Πρέπει να είμαι η μόνη γυναίκα που σε τέτοια ταξίδια παίρνει πιο μικρή βαλίτσα κι από άντρα, όχι για να τη γεμίσει στα ψώνια που ενδεχομένως θα κάνει, παρά μόνο να φουλάρει με το διπλό και το άρωμα του χορταριού. Κι όμως πιστέψτε με είμαι 100% γυναίκα.
Η τελευταία μου επίσκεψη στο Βέλγιο ήταν στις Βρυξέλλες το 2003, σε ένα τρομερά αγχωτικό παιχνίδι, βλέποντας τον Παναθηναϊκό να ξεκινάει με 11 παίκτες κλασσικά και να καταλήγει με 9 για να περάσει στους 8 της Ευρώπης! Δε θέλω άλλα τέτοια και τριανταρίζω παναγία μου. Όσα ταξίδια κι αν έχω κάνει στη ζωή μου κανένα ποτέ δεν ήταν όπως αυτά του Παναθηναϊκού. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω στο μιλένιουμ, κοινώς το 2000, δε μπορώ να ξεχάσω την τρέλα και το σπριντ του Νασιόπουλου μετά την επίτευξη του τέρματός του απέναντι στο Αμβούργο, που ακόμα κι ένα τέταρτο μετά, στο ημίχρονο δηλαδή, επαναλάμβανα τη φράση “ναι ρε Νασιόπουλε” και σκεφτόμουν τις αδικαιολόγητες απουσίες στο σχολείο και το χατίρι που ποτέ δε μου χάλασε ο μπαμπάς!
Είχα λυσσάξει να δω το Μπερναμπέου κι έτυχε εκείνο το αλησμόνητο έτος 2001 να φάω 3 γκολάκια κι εγώ να χαζεύω το μέγιστο Ζιζού, τον Φίγκο, τον Ραούλ, το Ρομπέρτο Κάρλος, τον Ίκερ, τον έρωτα μου Φερνάντο Μοριέντες κλπ και να γυρνάω Αθήνα ευτυχισμένη και τυχερή. Παρεμπιπτόντως, αυτά σας τα λέει μια ένθερμη μπλαουγκράνα! 7 χρόνια μετά, έχασα στο παρά πέντε κυριολεκτικά το ταξιδάκι στο Μιλάνο κι έπρεπε στο γκολ του Σαριέγκι να βάλω ένα μαξιλάρι στη μούρη και να πανηγυρίζουν μαζί μου άλλα 3 άτομα με τον ίδιο τρόπο για να μη ξυπνήσουμε το νεογέννητο ανίψι. Αχ αδερφούλα μου, εκείνη την ημέρα ο Γιόσου και ο γιος σου μας έστειλαν κυριολεκτικά.
Όντας φοιτήτρια μακριά από την Αθήνα το 2003, ξεκίνησα με Κτελ με μόνο σκοπό και σκέψη να ξαναπάω με την Πανάθα μου στους 4 της Ευρώπης γιατί τότε με τον Άγιαξ ήμουν μόλις 11 χρονών και ήθελα να φρεσκάρω τη μνήμη μου, γιατί είμαι παναθηναϊκός κι επειδή μπορώ. Ένα έχω να σας πω, το κτελ έμεινε στο δρόμο όλο μου το σόι ήταν στο γήπεδο κι εγώ στην εθνική να κατεβάζω θεούς και δαίμονες. Τότε γεννήθηκε και μία μεγάλη μου προκατάληψη, δεν ακούω ποτέ ξανά αγώνα από το ραδιόφωνο. Άτιμε Ντερλέι δε ξέρω τι απέγινες αλλά έφαγες πολλές κατάρες κι εσύ και το κτελ και τα ακουστικά και το ραδιόφωνο.
Δε ξέρω αν απλά μου έλειψε η Ευρώπη, δε με καλύπτει θαρρώ αυτή μόνο η φράση. Τα συνθήματα τα λένε όλα. Εκεί που έχω ταξιδέψει εγώ, κερδίζεις χάνεις θα τραγουδάω, τον ΠΑΟ μου τον ΠΑΟ μου τον αγαπώ και ποτέ δεν τον αφήνω, δε ξενερώνουμε ποτέ…