Σίγουρα ο τραυματισμός του καλύτερου παίκτη του ρόστερ αφαιρεί απ’ τον Παναθηναϊκό εκτελεστική δεινότητα, κλάση και προσωπικότητα. Αν κάτι δεν κάνει τους φίλους της ομάδας να…παραλύουν (όχι ότι δεν βιώνουν μαύρο φεγγάρι) ενόψει συνέχειας είναι η ομοιογένεια που με λίγη τύχη θα κάνει να μην φανεί τόσο έντονα το κενό του Μπεργκ ως το Νοέμβρη.
Σε σχέση με τις άλλες ομάδες (ακόμα και τον Ολυμπιακό που υπερτερεί όλων σε λύσεις, χρήμα, «γεμάτο» πάγκο) το γεγονός ότι το κλαμπ παραμένει ίδιο με πέρσι (το προπονητικό τιμ δούλεψε σκληρά για να δημιουργήσει κορμό) είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα, ασχέτως αν τραυματισμοί, γκίνια, αστοχία δεν επέτρεψαν να ξεκινήσει φορτσάτα τη χρονιά. Οι αποτυχίες με Λεβαδειακό, Σταντάρ ενόχλησαν, αλλά σφαιρικά ο σύλλογος δεν παρέκκλινε των στόχων του που πρωταρχικά είναι η είσοδος σ΄ ευρωπαϊκούς ομίλους ώστε ν’ ανασάνει οικονομικά κι οι προσεκτικές επιλογές (πάει να πει…οικονομικές) στα θερινά «ψώνια» προκειμένου ο Παναθηναϊκός να παραμείνει υπό καθεστώς εξυγίανσης κι ελάφρυνσης του χρέους του.
Το ότι ο ΠΑΟ είχε καλύτερα τρεξίματα απέναντι σε αντιπάλους από κεντρική-βόρεια Ευρώπη (όπου οι εθνικές λίγκες ξεκινούν νωρίς) λογίζεται στα θετικά, όπως κι ότι μ’ εξαίρεση 75 λεπτά (το πρώτο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ και το μισάωρο που περνά από το 1-1 με τη Σταντάρ μέχρι να μπουν Ντίνας, Καρέλης) η απόδοση δεν ήταν κι άσχημη, λαμβάνοντας υπόψη τον μήνα που βρισκόμαστε και την αβλεψία ν’ αγοραστούν νωρίτερα αντι-Καπίνο και αντι-Αμπέντ.
Εδώ, όμως, είναι Ελλάδα και κάθε αποτυχία δαιμονοποιείται! Αρκετοί λησμόνησαν ότι το άπειρο και φθηνό ρόστερ του Αναστασίου βαδίζει μόλις στη δεύτερη σεζόν που αποσκοπεί να γίνει ομάδα, η οποία θα «χτίσει» το μέλλον του τριφυλλιού, πλησιάζοντας όσο πιο ψηλά μπορεί δεδομένου του υψηλότατου ταβανιού που διαθέτει το σωματείο! Με ρόστερ μ.ο ηλικίας 23 (ο νεανικότερος Παναθηναϊκός της ιστορίας) καμιά ομάδα δεν μπόρεσε -σε μεταβατική σεζόν- να πετύχει τόσα πολλά (τεράστιες νίκες γοήτρου, έξοδος στο Τσάμπιονς Λιγκ, κατάκτηση τίτλου, ελκυστική απόδοση, «δέσιμο» με τον κόσμο, καθιέρωση «φυντανιών»).
Ο (άπειρος) κόουτς έδειξε και πέρσι ότι τον ενδιαφέρει να δουλεύει με στόχο το αύριο γι αυτό βρίσκουμε υπερβολικές τις κρίσεις για …αλαζονεία (από που κι ως που;) που οδήγησε τον σύλλογο στο ν’ αργήσει χαρακτηριστικά να κλείσει παίκτες που θα τον βοηθούσαν με τους Βέλγους. Κι εμείς απορούμε πως είναι δυνατόν να προτιμάται για βασικός ο 35χρονος Κοτσόλης, πως γίνεται να παίζει με τόσα νεύρα ο «Τριάντα, γιατί ανεβάζει ταχυπαλμία μπροστά στον τερματοφύλακα ο Καρέλης, πως έπεσαν μαζεμένοι τόσοι τραυματισμοί, αλλά έχοντας «πιλότο» την προηγούμενη περίοδο περιμένουμε η βελτίωση να έρθει μέσα από τον τρόπο δουλειάς στο Κορωπί. Η ραγδαία ποιοτική άνοδος του ρόστερ (θυμηθείτε την εκκίνηση τους και πως ολοκλήρωσαν τη σεζόν Καπίνο, Καρέλης, Αμπέντ, Νάνο, Μέντες, Ζέκα, Κουτρουμπής, «Σίφο», άπαντες τον Σεπτέμβρη ήταν να «μασάς και να φτύνεις») αποτελεί εγγύηση επιτυχίας και για φέτος.
Καταρχάς όταν επιστρέψει υγιής ο Μπεργκ η ομάδα θα έχει στη διάθεσή της δίδυμο που μονάχα με το ντουέτο Σαραβάκου-Βαζέχα μπορεί να συγκριθεί. Ο Πέτριτς πριν μερικά χρόνια θα έφερνε λαό στο «Βενιζέλος» αλλά η ευπάθεια στους τραυματισμούς τον έφερε στον Παναθηναϊκό του καινούργιου και ταπεινού ξεκινήματος. Επειδή ο άνθρωπος μετά από τόση ταλαιπωρία είναι φυσιολογικό να βγάζει τραυματισμούς αδυνατεί να βρει ρυθμό μέσα από συνεχόμενα παιχνίδια.
Σε περίπτωση που βοηθήσει λίγο κι η τύχη, το προπονητικό τιμ τον «προσέξει» μέχρι τον Νοέμβρη και «βγει» ένας εκ των Μπούι-Ντίνα-Ατζαγκούν που θα επωμιστούν δημιουργικό ρόλο (να δούμε αν θα έρθει και έξτρα παίκτης), τότε με τον Κροάτη μπροστά μην θεωρήσετε απίθανο να στηθεί πανηγύρι απέναντι στους εγχώριους αντιπάλους.
Ο Μλάντεν δεν έχει την εκτέλεση του Φιγκερόα, αλλά ξέρει καλύτερη μπάλα, τα κρατήματά του, τα κοντρόλ, η αίσθηση του χώρου (θυμηθείτε τις τέσσερις τελικές σε ελάχιστα λεπτά στο 0-0 με τον Εργοτέλη, την ασίστ στον Αμπέντ στον ημιτελικό κυπέλλου, το τακουνάκι στο Νάνο στη φάση του 4-1 με τη Μίντιλαντ) που τον διακατέχουν είναι εξαιρετικά γι αυτό πέρσι ο προπονητής τον χρησιμοποίησε πίσω από τον Σουηδό. Με τον Σκανδιναβό «βασιλιά» της περιοχής ο Βαλκάνιος αναγκαζόταν να κυνηγά μπάλες στις πλάγιες γραμμές, εξέλιξη που του στερεί ενέργεια λαμβάνοντας υπόψη το βεβαρημένο ιατρικό ιστορικό, συν την ηλικία του. Καλούμενος να παίξει ρόλο κλασικού «εννιαριού» και με βοήθειες από Καρέλη-Κλωναρίδη (ιδίως του «Βέλγου» που είναι πιο κοντρολαρισμένος) ο Πέτριτς ίσως ανακηρυχθεί γρήγορα σε νέο «βασιλιά» της Λεωφόρου. Ποιότητα (παρα)έχει, δυνάμεις ψάχνει να βρει…
Επιπλέον ο τραυματισμός του Μάρκους βαραίνει με περισσότερες ευθύνες τους πιτσιρικάδες της γραμμής κρούσης που πέρσι έκαναν εξαιρετικό ξεπέταγμα, αλλά πλέον ήρθε η ώρα να ξεκινήσουν το ταξίδι προς την ολοκλήρωσή τους. Η τρίμηνη απουσία του πράσινου σούπερ-σταρ τους προβιβάζει σε λύσεις πρώτης γραμμής, ο στόχος τους δεν μπορεί να είναι άλλος από την καθιέρωση στο βασικό σχήμα κι η κλήση στην εθνική ομάδα. Εδώ που τα λέμε γηγενείς κυνηγούς με ανεξάντλητες φυσικές δυνάμεις, ταχύτητα με τη μπάλα στα πόδια, ντρίμπλα κι εκτέλεση (αν και σ΄ αυτό τον τομέα επιδέχονται δουλειάς) δεν περισσεύουν στο ποδόσφαιρό μας.
