Είναι γνωστό πως το βιογραφικό στο ποδόσφαιρο δεν εγγυάται επιτυχίες, ούτε «συνέχεια», ίσα-ίσα στη χώρα της υπερβολής όσο μεγαλύτερα κατορθώματα έχεις να επιδείξεις, τόσο πιο εύκολα θα μπεις στο τρυπάκι της απαξίωσης. Σαν τώρα θυμόμαστε «πειρατές” και …μούτσους να μιλούν απαξιωτικά για τον Ρεχάγκελ στα ερτζιανά, μετά το 1-4 απ’ τους Τούρκους, ανήμερα του Ευαγγελισμού, το 2007. Τρία χρόνια νωρίτερα ο Γερμανός σύνδεε το όνομά του με την μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία των σπορ! Κοτζάμ Ζιλμπέρτο Σίλβα, εν ενεργεία αρχηγός της εθνικής Βραζιλίας όταν ήρθε στον Παναθηναϊκό συγκρίνονταν με έναν… Ντουντού (!!!), χώρια τα καγχαστικά σχόλια για την βραδύτητα του λες κι όταν ηγούνταν της Αρσεναλ των σπρίντερ (Λιούνμπεργκ, Πιρές, Ανρί, Κόουλ) ο άνθρωπος θεωρούνταν σβέλτος. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι έχει δουλέψει σ΄ όλα τα μεγάλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, ξεκίνησε μεν στραβά την ελληνική του διαδρομή, αλλά το ανησυχητικό είναι αλλού.
Πρώτη φορά μετά από χρόνια το κλίμα ομόνοιας δείχνει να διασαλεύεται, τα πρώτα μηνύματα φάνηκαν στο Μουντιάλ. Η βεντέτα των διεθνών ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού, η καταγεγγραμένη επιθυμία του Γιάννη Μανιάτη να φύγει αυθημερόν για την πατρίδα μετά από μια παρεξήγηση που είχε με τον Τζαβέλλα διατάραξαν την ηρεμία των διεθνών με την ίντριγκα να συντηρείται στην Αθήνα απ’ τις εφημερίδες. Έφτασαν σε σημείο οργανωμένοι και Τύπος του Ολυμπιακού να ζητούν εξηγήσεις (!) από τον Ανδρέα Σάμαρη επειδή δήλωσε θαυμαστής του Κώστα Κατσουράνη.
Οι πρώτες προσκλήσεις του νέου ομοσπονδιακού έγιναν δεκτές με ειρωνικά χαμόγελα και σχόλια για το πόσο καλές σχέσεις έχει ο Ιταλός με τον πρόεδρο της ΕΠΟ που ως γνωστόν ακούει Ολυμπιακός και κλίνει ευλαβικά το γόνυ. Το πως βρέθηκαν στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα Φορτούνηδες, Παπαδόπουλοι, Διαμαντάκοι, χαφ Β’ εθνικής δημιούργησε συνειρμούς. Οι επιτυχίες της «γαλανόλευκης» ήρθαν όταν η ΕΠΟ άφησε σε Ρεχάγκελ-Σάντος το απόλυτο κουμάντο.
Η διαχείριση της ομάδας ήταν τελείως διαφορετική, εντούτοις πέτυχαν αμφότεροι. Π.χ ο Γερμανός είχε στο πλευρό του μονάχα τον Γιάννη Τοπαλίδη, ο Πορτογάλος γυμναστές, εργοφυσιολόγους, προπονητές τερματοφυλάκων, ενώ συμβουλευόταν καθημερινώς και τους Φύσσα-Βόκολο. Οι τελευταίοι είχαν στοχευθεί μήνες τώρα απ’ τον «ερυθρόλευκο» Τύπο λόγω της θητείας τους στο τριφύλλι, όπως κι οι Καραγκούνης (πριν «σιτέψει») Κατσουράνης αν κι η πλάκα είναι πως οι τελευταίοι «τ’ άκουγαν» φορώντας την πράσινη φανέλα αφού πολλοί θεωρούσαν ότι απέδιδαν καλύτερα με το εθνόσημο!
Ο Ρανιέρι ακόμα είναι φρέσκος στη χώρα, προχθές έλεγε ότι δεν σκοπεύει ν’ αλλάξει το στυλ που χάρισε διακρίσεις στην Ελλάδα επί των προκατόχων του, αν κι αυτοί ήταν τυχεροί γιατί στηρίχθηκαν σε προσωπικότητες που τους διευκόλυναν στ’ αποδυτήρια, κρατώντας ζωντανή τη «φλόγα». Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ο προβληματισμός που αναπτύσσεται για το μέλλον, τώρα που η παρουσία των «σωματοφυλάκων» είναι παρελθόν. Το δόγμα Ρεχάγκελ -που «έψησε» τους παίκτες (πρώτη φορά μετά από δεκαετίες) ότι το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα αποτελεί την καλύτερα βιτρίνα για ΟΛΟΥΣ -έφερε τρόπαια, προκρίσεις, μεγάλες νίκες, υψηλότατες θέσεις στο ranking της ΦΙΦΑ.
Οι φίλαθλοι ταυτίστηκαν με την «γαλανόλευκη», οι παλιότεροι σταμάτησαν ν’ αναπολούν την ομαδάρα του 1970 (με Δομάζο, Κούδα, Σιδέρη, Παπαϊωάννου) που αν και δεν έπαιξε ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση συγκέντρωνε περισσότερο θαυμασμό από τα σύνολα 1980, 1994 που πήγαν σε τελικές φάσεις. Απ’ την εποχή Ότο ελάχιστοι αναπολούσαν τους ποδοσφαιρικούς ήρωες πατεράδων και παππούδων μας, απλώς γούσταραν να βλέπουν την Ελλάδα να κοιτά στα μάτια θηρία που προ ετών έμοιαζαν να μας έχουν αφήσει πίσω…μίλια!
Μπορεί να ήταν ελάχιστοι όσοι ορκίζονταν στην κλάση «Κάρα», Βρύζα, Ζαγοράκη, Χαριστέα, μπορεί ο ξένος Τύπος να τους αποκαλούσε «αφόρητα βαρετούς» αλλά στους Έλληνες αρκούσε ότι δεν αντίκρυζαν δέος στους ποδοσφαιριστές όταν έπεφταν πάνω σε ισχυρότερους αντιπάλους. Προϊόν γνώσης που μεταλαμπαδεύτηκε στα αποδυτήρια από τους «πράσινους διεθνείς (με τόσες νίκες στην Ευρώπη την προηγούμενη δεκαετία λογικό ήταν) και πέρασε στο DNA της εθνικής. Οι τελευταίοι είτε μεγάλωσαν κι αποσύρθηκαν, είτε δεν «κάθονταν» καλά στους λιμανίσιους μηχανισμούς που εκτός από το «εικοσαρικάκι» του Τσάμπιονς Λιγκ θέλουν να βάλουν χέρι και στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.
Οι μεγάλες προσωπικότητες των αποδυτηρίων τελείωσαν, ο αρχηγός Σαλπιγγίδης καλά-καλά δεν ακούγεται ούτε στα μικρόφωνα όταν καλείται για δηλώσεις, ο (ποιοτικός) Μήτρογλου αμφιβάλλουμε αν ξέρει επαρκώς τη γλώσσα, οι υπόλοιποι παραείναι ήσυχοι για να μπήξουν καμιά φωνή στα αποδυτήρια που θ’ ανάψει τα αίματα! Το πράγμα «φωνάζει» ότι θέλει καλύτερη οργάνωση, προσοχή στις λεπτομέρειες! Ο Ρανιέρι ακόμα δεν ξεκίνησε κι έχει ν’ αντιμετωπίσει δυσφορία και καχυποψία.