Η ομάδα είχε εχθές τα μαύρα της τα χάλια. Κυρίως –τουλάχιστον καταπώς εγώ είδα το παιχνίδι- επειδή έμοιαζε να παίζει λες και είχε ακόμα τον Μάρκους Μπεργκ στην ενδεκάδα της. Ως να υπήρχε, με άλλα λόγια, ο παίκτης που θα κατεβάσει σωστά την μπάλα κάπου στην περιοχή του αντιπάλου και είτε θα τελειώσει τη φάση είτε θα σπάσει την μπάλα ιδανικά σε κάποιον που έρχεται φορτσάτος από πίσω. Το σέντρα στη σέντρα και το γιόμα στη γιόμα όμως, δεν είναι σύστημα κι ας κερδίσαμε εχθές. Πού είναι οι αυτοματισμοί και τα 1-2 στο κέντρο, που τόση ποδοσφαιρική ηδονή μας χάρισαν πέρσι; Πού είναι ο Πράνιτς (οέο) από τον οποίον περιμένεις να κατευθύνει το παιχνίδι;
Δε συμμερίζομαι τη βαθιά ριζωμένη από την εποχή του Δομάζου στο υποσυνείδητο του Έλληνα ποδοσφαιρόφιλου δεκαρολαγνεία (δείξτε μου ένα «καθαρόαιμο δεκάρι» στο σύγχρονο ποδόσφαιρο) ούτε πιστεύω πως από τη φετινή ομάδα λείπει τόσο καθοριστικά ο Αμπέντ. Το θέμα –ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ- εντοπίζεται καταρχήν στο βάρος των προσδοκιών που ξαφνικά η ομάδα φορτώθηκε (κωδικός δώσε –μια στάλα- θάρρος στον Παναθηναϊκό να αρχίσει να οραματίζεται Άμστερνταμ Αρένα) και κατά δεύτερον στο ρυθμό που έχει (πιο σωστά: δεν έχει) το παιχνίδι της. Παίζουμε αργά. Απελπιστικά αργά, που θα έλεγε και ο Χάρυ Κλυν. Πράγμα που δίνει το περιθώριο ακόμα και σε φιλότιμες πλην περιορισμένων δυνατοτήτων ομάδες όπως ο Πανιώνιος (ή η Σταντάρ Λιέγης, αν θέλετε) να στήσουν το ταμπούρι τους κάπου στη γραμμή της μεγάλης περιοχής τους και να αμυνθούν αποτελεσματικά (δεν είναι τυχαίο πως το γκολ του Ατζαγκούν απόψε μπαίνει σε μια από τις λίγες στιγμές που τα πιτσιρίκια των κυανέρυθρων έχουν χάσει την αυτοσυγκέντρωση και την αμυντική τους προσήλωση).
Το πρώτο δε διορθώνεται (εν μέρει αντιμετωπίζεται με κλείσιμο των αυτιών στην περιρρέουσα μίρλα) το δεύτερο θέλει δουλειά. Κι είναι προφανώς καλύτερο να δουλεύεις με τέσσερις βαθμούς στο σακούλι παρά με δύο ή έναν –ακόμα και αν στο πίσω μέρος του μυαλού σου γνωρίζεις πως δεν μπορεί να είναι κάθε μέρα του Αι-Γιαννιού. Ας απολαύσουμε λοιπόν (ομάδα και οπαδοί) τη νίκη-με-ανατροπή επί του Πανιωνίου (μια μικρή Ανάσταση), αλλά ας μην την αφήσουμε να μας αποπροσανατολίσει. Δίχως να λησμονούμε ότι κι ο Λάζαρος δεν έκανε, εδώ που τα λέμε, καμιά σπουδαία καριέρα μετά το Δεύρο Έξω.
