Να βλέπεις τώρα Μανωλά και Σάμαρη με μερικούς μονάχα μήνες παρουσίας στο Τσάμπιονς Λιγκ ν’ αφήνουν προίκα στους άλλους κοντά 20.000.000 ευρώ (όσο είναι δηλαδή το χρέος του Παναθηναϊκού) και να σε πιάνει μελαγχολία. Την ίδια στιγμή οι δικοί μας “σκότωσαν” τους δύο γκολκίπερ της εθνικής ομάδας για λιγότερα από 3.500.000 ευρώ (900 χιλιάδες έφερε ο Καρνέζης, περίπου 2.500.000 ο Καπίνο) και πριν ένα χρόνο τον πιο πολλά υποσχόμενο εξτρέμ τους (Μαυρία) γι άλλα 2.5 εκ!
Υπάρχει εξήγηση για τις πεσμένες τιμές, στην πρώτη περίπτωση ο Ορέστης πίεζε την διοίκηση να φύγει χαρίζοντας της μισθούς και δόσεις συμβολαίων που του οφείλονταν (γι αυτό παραχωρήθηκε σ’ ευτελέστατη τιμή), ενώ οι δύο κολλητοί από τις ακαδημίες “σπρώχτηκαν” -αναγκαστικά- νωρίς ώστε να μπει ρευστό στο ταμείο που ήταν γεμάτο αράχνες! Αμα ψάχνεις το ευρώ με το τουφέκι θέλοντας και μη πας σε βεβιασμένες τακτικές που λίγο καιρό μετά μπορούν να σε κάνουν να χτυπάς το κεφάλι σου!
Σάμπως κοτζάμ Σισέ δεν πουλήθηκε μόλις 5.000.000 ευρώ στη Λάτσιο, την εποχή που οι πολυμετοχικοί πηδούσαν ένας-ένας απ’ το καράβι; Ή μήπως το 2004 δεν μετάνιωσε ο Βέλιμιρ Ζάετς που βιάστηκε να πουλήσει τον Γιούρκα στην Πόρτο για 3.000.000 ευρώ, όταν μετά το κερδισμένο Euro η φήμη κι η τιμή του παικταρά είχε εκτοξευτεί σε δυσθεώρατα ύψη, προκαλώντας το ενδιαφέρον ακόμα και της Ρεάλ Μαδρίτης;
Ο Ολυμπιακός συγκρίνεται με την Πόρτο σ’ επίπεδο πωλήσεων, όντως η διοίκησή του έχει κοινά με τον δαιμόνιο Πίντο ντα Κόστα που μέχρι σήμερα πρόλαβε να κάνει μπάζα 600.000.000 ευρώ (!!!), μοσχοπουλώντας Άντερσον, Πέπε, Καρβάλιο, Κουαρέσμα, Λισάντρο Λόπες, Ντέκο, Μποσίνγκουα, Πάουλο Φερέιρα, Λούτσο Γκονζάλες, Μανίς, Σεϊταρίδη, Ντερλέι, Ντιέγκο, Κάρλος Αλμπέρτο, Ρικάρντο Κόστα, Ούγκο Αλμέιδα, Κοστίνια, Πάουλο Μασάδο, Λουίς Φαμπιάνο, ΜακΚάρθι, Νούνο, Πόστιγκα, Νούνο Βαλέντε, Μάρεκ Τσεχ, Αλένιτσεφ, Ντεφούρ, Μανγκαλά, Οταμέντι, Ιτούρμπε, Χάμες Ροντρίγκες, Μουτίνιο, Χουλκ, Γουαρίν, Μπελούτσι, Φαλκάο, Μπρούνο Αλβες, Ραούλ Μεϊρέλες…
Στην Πορτογαλία ,βέβαια, δεν έχει διαρρεύσει το παραμικρό για επαναλαμβανόμενη εύνοια των εξωγηπεδικών οργάνων στους “δράκους” ώστε οι τελευταίοι ν’ αναδεικνύονται μονίμως πρωταθλητές! Με τον Ολυμπιακό συνεχώς καβάλα στ΄ άλογο, αρματωμένο σαν αστακό στο παρασκήνιο, τι πιο φυσιολογικό απ’ το αλισβερίσι με τοπ συλλόγους κι ακριβοθώρητους μάνατζερ; Ο “αιώνιος” διαφημίζει χρόνια την “πραμάτεια” του στην κορυφαία βιτρίνα ποδοσφαίρου που υπάρχει κι επιπλέον δίνει την δυνατότητα στους ποδοσφαιριστές του να φτιάξουν αυτοπεποίθηση και στατιστικά παίζοντας με αντιπάλους που ούτε που περνά από το μυαλό τους η ιδέα να τους κοντράρουν…
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια οι σκάουτερ έχουν για τα καλά στραμμένη την προσοχή τους στο πρωτάθλημά μας που μπορεί να είναι έμπλεο διαφθοράς αλλά παράγει καλά (και φθηνά) “εργαλεία”. Δύο καλά ματσάκια π.χ έκανε ο ποιοτικός Ντε Μπλάζις στα προκριματικά του Γιουρόπα κι οι Αρκάδες ετοιμάζονται να βάλουν μπόλικο ρευστό στο ταμείο. Χωρίς καν να έχουν δει τον Μαυρία να παίζει σε “σοβαρά” παιχνίδια οι Αγγλοι “λύσσαξαν” να τον πάρουν, το ίδιο έγινε τον Δεκέμβρη με τον Τάσο Λαγό που είχε καλή οικονομική πρόταση από την Στουτγάρδη και τον Σπύρο Ρισβάνη που ξετρέλανε τους ανθρώπους του Αννόβερου!
Ο σύλλογος έχει πολλούς γηγενείς να “σπρώξει” μελλοντικά (απαραίτητο το τελευταίο για ν’ ανασάνει οικονομικά εκτός κι αν βρεθεί πρόεδρος λεφτάς- “πατερούλης”), απλώς οι τιμές ανεβαίνουν ΜΟΝΟ με τα καλά παιχνίδια σε σημαντικά τουρνουά και το τριφύλλι απουσιάζει τόσο από το Τσάμπιονς Λιγκ όσο κι από τη’ εθνική, όπου πλέον δεν μετρά ούτε ένα διεθνή! Συν τις άλλοις δεν του περισσεύουν φράγκα για ν’ αποκτήσει έστω ένα εν ενεργεία!
Από τη στιγμή λοιπόν που δεν δύνασαι να καταθέσεις cash για “λαμπερά” στελέχη, φροντίζεις ν’ ακολουθήσεις τον δύσβατο, ανηφορικό δρόμο της δημιουργίας τους! Πέρσι ο σύλλογος καρπώθηκε περισσότερα απ’ όσα (ελάχιστα) επένδυσε γιατί ο τεχνοκράτης Αλαφούζος πήρε το ρίσκο να προσλάβει άγνωστα ονόματα (Αναστασίου, Νταμπίζας, Φος, Ρούτερ) που δραστηριοποιήθηκαν στον τομέα που γνώριζαν άριστα υπό την υψηλή εποπτεία των Γιάννη Σαμαρά, Δημήτρη Σαραβάκου χωρίς κανείς να μπλέκεται στα πόδια του άλλου. Με τον κόσμο να υψώνει ασπίδα, χωρίς επικοινωνιακούς σαλτιμπάγκους να χαλάνε το κλίμα και να τσιγκλίζουν το θυμικό των οπαδών, το σχέδιο οικοδομήθηκε πιστά. Άριστη τήρηση στην πράξη του «έκαστος εφ’ ω ετάχθη», με το άθλημα να σ’ ανταμείβει στο τέλος.
Η σχέση εμπιστοσύνης που οικοδομήθηκε πέρσι στην ΠΑΕ απ’ την κορυφή μέχρι τα νύχια θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα είναι κι ο πιλότος για την φετινή που ξεκίνησε ζόρικα, με τα πρώτα σύννεφα να δημιουργούνται μετά τη Σταντάρ, τις φτωχές επιδόσεις στο μεταγραφικό παζάρι, το “Χ” στην πρεμιέρα, τους πολλούς τραυματισμούς. Τα project στον αθλητισμό, όπως και στις μπίζνες, συνήθως θέλουν χρόνο, ιδίως όταν δεν πληρώνεις βαρβάτα…
Με τα λεφτά του Αλφάρο τι γίνεται;
Ο Γιάννης Αλαφούζος εμφανίστηκε λιγότερο διαλλακτικός στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου όσον αφορά τα μεταγραφικά, σε σχέση με Φύσσα-Νταμπίζα που έδειξαν ότι ψάχνονται για ακόμα ένα παίκτη. Το αφεντικό της ΠΑΕ θεωρεί ότι το υπάρχον υλικό μπορεί να βγάλει τους μήνες που απομένουν μέχρι τον Δεκέμβρη όταν αναλόγως της πορείας στο ΟΥΕΦΑ ίσως οι ιθύνοντες δουν πιο ζεστά την αγορά. Πάντως λεφτά για ποδοσφαιριστή υπήρχαν, ας μην ξεχνάμε ότι με τον Αλφάρο η ΠΑΕ είχε συμφωνήσει στα 250 χιλιάρικα ανά έτος, με τα χρήματα αυτά να μην βγαίνουν τελικά από το ταμείο… Ο Αναστασίου βγάζει προς τα έξω το κόλλημά του με τον Μεχντί Αμπέιντ (και μόνο αυτόν), ούτε αντι-Αλφάρο θέλει, ούτε καινούργιο στράικερ που θα του δημιουργήσει …πολυκοσμία όταν με το καλό επιστρέψει υγιής ο Μπεργκ. Φαίνεται να έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στη δουλειά του, αυτή που τον έφερε κόουτς στα εφηβικά του Άγιαξ και τον πήγε στην Πρέμιερ Λιγκ (Ρέντιγκ) ως βοηθό του Μπράιαν Μακ Ντέρμοτ ,από τον Γενάρη ως τον Μάρτη του 2013, με αποκλειστικό αντικείμενο ευθύνης του την προπόνηση των επιθετικών.