Με την ισχυρότατη Ντιναμό αν ο Δώνης ήταν πιο ψύχραιμος στο τέλος ή άφηνε στον Πέτριτς να πιάσει την κεφαλιά από το ένα μέτρο στην έξοχη σέντρα του Ζέκα τώρα η «επιστροφή» στα «Περιβόλια» θα φαινόταν… απλούστατη! Δεν ήταν βέβαια γιατί η ψυχολογία ήταν βαριά από τις μη πειστικές εμφανίσεις, ο εκνευρισμός περίσσευε από τα χάλια των αμυντικών και το χωριουδάκι της Κρήτης παραείναι αφιλόξενο τα τελευταία χρόνια για το τριφύλλι που ωστόσο έβγαλε πείσμα γυρίζοντας Αθήνα με το «διπλό».
Στον τομέα της αντίδρασης η ομάδα ωρίμασε γρήγορα, πέρσι ήξερες πως αν βρισκόσουν πίσω στο σκορ δεν το γύρναγες με τίποτα (μόνο με την Ξάνθη στη Λεωφόρο έγινε η εξαίρεση).
Τώρα από τα φιλικά (Ατρόμητος) έδωσες στίγμα! Ακόμα και σε παιχνίδια που δεν σου πήγαν όπως ήθελες (π.χ Σταντάρ, Ντιναμό Μόσχας) «πέρασε» στην εξέδρα το μήνυμα ότι οι παίκτες το πίστευαν, χάνοντας μεγάλες ευκαιρίες ισοφάρισης! Όχι τυχαία την Πέμπτη η κερκίδα ήταν μια από τις καλύτερες των τελευταίων ετών σε φωνή και «σπρώξιμο». Είχαμε να νιώσουμε τόσο ηλεκτρισμένη Λεωφόρο από τη ρεβάνς με τον ΟΦΗ στο κύπελλο όταν ΟΛΟ το γήπεδο ήταν στο πόδι!
