Πρώτο μέλημα του Παναθηναϊκού τούτη τη σεζόν ήταν να παίξει Ευρώπη. Το Τσάμπιονς Λιγκ θα ήταν ονειρικό μιας και θα έσβηνε μεμιάς το χρέος (που ακουμπά τα 20.000.000 ευρώ), αλλά ο ρεαλιστικός στόχος ήταν το Γιουρόπα, ασχέτως αν μας έπιασε το στομάχι μας με την (τεράστια) χαμένη ευκαιρία κόντρα στους Βέλγους. Η πρόκριση δεν θα σε έβαζε στους ομίλους αλλά με έξτρα 2.000.000 στο ταμείο θα μπορούσες να φέρεις μέχρι και τέσσερις (!) “Μπεργκ” (κρίνοντας ότι ο ακριβότερος παίκτης του ρόστερ δεν παίρνει πάνω από 500 χιλιάρικα ανά έτος).
Εν πάσει περιπτώσει το διαδικαστικού (θέλουμε να πιστεύουμε) χαρακτήρα ματσάκι με τη Μίντιλαντ σηματοδοτεί την επιστροφή του πιο ευρωπαϊκού συλλόγου της χώρας στο περιβάλλον το οποίο ανήκει. Το κοινό του άλλωστε ανέκαθεν “φτιαχνόταν” με τον γερό Παναθηναϊκό εντός των τειχών, αλλά εκεί που ηδονιζόταν ήταν με τον Panathinaikos ο οποίος τα τελευταία χρόνια φρόντισε να το πληγώσει γνωρίζοντας οδυνηρές ήττες κι αποκλεισμούς από Κοπεγχάγες, Οντένσε, Μακάμπι, Μάριμπορ, Σταντάρ αυτού του κόσμου.
Από το 2010 και την εξαιρετική προοπτική πρόκρισης στα προημιτελικά του ΟΥΕΦΑ απέναντι στη Σταντάρ Γιοβάνοβιτς και Μποκανί (όταν ο Νιόπλιας θεώρησε προτιμότερο να μην ρισκάρει στο ΟΑΚΑ, κρατώντας τους βασικούς για τον αγώνα στην Τρίπολη, πάνω που φούντωνε η μάχη κατάκτησης του πρωταθλήματος), ο ΠΑΟ δεν έχει κάνει αισθητή την παρουσία του στα “σαλόνια”.
Με τόσα χρόνια που μαζεύτηκαν χωρίς καλή βαθμολογική συγκομιδή επιβάλλεται πως από εδώ και πέρα η ομάδα δεν πρέπει ν’ αφήνει να πέφτει κάτω ούτε σπόρι, ιδίως όταν αντιμετωπίζει κλαμπ που όχι απλώς τα “έχει”, αλλά έχει την δυνατότητα να τους κάνει και πλάκα! Έστω κι αν αυτό πρέπει να γίνει χωρίς τους πιο κλασάτους παίκτες της στο χορτάρι, αφού τόσο ο “μίστερ 9”, όσο κι ο Πράνιτς θεωρούνται πυλώνες από τον κόουτς.
Απαξ και τη μεθεπόμενη σεζόν (2015-16) δεν θα υπολογίζεται η συγκομιδή του 2009-10 (με την ομάδα να νικά μέσα-έξω την απίστευτα φορμαρισμένη, Ρόμα) ο Παναθηναϊκός θα κατρακυλήσει στην ειδική βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ εκτός κι αν προσθέσει αρκετούς πόντους φέτος!
Παρά τα δύσκολα χρόνια που περνάει ο πράσινος οργανισμός από το 1997 (με αμέτρητες εσωτερικές έριδες, γιγάντωση-δεν εξετάζουμε τον τρόπο- του βασικού αντιπάλου, χρόνια απουσία από τους τίτλους, ψυχική απομάκρυνση από την πλατιά βάση του κοινού του) παραμένει η τοπ ελληνική ομάδα εκτός συνόρων. Πρώτη σε νίκες, η μοναδική που έχει παίξει τελικό (1971), δύο ημιτελικούς (1985, 1996), τέσσερις προημιτελικούς (1988, 1992, 2002, 2003), που έχει κάνει ευρωπαϊκή σεζόν 16 αγώνων, σεζόν με 9 νίκες (2001-02), αλλά και… συντήρηση δυνάμεων (παρατάσσοντας τα “δεύτερα”) στο τελευταίο ματς του προγράμματος, επί ημερών αείμνηστου Γιάννη Κυράστα στις Βαλεαρίδες, με αντίπαλο την Μαγιόρκα!
Το Γιουρόπα υστερεί σε λάμψη κι έσοδα από το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά είναι πρόσφορο για διάκριση απέναντι σ’ ένα νεανικό σύνολο που πιθανόν να πάθαινε κλακάζ απέναντι στα θηρία του Τσάμπιονς Λιγκ. Τώρα έχει την ευκαιρία να διεκδικήσει διακρίσεις απέναντι σε αντιπάλους γερούς μεν που όμως σε καμιά περίπτωση δεν προξενούν τρόμο!
