Σκοράρει με το σταγονόμετρο ο Παναθηναϊκός, αναμφισβήτητα. Παραβλέποντας ,όμως, το γεγονός ότι έχει ανενεργό τον κορυφαίο του παίκτη, τραυματία για κάμποσες μέρες τον Κλωναρίδη, παγκίτη τον Καρέλη (μόνο στην πρεμιέρα ξεκίνησε βασικός ο νεαρός, παρότι η καλή του εμφάνιση με τις Ελπίδες κόντρα στην Πολωνία έδειχνε ότι μπορούσε να παίξει περισσότερο στη Μυτιλήνη) και σε φάση «επανεργοποίησης» τον Πέτριτς, η εικόνα του είναι καλύτερη απ΄ όσα λένε τα τεφτέρια.
Εφτά γκολ και τρία δοκάρια σε τέσσερα ευρωπαϊκά παιχνίδια (εκ των οποίων στα τρία εξ αυτών ο Μπεργκ δεν ακούμπησε μπάλα, κυριολεκτικά και μεταφορικά) δεν τα λες λίγα. Τρία γκολ σ’ ισάριθμα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος είναι πενιχρή συγκομιδή μεν (απέναντι στα παιδάκια του Πανιωνίου, τους Λεβαδειακούς και τις Καλλονές), αλλά τουλάχιστον (συγκρίνοντας με πέρσι τέτοιο καιρό, όπου το κλαμπ μετρούσε ίδιο αριθμό γκολ κόντρα σε Βέροια, Παναιτωλικό, Πανιώνιο) η ομάδα ήταν πιο «ζωηρή».
Εκτός κι αν λησμονούμε ότι με το που δεχόταν γκολ ο περσινός Παναθηναϊκός μπορεί να πέρναγε κι ένα ημίχρονο χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα! «Ενοχλήθηκε» σοβαρά η Βέροια μετά το τέρμα του Μπεν στη Λεωφόρο; Μήπως ο Πανιώνιος μετά το γκολ του Αραβίδη; Μια καλή επέμβαση του Γιαννακόπουλου θυμόμαστε σε εξ επαφής κεφαλιά του Μπεργκ στις αρχές του β΄ μέρους, «καπάκι» ήρθε το 2-0 κι έκτοτε κάθε κατεβασιά των γηπεδούχων μύριζε γκολ με την πιτσιρικαρία του Αναστασίου παραδομένη στο άγχος και την ανημποριά! Ούτε τώρα η επιθετική συγκομιδή είναι καλή, αλλά τουλάχιστον βλέπουμε αντίδραση, πίεση κι όλα αυτά με την διαιτησία πάντα κόντρα, τους αντιπάλους να πέφτουν κάθε τρεις και λίγο στο χορτάρι! Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ Παναθηναϊκό μ’ ότι αυτό συνεπάγεται…
