Τι κι αν όλες οι αποστολές των ομάδων επιβιβαζόντουσαν στα αεροπλάνα με κοστούμια και περίσσιο ύφος “έχω και κότερο πάμε μια βόλτα”, τα δικά μας πουλέν ως άλλη μία πενταήμερη φωτογραφιζόντουσαν με τα βερμουδάκια τους, τραγουδώντας στη Βραζιλία ήρθα, στη χώρα του Πελέ, όλα τα βλέπω μπλε!
Σίγουρα στην παρθενική της εμφάνιση, η εθνική μας, το 1994 στις ΗΠΑ το κλίμα ήταν πρωτόγνωρο και ιδιαίτερο, με την πυξίδα προσανατολισμού να είναι σίγουρα ξεχασμένη στην Ελλάδα μαζί με τη μασκότ μας τότε την Πηνελόπη! Κι αν το 4-4-2 σας θυμίζει σύστημα στο ποδόσφαιρο, ε, βάλτε το και σαν συμβολικό απολογισμό του Μουντιάλ της Αμερικής μιας και αυτή ήταν η συγκομιδή μας σε γκολ από την φίλτατη Αργεντινή του Ντιέγκο και του (αχ!) Μπατιστούτα, της γειτόνισσας Βουλγαρίας και της γαζέλας Νιγηρίας. Το 2010 ταξιδέψαμε στη Νότιο Αφρική, παρέα με τις βουβουζέλες, αυτή τη φορά όμως, μεταξύ μας, με τουπέ ως πρωταθλητές Ευρώπης το 2004. Κλασσικά ξεκινήσαμε με το αριστερό και πάνω που πήγαμε να το σώσουμε τσουπ η πελάτισσα μας η καλή, η Αργεντινή, αυτή τη φορά με άλλο ηγέτη, για την ακρίβεια τον συνεχιστή του Ντιέγκο, μας έστειλε πίσω με ένα ταπεινό 2-0.
20 χρόνια λοιπόν μετά, έχω ακόμα την αίσθηση της πρωτάρας για την εθνική μας ομάδα. Σε ένα αντικειμενικά δύσκολο όμιλο, τα κατάφερε κι απλά τώρα θα περπατάμε μαζί κι όπου μας βγάλει. Χαμένοι δε θα βγούμε από όλο αυτό. Σπίτια, μαζώξεις, πλατείες με γιγαντοοθόνες, πίτσες-σουβλάκια-μπύρες, ανατριχίλα με το άκουσμα του εθνικού ύμνου και φυσικά με την πρώτη ευκαιρία πανηγύρι στην Ομόνοια. Ψοφάει για αυτά ο Έλληνας!
Σήμερα το βράδυ πάμε για άλλη μία υπέρβαση, χωρίς καθαρό φαβορί και αουτσάιντερ. Ίσως δούμε πάλι τον Σαμ να κάνει καρδούλες στην κάμερα. Ίσως δούμε πάλι τον Κατσουράνη να φταίει για όλα. Ίσως ο Μήτρογλου να γυρίσει στην Αγγλία με παπί. Ίσως δούμε το Σάντος να γελάει. Ίσως ο Καραγκούνης τελειώσει το σπρέι του Aυστραλού διαιτητή που θα μας σφυρίξει. Ίσως θα έπρεπε να μάθουμε να μην είμαστε τόσο αχάριστοι και να θυμόμαστε ότι αυτή η ομάδα κάποτε μας κράτησε ψηλά. Οφείλουμε να την κρατήσουμε τώρα και εμείς.
Υ.Γ. Στον καταπράσινο Βασίλη που μας χαίρεται από εκεί ψηλά πια…