Το καταχαρήκαμε όταν διαβάσαμε ότι ο Τζέιμς Γκιστ καθησύχασε τους ανθρώπους του Παναθηναϊκού λέγοντας ότι θα καταβάλλει κάθε προσπάθεια να ενταχθεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα στην ομάδα. Όχι ότι θα μας έπιανε… μαυρίλα αν γινόταν καμιά «στραβή» (άμα έχεις βιώσει τον σύλλογο να μεγαλουργεί άνευ Γκάλη, Βράνκοβιτς, Ντομινίκ, Ντέγιαν, «Σίσκα», Σπανούλη, Σάρας, Μπατίστ καταλαβαίνεις απόλυτα τι πάει να πει «η ομάδα μένει, τα πρόσωπα πηγαινοέρχονται»), απλά κάποιοι αθλητές σου χαράζονται ανεξίτηλα, ακόμα κι αν δεν διαθέτουν τοπ όνομα σαν τους γίγαντες του σπορ που μας έκαναν την τιμή να προβάρουν την πράσινη φανέλα.
Ο απόφοιτος του Μέριλαντ (μαθητής του οποίου ήταν κι άλλο ένα μας «κόλλημα», ο Ντρου Νίκολας) «ηλεκτρίζει” τόσο την εξέδρα σε σημείο που παρακολουθώντας τον θες να πηδήξεις απ’ την εξέδρα στο παρκέ! Θυμηθείτε το κάρφωμα με την ΤΣΣΚΑ και προσέξτε στο βάθος δεξιά πως πανηγυρίζει ο Γιόνας Ματσιούλις.
Ο άνθρωπος πωρώνει τρομερά συμπαίκτες, προέδρους, σκεφτείτε τους φιλάθλους οι οποίοι έχουν την μεγαλύτερη αγωνία στα ντέρμπι αραγμένοι στο καθισματάκι τους.
Δεν θυμόμαστε παίκτη να έχει παρουσιάσει τόσο τρομακτική βελτίωση σε λιγότερο από δύο χρόνια «ζυμώματος» σ’ επίπεδο πρωταθλητισμού. Ο Γκιστ παρότι δούλεψε με ονομαστούς προπονητές (Βουγιόσεβιτς, Σπάχια, Ρέπεσα) βρήκε στο πρόσωπο των Πεδουλάκη, Μανωλόπουλου τους μέντορές του. Εκεί που τσεκάροντας τα scouting reports πριν πατήσει Αθήνα αναρωτιόσουν πως παίκτης ενστίκτου θα κολλήσει στο σκεπτόμενο μπάσκετ που ανέκαθεν υπηρετούσε το «τριφύλλι», ο άνθρωπος μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα έκανε άλματα. Στον Παναθηναϊκό χρόνια «σνόμπαραν» τους ατίθασους «Σούπερμαν», ο Ομπράντοβιτς προτιμούσε όσους είχαν τετράγωνο μυαλό, παιδιά που ήταν θαύματα της φύσης στο κορμί (σαν τον Μάρκους Χάισλιπ ή τον Ρομπέρτας Γιαφτόκας) γρήγορα πάρκαραν στον πάγκο.
Ο Γκιστ στα 25 του (δεν τον έλεγες και μικρό) βάλθηκε να μάθει μπάσκετ από την αρχή με την εκπαίδευσή του ν’ αποκτά ταχύρρυθμη ροή την οποία έβγαλε εις πέρας κάτι παραπάνω από καλά… Το παιδί που ήξερε μόνο να καρφώνει απέκτησε πολυσχιδές παιχνίδι, αποτελεσματικό και στις δύο άκρες του παρκέ ενώ η χημεία του με τον Στέφαν Λάσμε ήταν -με μια λέξη- ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Ο παίκτης δούλεψε πολλές έξτρα ώρες για να βελτιώσει το σώμα, το μυαλό και την τεχνική του, ενώ έκοψε τις επιπολαιότητες, σήμα-κατατεθέν των Αμερικανών που γουστάρουν όσο τίποτα το «run and gun».
Με το που πατήσει παρκέ ψυχανεμίζεσαι ότι ζει κάθε στιγμή στην απόλυτη ένταση, καρφώνει ότι κυκλοφορεί πάνω από την στεφάνη, σουλατσάρει στο γήπεδο με έκρηξη γκαρντ, παίζει άμυνα σε κοντούς αντιπάλους, βελτίωσε τις κινήσεις του στο ποστ, πηδάει στο …Θεό, σαν να λέμε ένας μαύρος Κιριλένκο! Διαβάζοντας χθες τα άσχημα νέα από την Αμερική, οι συνειρμοί ήταν κακοί αφού κανείς δεν ήθελε να βιώσει αποχώρηση και τρίτου λατρεμένου παίκτη (Ματσιούλις, Λάσμε οι προηγούμενοι) που θα ξεγύμνωνε τελείως τον μόνιμο πρωταθλητή από την βαριά του «πανοπλία».
Η συνεργασία του λεγάμενου με τον Γκαμπονέζο ήταν σεμιναριακού επιπέδου, με τους «δίδυμους» να έχουν τρομερή επίδραση στο αμυντικό κομμάτι του τριφυλλιού. Ενόψει της επόμενης σεζόν μπορεί να έγινε στροφή στα νιάτα, μπορεί το μπάτζετ να μην είναι υψηλό, αλλά διαβάζοντας τα χαρακτηριστικά του Νέλσον περιμένουμε πως και πως το ταίριασμά του με τον Γκιστ. Τόσο καιρό μονάχα ο Μάικ Μπράμος από τους κοντούς ήταν αρκετά δυναμικός κι αθλητικός για ν΄ αμυνθεί ικανοποιητικά και να χαρίσει πολύτιμες ανάσες στον ψηλό. Ο πρώην παίκτης του Ερυθρού Αστέρα είναι «χτιστός», δεν φοβάται τίποτα και περιμένουμε να προσφέρει ενέσεις ενέργειας στο Μαρούσι. Στη λίστα Ιβάνοβιτς τα ονόματά τους είναι πρώτα όσον αφορά την συνεισφορά στο βασικό τετράπτυχο (πόδια, πνευμόνια, «σκληράδα», δημιουργία) για την ομαλή λειτουργία του συνόλου! Στα πρώτα τρία δε, αγγίζουν το άριστα!