Με έχω… πιάσει να αναπολών πολλές φορές την ζωή στα αποδυτήρια. Αλλά μέχρι εκεί. Η απόφασή μου να σταματήσω το μπάσκετ δεν ήταν μια απόφαση της στιγμής. Ήταν μια απολύτως συνειδητοποιημένη απόφαση που ήρθε μετά από πολύ σκέψη. Μέσα σε αυτόν τον χρόνο κατάφερα να περάσω πάρα πολλές ώρες με την οικογένειά μου και έκανα πράγματα που όλα αυτά τα χρόνια δεν μπορούσα να κάνω λόγω του προγράμματος».
–Δηλαδή, μετάνιωσες για όσα έχεις «χάσει» όλα αυτά τα χρόνια; «Δεν έχω μετανιώσει ούτε για μια στιγμή για όσα δεν… έζησα τα προηγούμενα χρόνια. Όλα αυτά που έζησα στην καριέρα μου δεν μπορούν ούτε στη… ζυγαριά να μπουν. Δεν συγκρίνονται ούτε για 10 ζωές».
–Πως είδες τον Παναθηναϊκό στην μετά.. Τσαρτσαρή εποχή; «Παρακολούθησα την ομάδα από την τηλεόραση και πολύ αγχωτικά μπορώ να σου πω. Βρέθηκα στο γήπεδο σε αρκετά παιχνίδια αλλά η κερκίδα μου ξένισε πολύ. Δεν αισθανόμουνα καθόλου άνετα. Και η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούσα να βοηθήσω καθόλου την ομάδα και αυτό έκανε πιο δύσκολη την παρουσία μου στο γήπεδο. Ακόμα και τα ματς που έβλεπα από την τηλεόραση τα ζούσα σαν να… έπαιζα. Η φετινή χρονιά ήταν πολύ δύσκολη για τον Παναθηναϊκό. Λόγω της εντυπωσιακής πρώτης χρονιάς οι προσδοκίες για την συνέχεια ήταν πολύ μεγαλύτερες. Σε μια σεζόν που όλοι περίμεναν ότι η ομάδα θα διαλυθεί, εμείς πήραμε το double, κερδίσαμε τον Ολυμπιακό με 3-0 με δύο νίκες στον Πειραιά και πετύχαμε πολλά σπουδαία πράγματα. Το κακό, όμως, φέτος, είναι ότι ο κόσμος δεν έδειξε να έχει υπομονή και άρχισαν γρήγορα μουρμούρες με αποτέλεσμα να υπάρξουν αλλαγές και του προπονητή και στο ρόστερ. Παρά τις δυσκολίες, όμως, τα παιδιά τα πήγαν εξαιρετικά. Η σεζόν έμοιαζε να είναι πιο κουραστική από ποτέ και από πλευράς ψυχολογικής και σωματικής. Και στο τέλος κατάφεραν να πάρουν τις δύο από τους τρεις τίτλους. Είμαι σίγουρος, όμως, ότι όλοι ήξεραν ότι θα μπορούσαμε να τα πάμε ακόμα καλύτερα».
–Τι σκέφτηκες μετά το 2-1 του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ; «Μετά το break του Ολυμπιακού στους τελικούς φοβήθηκα πάρα πολύ. Φοβήθηκα πραγματικά ότι δεν θα μπορούσαμε να πάμε στο ΣΕΦ και να κερδίσουμε. Όμως η ομάδας μας διέψευσε όλους για μία ακόμα φορά και πέτυχε μια επική ανατροπή κατακτώντας ένα παλικαρίσιο πρωτάθλημα».
–Τι μπορεί να αλλάξει μέσα στο τόσο μικρό χρονικό διάστημα και οι παίκτες του Παναθηναϊκού να γυρίσουν εντελώς τον διακόπτη; «Ο Παναθηναϊκός φάνηκε ότι του είχε Φύγει η πίεση. Έμοιαζε να παίζει με λιγότερο άγχος, χωρίς όμως να τα έχει παρατήσει. Νομίζω ότι το παιχνίδι στο ΣΕΦ ήταν θέμα… Αλβέρτη. Ο Φράγκι ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε αυτό το παιχνίδι. Λόγω της τεράστιας εμπειρίας του από αυτά τα ματς. Ήταν φοβερό αυτό που κατάφεραν τα παιδιά».
–Θυμάσαι κάτι ανάλογο όταν έπαιζες εσύ; «Μια ανάλογη στιγμή που είχα ζήσει εγώ ήταν το 2009 όταν είχαμε χάσει στα προημιτελικά της Euroleague από την Σιένα στο ΟΑΚΑ. Μετά απήγαμε στην Ιταλία και παίξαμε εκπληκτικά παίρνοντας δύο νίκες και το εισιτήριο για το Final-4 του Βερολίνου. Όμως αυτό δε μπορεί να συγκριθεί με την ανατροπή κόντρα στον Ολυμπιακό. Ο Ολυμπιακός ετοίμαζε φιέστα και για να είμαστε δίκαιοι το έβαλε και ο Ολυμπιακός το χεράκι του για να χάσει. Δεν διαχειρίστηκε καθόλου καλά το ματς».
–Πως βλέπεις το πλάνο της ελληνοποίησης της ομάδας; «Η ελληνοποίηση έπρεπε να έχει γίνει πολύ καιρό πριν. Αργήσαμε. Και ο Ολυμπιακός μας προσπέρασε σε αυτό το κομμάτι. Τα πολύ καλά μας αποτελέσματα όλα αυτά τα χρόνια «έκρυβαν» το συγκεκριμένο θέμα και δεν το είχαμε δουλέψει σωστά. Τώρα πρέπει να βρεθούν οι Έλληνες οι οποίοι θα συνεχίσουν την «Δυναστεία» της ομάδας. Το σημαντικότερο είναι ότι όλοι μας πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον πρόεδρο και στην ομάδα. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν».
–Πας για προπονητής; Αλήθεια είναι; «Έχω ξεκινήσει τις σπουδές μου στην προπονητική με αφορμή τη Σχολή που ξεκίνησε ο ΣΕΠΚ, μετά από 6 χρόνια. Είναι για διπλώματα προπονητών πρώτης κατηγορίας και αφού είχα τον χρόνο ήθελα να το κάνω. Τώρα όταν με το καλό πάρω το δίπλωμα, το αν θα το χρησιμοποιήσω ή όχι θα το δείξει ο χρόνος.
-‘Εχεις σκεφτεί την εικόνα σου όρθιος μπροστά από τον πάγκο, με κουστούμι, να δίνεις οδηγίες; «Το σκέφτομαι, δε θα σου πω ψέματα. Όπως σκέφτομαι και το ότι είναι πιο δύσκολο να είσαι προπονητής από παίκτης. Αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω περισσότερο να ασχοληθώ με παιδάκια. Είναι ένας τομέας που γνωρίζω και θα ήθελα κάποια στιγμή να το κάνω».
