Διαβάζαμε στο Sport24 ένα ενδιαφέρον κείμενο που αναφερόταν στην απουσία ποιότητας στην τριπλέτα των «πράσινων» γκολκίπερ για πρώτη φορά μετά από χρόνια. Η αλήθεια είναι πως ο σιτεμένος Κοτσόλης (που ποτέ στην καριέρα του δεν ήταν σπέσιαλ εξαιρουμένης της μεγάλης του ικανότητας να πιάνει πέναλτι), ο «άγνωστος» Στιλ κι οι μπόμπιρες Κότσαρης-Αναγνωστόπουλος «δικαιώνουν» εν μέρει την ανάλυση. Άλλωστε μιλάμε για τον σύλλογο μόνιμο τροφοδότη της εθνικής ομάδας με τερματοφύλακες υψηλής κλάσης που πολλές φορές είχε στο ρόστερ του εν ενεργεία διεθνείς! Τα δίδυμα Οικονομόπουλου-Κωνσταντίνου, Σαργκάνη-Μήνου, Βάντσικ-Νικοπολίδη έγραψαν ιστορία.
Σημαντικό «αλλά» για την επάρκεια της τετράδας που προπονείται καθημερινά στο «Καλαφάτης» αποτελεί το γεγονός πως τα ¾ δεν τα έχουμε δει ακόμα εν δράση για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα. Σ’ αντίθεση π.χ με γκολκίπερ τύπου Γκαλίνοβιτς, Εμπέντε, Χαλκιά, Τζόρβα που για χρόνια ολόκληρα αποτελούσαν μέλη του ρόστερ, κάποιοι ήταν διεθνείς παρόλα αυτά όταν έπαιρναν θέση κάτω από τα γκολπόστ έτρεμε το φυλλοκάρδι μας.
Οι δύο τελευταίοι μεγάλωσαν μέσα στον Παναθηναϊκό, ο Κώστας έκανε το ξεπέταγμά του επί Κυράστα, Αναστασιάδη, είχε τα σωματικά προσόντα που χρειαζόταν για να βαφτιστεί ο «Έλληνας Βάντσικ», αλλά από διάρκεια… αφήστε τα να πάνε! Οι δανεισμοί, η ξενιτιά στην Αγγλία (όπου οι ντόπιοι τον βάφτισαν «ελληνικό κεμπάπ» (!!!) βλέποντάς τον με την Πόρτσμουθ) και τα πολλά πέρα-δώθε στην Παιανία ενδεχομένως να του στέρησαν την επιθυμία για έξτρα δουλειά και περαιτέρω βελτίωση παρότι στο ξεκίνημά του φάνταζε να μην έχει ταβάνι.
Μερικές επικές εμφανίσεις στο Τσάμπιονς Λιγκ, στο Αμβούργο και στη Γαλικία με την Λα Κορούνια (είχε «γράψει» μια φοβερή τριπλή επέμβαση σε προσπάθειες Τζαλμίνια, Παντιάνι) εκτόξευσαν τις προσδοκίες αλλά ο τραυματισμός του στο «Ριαθόρ» («έβγαλε» τον ώμο του) τον άφησαν πίσω. Το 2004 έπαιξε στα τελευταία παιχνίδια της περιόδου βασικός, αποθεώθηκε στην φιέστα της Λεωφόρου («Χαλκιά ψυχάρα εσύ είσαι τριφυλλάρα») όταν είχε διαρρεύσει πως ο Νικοπολίδης κατηφορίζει Πειραιά, πλην όμως μετά από μερικούς μήνες απομακρύνθηκε κακήν-κακώς με την κατηγορία του «καρφιού» των αποδυτηρίων για μια ομιλία που είχε διαρρεύσει στους ρεπόρτερ.
Ο Αλέξανδρος Τζόρβας ότι και να έκανε ως βασικός μπροστά στον αστείο Γκαλίνοβιτς (ότι χειρότερο έχουμε δει κάτω από τα πράσινα δοκάρια) θ’ αποδείκνυε… κλάση. Σε κάμποσες περιπτώσεις μείναμε άφωνοι με τα ρεφλέξ του αλλά το πράγμα μαζί του στράβωσε νωρίς. Με το που πήρε νταμπλ και πήγε Μουντιάλ ως βασικός της εθνικής (όπου ακούστηκαν πολλά για παρεάκια και κάκιστες σχέσεις με τον Κώστα Κατσουράνη) επέστρεψε στην Ελλάδα αγνώριστος.
Η αδυναμία του όταν η μπάλα σηκωνόταν στον αέρα παροιμιώδης, η αντίδραση του στο γκολ του Εντόι με την Κοπεγχάγη (0-2) ήταν για να τραβάς τα μαλλιά σου, ενώ του έφταιγε κι η εξέδρα (!) που δικαιολογημένα τον γιούχαρε για τ’ απερίγραπτα χάλια του σ’ ένα ματς πρωταθλήματος (4-2) με τον Ηρακλή!
Τίποτα ωστόσο δεν συγκρίνεται με τις στιγμές που μας χάρισε το ντουέτο Εμπέντε-Γκαλίνοβιτς. Ο «Πέτρος» περισσότερο χρήσιμος ήταν για διασκεδαστής στην Παιανία (με τις επικές ιστορίες κυνηγιού κι επιβίωσης στη ζούγκλα ανάμεσα σε λιοντάρια, γιγάντιους πιθήκους κι υπερμεγέθη ερπετά), οι συμπαίκτες του «έλιωναν» στο γέλιο με τις ατάκες του! Στα χάι-λάιτ της καριέρας του ένα 0-1 με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη (που λίγο έλειψε να φάει γκολ από την «κόμπρα» Φέλιξ Μπόρχα) κι η «προστασία» του 1-1 με κάποια Μέταλουργκ Ζαπορίζιε στην Πάτρα που είχε φτάσει στο τέλος να μας παίζει μονότερμα (!), παίρνοντας τη θέση του τιτάνα Γκαλίνοβιτς στο 60΄.
Για τον «σούπερ Μάριο» γράφεις βιβλίο. Κορμί- τεράστιο, επιβλητικός, με μεγάλο άνοιγμα χεριών, «ψαρωτικός» με την πρώτη ματιά μέχρι να ξεκινούσε το ματς! Ο πρώτος θηριώδης πορτιέρο που πέρασε απ’ τον σύλλογο και δεν τολμούσε (!!!) να μπήξει τις φωνές στους συμπαίκτες του κατευθύνοντάς τους (το μίνιμουμ χρέος δηλαδή ενός τερματοφύλακα) λες και ντρεπόταν. Γέλασε κάθε πικραμένος μαζί του στο εντός έδρας παιχνίδι με τη Σταντάρ Λιέγης (1-3) ,τη χρονιά του νταμπλ, όταν το κοινό δεν άντεξε (μετά από χρόνια υπομονής με την πάρτη του) και τον «τελείωσε» κράζοντάς τον άγρια κάθε φορά που ακουμπούσε μπάλα!
Μπροστά στους παραπάνω, ο «στρατιώτης» Κοτσόλης φαντάζει κράμα Βάντσικ- Σαργκάνη! Ποτέ του δεν διέθετε π.χ «μαγιά» Καπίνο (που από τα 17 έμοιαζε προορισμένος να πάει ψηλά), αλλά σ’ όσα παιχνίδια τον θυμόμαστε το μοναδικό «δικής» του ευθύνης γκολ που κατεγράφη ήταν το περσινό στη Ριζούπολη.
