Ο Θανάσης Ντίνας (λύση απ’ τα βάθη του πάγκου στον περσινό Παναθηναϊκό, με 16 συμμετοχές, 1 γκολ, 1 ασίστ σε 881’ στη Σούπερ Λίγκα) θέτει υποψηφιότητα να πάρει την θέση του Αμπντούλ Ατζαγκούν στο ματς της Πέμπτης. Στο μικρό διάστημα που αγωνίστηκε κόντρα στους Βέλγους όχι μόνο ανάγκασε τον Κλαούντιο Ρανιέρι να σημειώσει τ’ όνομά του στο μπλοκάκι του αλλά μας ξύπνησε μνήμες προηγούμενου καλοκαιριού όταν ο λεγάμενος αποτέλεσε -μακράν του δεύτερου -τον κορυφαίο της προετοιμασίας. Επιδεικνύοντας διαρκή πρόοδο στις προπονήσεις (πάντα ανάμεσα στους κορυφαίους στα «τελειώματα» των φάσεων, έκανε τον προπονητή του να του δωρίσει «νταρτς» για να τον ανταμείψει), του παραχωρήθηκε η φανέλα με το «7» (αριθμός-φετίχ για τους Παναθηναϊκούς για…ευνόητους λόγους κι ας παραπέμπει το νούμερο στους φανατικούς του «εχθρού») μετά την μεταγραφή του Χάρη Μαυρία στην Αγγλία ενώ στην πρεμιέρα με τον Παναιτωλικό (με το «26» στην πλάτη) ήταν ο κορυφαίος του γηπέδου, μαζί με Μαρινάκη, Κουτρουμπή.
Από δική του σέντρα προήλθε το πέναλτι που κέρδισε ο «Κουτρού», έμπνευσής του ήταν η μπαλιά-«τρύπα» στον Τάσο Λαγό που κέρδισε την αποβολή του Φίλιππου Δάρλα, εξέλιξη που «κλείδωσε» το παρθενικό τρίποντο της σεζόν. Στη συνέχεια ο 24χρονος πλήρωσε το πρόβλημα χημείας (με διαδοχικούς χαμένους πόντους από Πανιώνιο, Βέροια, Πλατανιά) και την παρουσία Πράνιτς-Αμπέντ, υποχωρώντας στον πάγκο, όπου σταδιακά ξεχάστηκε, μέχρι την άνοιξη όταν οι εξαιρετικές του εμφανίσεις με Απόλλωνα-Καλλονή τον ξαναέβαλαν στο χάρτη.
Ο βραχύσωμος εξτρέμ καθυστέρησε να μπει στο ροτέισον, αυτό συνέβη διότι έπρεπε να δουλέψει πάνω σε συγκεκριμένους τομείς. Το προπονητικό τιμ έριξε βάρος στο να «αλλάξει» τον Ντίνα από κλασικό ακραίο, σε παίκτη που να μπορεί να προσφέρει υπηρεσίες σε πέραν της μίας θέσης και δη αυτές του εσωτερικού κι επιτελικού χαφ. Αυτό δεν ήταν δυνατόν να συμβεί από τη μία ημέρα στην άλλη και ταυτόχρονα εμπεριείχε ως απαραίτητη προϋπόθεση την σκληρή δουλειά του ίδιου του ποδοσφαιριστή που εξακολουθεί να παραμένει άτυχος αδυνατώντας να σκοράρει ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ τέρμα που θα τον «ξεκλειδώσει». Με τη Σταντάρ λίγο έλειψε, αλλά για μια ακόμα φορά το δοκάρι του στέρησε τη χαρά…
Μέχρι να πάρει μπρος στον τομέα γκολ το πρόβλημα αυτοπεποίθησης (όπως κι η έλλειψης δύναμης/τσαμπουκά όπως αγωνίζεται) θα «βγάζει μάτια». Ποδοσφαιριστής που έχει σαφείς εντολές από τον προπονητή να συγκλίνει προς τ’ αντίπαλα καρέ είναι άσχημο να μετρά μόλις ένα γκολ σε 1356΄ ( 1039΄ στο πρωτάθλημα πρόπερσι και πέρσι, άλλα 317΄ στο κύπελλο) με την πράσινη φανέλα! Τα παιχνίδια με τους «Βίκινγκς» του δίνουν την ευκαιρία να μπει σε pole position όσον αφορά θέση βασικού. Ο Ατζαγκούν αργεί ακόμα απ’ το να χαρακτηριστεί «αναντικατάστατος», ο Κλωναρίδης είναι λαβωμένος, ο Μπούι «ψάχνεται», ο Πράνιτς θα αργήσει (;) να συνέλθει απ’ το Μουντιάλ, ο Αλφάρο έχει ν’ αγωνιστεί δύο μήνες. Ώρα για το παραπάνω βήμα!
Τρία ματς σ’ εφτά μέρες δεν βγαίνουν
Παρότι πίσω απ’ τον Μπεργκ υπάρχει…κόσμος ο Αναστασίου ζήτησε κι άλλο επιθετικό, σκεπτόμενος ότι σε περίπτωση πρόκρισης στους ομίλους του Γιουρόπα, τρία παιχνίδια ανά εβδομάδα που θα υπάρχουν στο καλεντάρι τουλάχιστον ως τις γιορτές δεν είναι παίξε-γέλασε! Ο «Ολλανδός» θέλει να έχει ήσυχο το κεφάλι του παρότι γνωρίζει πως τα περιορισμένα οικονομικά δεν επιτρέπουν μεταγραφές «έτοιμων» ποδοσφαιριστών, ήδη για τον μνημονιακό ΠΑΟ συνιστά πολυτέλεια ότι διαθέτει Πέτριτς-Μπεργκ, αθλητές που θα «χτυπούσαν» 11άδα ακόμα κι επί πολυμετοχικότητας. Πέρσι μια χαρά τα κατάφεραν οι πιτσιρικάδες όποτε έλειψε ο Μάρκους (στο 3-0 επί της Καλλονής ο Καρέλης είχε γκολ/ασίστ, με τον Πανθρακικό άνοιξε τον δρόμο προς τη νίκη, «σπάζοντας» σερί έξι νικηφόρων αγώνων του αντιπάλου στην Κομοτηνή, με την Ξάνθη (2-1) «καθάρισε» ο Αμπέντ, ενώ στη Λειβαδιά δύο γκολ του Λαγού κι ισάριθμες ασίστ του Καρέλη διαμόρφωσαν το τελικό 0-4), αλλά οι ευρωπαϊκοί αγώνες έχουν άλλες απαιτήσεις. Συνετή η απόφαση να υπάρχει…λαός στο ρόστερ, ώστε να μην φτάσουμε στο σημείο να βαφτίζουμε σέντερ -φορ τον Ζέκα (!), κάτι που συνέβη πρόπερσι στον αγώνα με την Ξάνθη, στο Στάδιο.
Λίγα φιλικά φέτος
Η επιλογή των φετινών φιλικών δύσκολα θα χρησίμευε γι ασφαλή εξαγωγή συμπερασμάτων αφού οι αντίπαλοι παραήταν δεύτερης διαλογής. Ενδεχομένως το «ζευγάρωμα» με τη Σταντάρ να έβαλε τους ιθύνοντες σε σκέψεις αποφυγής τραυματισμών γι αυτό δεν ψάχτηκαν για πιο αξιόλογα κλαμπ σε σχέση με Παναχαϊκή, Παναιγιάλειο και τις πολωνικές Αρκα Γκίτνια-Λέχια. Πέρσι, πάντως, οι αγώνες -μ’ εξαίρεση την «μπυραρία» Χέδερλαντ (6-1) και τον Ηρακλή Ψαχνών- ήταν απέναντι σε σωματεία είτε πιο έμπειρα (Ανόρθωση, Ελάζιγκσπορ), είτε από πιο ανταγωνιστικές λίγκες (Γάνδη, Βαλενσιέν, Λάτσιο). Εδώ που τα λέμε απέναντι στους Βέλγους (αν βγάλουμε το κενό διάστημα μετά το 1-0 -που όμως στοίχισε ακριβά) δεν διακρίναμε έλλειψη φυσικής κατάστασης ή αγωνιστικότητας, παρά μονάχα σαστιμάρα μετά την ισοφάριση της Λιέγης, κάτι που είχε παρατηρηθεί και στο περσινό ξεκίνημα.
Περί Σουηδών
Πως το είπε αυτό ο Γιάννης Αναστασίου (με αφορμή το ενδιαφέρον για τον Βαντίμ Μπερίσα) για τους Σουηδούς; «Ανέκαθεν μου άρεσαν τα παιδιά αυτής της εθνικότητας, είναι εύκολα στη συνεννόηση και προσαρμόζονται γρήγορα» έλεγε προ μηνών ο κόουτς σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στη «Sportbladet». Στον Παναθηναϊκό πάντως τέτοια δείγματα δεν έχουμε παρατηρήσει, πάλι καλά που «βγήκε» η μεταγραφή Μπεργκ! Το 2005 ο πρώτος Σουηδός που έπιασε Παιανία ήταν ο Μίκαελ Νίλσον. Διεθνής δεξιός μπακ που μαζί με τον Κροάτη, Άντονι Σέριτς συνέθεσαν το χειρότερο δίδυμο ακραίων αμυντικών που αντίκρισαν τα μάτια μας. Είχε και…χειρότερα, με τον Χανς Μπάκε να φέρνει το 2006 τον ανεκδιήγητο στόπερ Μίκαελ Άντονσον που πέρασε και δεν ακούμπησε. Επιλογή από την Σουηδία ήταν κι ο Ματίας Μπιάρσμιρ που «σταμπαρίστηκε» από την ατυχή δήλωση Τεν Κάτε περί μεγαλύτερης κλάσης απ’ τον Όλοφ Μέλμπεργκ και «κάηκε» νωρίς. Έμεινε στην ιστορία, πάντως, ως ο πρώτος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του συλλόγου που έκανε προσφυγή ζητώντας τα χρήματά του, όντας ακόμα ενεργό μέλος του ρόστερ. Σουηδικό διαβατήριο είχε κι ο θηριώδης επιθετικός Νιρέν Ντεμπά (με καταγωγή απ’ τη Γκαμπόν) που στο μόνο που διακρίθηκε ήταν ο ρυθμικός χορός αμέσως μετά το 3-1 επί του Ολυμπιακού, στον τελικό Κυπέλλου του 2004. Περιμένουμε να δούμε (επιτέλους!) και τον Εμίρ Μπαϊράμι για ν’ αποκτήσουμε καλύτερη εικόνα!
Αυτά ΜΟΝΟ στον Παναθηναϊκό
Σε θέματα «προστασίας» από …ανεπιθύμητα δημοσιεύματα τον παραδεχόμαστε τον «αιώνιο». Αιώνες μπροστά απ’ όλους είναι οι άνθρωποι, χώρια ότι όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος. Μπορούν να το βεβαιώσουν αρκετοί ρεπόρτερ Ολυμπιακού (!) που έπεσαν θύματα δυσαρέσκειας του πύρινου κόσμου. Διαβάζοντας για τις επικείμενες μεταγραφές Μανωλά, Σάμαρη, Μανιάτη (πολύ δύσκολα θ’ αποχωρήσουν όλοι μαζί για τα ξένα), την μεταγραφή Παπάζογλου στο Περιστέρι, τον (σχεδόν βέβαιο) δανεισμό Κολοβού, Αυλωνίτη (να δούμε πότε θ’ αγωνιστούν Μπουχαλάκης, Διαμαντάκος που έχουν «κερδίσει» τον Μίτσελ και πως θα εκπαραθυρώσει Μποτία, Αμπιντάλ ο Αβραάμ) θυμηθήκαμε τις αναγγελίες ελληνοποίησης που έκανε η διοίκησή τους προ διετίας. Τίποτα τέτοιο δεν συνέβη, στο λιμάνι έχουν μαζευτεί όλες οι φυλές του Ισραήλ αλλά (ασφαλώς) δεν «κουνιέται φύλλο», σε σχέση με το καλοκαίρι του 2004 όταν «έβραζε ο τόπος» με τις επιλογές Ζάετς! Ο νταμπλούχος Παναθηναϊκός (έχοντας ισχυρότατο γηγενή κορμό, αποτελούμενο από Χαλκιά, Βύντρα, Γκούμα, Μπασινά, Κωνσταντίνου, Παπαδόπουλο, Κωνσταντινίδη, Σαπάνη, «Μπίδη») «αφελληνιζόταν» (και καλά) επειδή ο τεχνικός του διευθυντής αγόραζε Ραγκουέλ, Μίτου, Σκάτσελ, Γκαλίνοβιτς, Μπικόφσκι, έχοντας να διαχειριστεί μεταγραφικό μπάτζετ που μετά βίας ξεπερνούσε το… 1.000.000 ευρώ! Έτσι όπως το βλέπουμε ο Ολυμπιακός πάει φουλαριστός να σπάσει ρεκόρ σύνθεσης 11άδας χωρίς ούτε ένα Έλληνα σ’ αυτή!
