O Θανάσης Ντίνας μιλώντας στους εκπροσώπους του Τύπου αναφέρθηκε στο μεγάλο όπλο του τριφυλλλιού που δεν είναι άλλο από την ομοιογένεια: «…Σίγουρα φέτος είμαστε μία έτοιμη ομάδα. Εχουμε δέσει από πέρσι, καθώς τα περισσότερα παιδιά είμαστε μαζί ένα χρόνο κι έχουμε μπει καλύτερα όλοι στις προπονήσεις. Ξέρουμε ακριβώς τι πρέπει να κάνουμε και δεν παίρνει πολύ χρόνο στο προπονητικό τιμ να μας εξηγήσει τις ασκήσεις. Ολο το πρόγραμμα το εφαρμόζουμε καλύτερα».
Ο Παναθηναϊκός το 2014 έκανε πρωταθλητισμό επειδή με το που «λύθηκαν» οι παίκτες του κατέστη σαφές ότι για να τον νικήσεις έπρεπε να παίξεις πολύ καλύτερα ή να τρέξεις περισσότερο, κάτι που μόνο εύκολο δεν ήταν για ένα σύνολο που προετοιμαζόταν εντατικά για ένα παιχνίδι την εβδομάδα!
Ο Γιάννης Αναστασίου βρέθηκε με τον Χενκ Τεν Κάτε πριν πέντε χρόνια στον ΠΑΟ, από τον Ολλανδό κατηχήθηκε στην ιδέα ότι είναι πιο εύκολο μια ομάδα να παίζει καλά για να νικά απ’ το να «κλέβει» ματς. Ο Αναστασίου αγωνιζόμενος από το 1991 ως το 1998 σε Εθνικό, ΟΦΗ ήταν γνώστης των «πράσινων» γούστων. Όταν ανέλαβε ήξερε τι κάνει ευτυχισμένο τον κόσμο κι αμέσως υποσχέθηκε ένα σύνολο που θα τρέχει ακατάπαυστα, επιβάλλοντας τον ρυθμό του, χωρίς να κοιτά τι κάνει ο αντίπαλος. Οι φίλοι του συλλόγου δεν τον πήραν στα σοβαρά, οι περισσότεροι σκέφτονταν πως θα γλιτώναμε τον υποβιβασμό! ΠΑΟ και επιθετικό ποδόσφαιρο είναι έννοιες ταυτόσημες, άσχετα αν από το 1997 (με μικρές εξαιρέσεις) κοντέψαμε να το ξεχάσουμε.
Για πολύ καιρό, μέχρι τη σεζόν που τα παιδιά του Χουάν Ρότσα άγγιξαν τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, γαλουχηθήκαμε στο εξής: επίθεση σημαίνει κρατάω μπάλα κι ο δημιουργικός μου χαφ (Ζάετς, Μπορέλι, Ρότσα, Γεωργακόπουλος, Φραντζέσκος) ψάχνει διαρκώς τους κυνηγούς ή τους παίκτες που «γεμίζουν» τ’ αντίπαλα καρέ, ερχόμενοι από τις δεύτερες γραμμές. Στη συνέχεια γίναμε μάρτυρες άλλων φιλοσοφιών, καταλαβαίνοντας ότι μπορείς να είσαι ανταγωνιστικός παίζοντας σωστά στην κόντρα ή μεταφέροντας γρήγορα τη μπάλα από την άμυνα, μπροστά (το λεγόμενο transition). «Γεμίσαμε» ως οπαδοί ακόμα κι όταν είχες 11άδα δίχως κλασικό «εννιάρι» (το δοκίμασε ο Φερέιρα με Λέτο, Ζέκα, Κλέιτον, Κουίνσι και για ένα διάστημα είχε χαθεί το τόπι!) ή έστηνες τους παίκτες να παίζουν φλιπεράκι στο κέντρο (σαν την ομάδα του Ρότσα με τα τρία «δεκάρια»-Μαραγκό, Μάρκο, Μπορέλι-στο τερέν). Όλα τα παραπάνω πρόσφεραν κάμποσες μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές, αλλά μηδενικούς τίτλους, οι οπαδοί δεν «ψήθηκαν» ιδιαίτερα…
Ο Αναστασίου έκανε μια απλοποίηση, κατάργησε τον παίκτη-πριμαντόνα που αναλαμβάνει να δώσει το τόπι στο χώρο, δοκιμάζοντας να παίξει με ποδοσφαιριστές που γεμίζουν περιοχή, δίνοντας σ’ όποιον κουβαλά μπάλα την δυνατότητα καλής πάσας. Αφού του πήρε λίγο χρόνο να κάνει την πιτσιρικαρία να πιστέψει ότι το σχέδιό του είναι εφαρμόσιμο, ο Παναθηναϊκός «κατασκήνωνε» στα αντίπαλα καρέ με 4-5 παίκτες, δεν το έκαναν μόνο οι κυνηγοί κι οι μέσοι, αλλά ακόμα και τα στόπερ, ειδικά ο Γιώργος Κουτρουμπής στο β΄ γύρο πολλές φορές έγινε έξτρα χαφ, θυμηθείτε τις ασίστ σε Βέροια, ΟΑΚΑ (τελικός).
Η έλλειψη δεκαριού έκανε τον ΠΑΟ περισσότερο απρόβλεπτο. Στο ελληνικό πρωτάθλημα ο κυπελλούχος και του χρόνου δύσκολα θα πάει παιχνίδι στις αντεπιθέσεις, ακόμα κι αν Καρέλης, Κλωναρίδης, Ατζαγκούν, Αμπέντ, Μπεργκ είναι ικανότατοι σ’ αυτό το στυλ, ρωτήστε Μανωλάδες- Μανιάτηδες να σας το επιβεβαιώσουν. Τη νέα σεζόν θα δούμε περίπου τα ίδια, πολλές εναλλαγές μπάλας, κίνηση των μέσων, συνεργασίες, δημιουργία παιχνιδιού που βασίζεται στην κατοχή. Τι καλύτερο για τους παίκτες να ξεκινούν την «μάθηση» από το ίδιο σημείο που τελείωσαν πέρσι…