Με τον Παναθηναϊκό να παίζει μπαλάρα στο δεύτερο μισό του προηγούμενου πρωταθλήματος η εντύπωση που παγιώθηκε ήταν πως τα καλύτερά της ματς η ομάδα τα έκανε όταν είχε σε έμπνευση τους Ζέκα και Αμπέιντ. Η εντύπωση έγινε βεβαιότητα παρατηρώντας πόσο έλειπε το πληθωρικό παιχνίδι του Αλγερινού (τον οποίο Αναστασίου-Νταμπίζας ήθελαν σαν τρελοί και φέτος) στα πρώτα ματς της σεζόν.
Από τότε που κρέμασε τα παπούτσια του ο μέγας Ρενέ Χένρικσεν βαρεθήκαμε ν’ ακούμε πόσο μπάζει η άμυνα. Απαξ κι όταν υπήρχαν λεφτά οι επιλογές που έγιναν στη στελέχωση των στόπερ ήταν κωμικές (Ενακαρίρε, Αντονσον, Μελίσσης) ήταν φυσιολογικό να υπάρξουν “θέματα” όταν κλήθηκαν να προσφέρουν υπηρεσίες οι άγουροι Καπίνο, “30”, Ρισβάνης, Κουτρουμπής. Το προηγούμενο καλοκαίρι ο κόουτς βλέποντας τις φιλικές “τεσσάρες” να βουίζουν πάνω απ’ το κεφάλι του η μία κατόπιν της άλλης δεν άλλαξε το πλάνο, παρά “έστιψε” το μυαλό του για να παίζει άμυνα όταν οι παίκτες του ΕΙΧΑΝ τη μπάλα στην κατοχή τους.
Μπορεί ο Μάρκους Μπεργκ να τράβηξε τα φώτα της δημοσιότητας βάζοντας τις μεγαλύτερες δυσκολίες στο αμυντικό πλάνο των αντιπάλων, αλλά με αποκορύφωμα τους κεντρικούς χαφ ο Παναθηναϊκός παρουσίασε ένα ελκυστικό σχέδιο που “έκρυβε” (τηρουμένων των αναλογιών) τις παθογένειες της αμυντικής τετράδας. Θυμόμαστε χαρακτηριστικά το πρώτο ζόρικο ματς στη Λεωφόρο με τον Αστέρα Τρίπολης των μπαλαδόρων Λατίνων. Ο Τσιώλης και τα παιδιά τα …είδαν όλα, με την στατιστική κάρτα να βγάζει στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου την κατοχή μπάλας 70% υπέρ των οικοδεσποτών.
Η πίεση που ασκούσε το τριφύλλι την ώρα που είχε μπάλα (με πολλές μικρές πάσες που ξεκινούσαν από την άμυνα, στο παιχνίδι με τον Πλατανιά ο Ατζαγκούν σκόραρε αφού πρώτα η “θεά” πέρασε από τα πόδια όλων των συμπαικτών του για περίπου 40 δεύτερα) αλλά κι όταν χανόταν το τόπι (με Λαγό, Ζέκα, Αμπέιντ, Καρέλη, Κλωναρίδη, Ατζαγκούν να “πέφτουν στη φωτιά”, καλύπτοντας και την ραθυμία του Πράνιτς) ήταν ασφυκτική!
Όταν στο β΄ γύρο τα τρεξίματα βελτιώθηκαν κι άλλο οι αντίπαλοι απελπίστηκαν. Μ’ εξαίρεση το ντέρμπι στη Τούμπα (όπου στο ξεκίνημα της επανάληψης ο Σίντενφελντ …έτρεμε και τα καρέ του Καπίνο βομβαρδιζόταν από Νίνη, “Σάλπι”, Κλάους) δεν θυμόμαστε παιχνίδι που ο ΠΑΟ ν΄ αντιμετώπισε με πλάνο προσαρμογής. Ακόμα και στο Καραϊσκάκη το σχέδιο ήταν στο πως θα “σκοτωθεί” ο υπερόπτης Ολυμπιακός κι όχι πως θα περιοριστούν Εντιγκάδες και Μανιάτηδες των οποίων κρέμασαν οι γλώσσες να κυνηγούν τους χαφ του ΠΑΟ πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το σπάσιμο του αήττητου.
Ακόμα και τώρα που η ομάδα φαίνεται πως δεν πατά τόσο γερά, το κυριότερο ζητούμενο του κόουτς είναι πόσα γκολ θα βάλουν οι παίκτες του. Μία φορά σκέφτηκε συντηρητικά (μετά το 0-0 στο Βέλγιο διαβάζαμε για μέρες πόσο άσχημο θα ήταν αν η Σταντάρ σκόραρε στην Αθήνα λες κι όταν βρέθηκε μπροστά στο σκορ δεν έδειχνε έτοιμη να καταρρεύσει με το που θα γινόταν το 2-2) κι η “λυπητερή” ήταν “φωτιά και λάβρα”. Με δύο εκατομμύρια ευρώ που στοίχισε η πρόκριση στα πλέι-οφ όχι μόνο έπαιρνες τον Αμπέιντ αφήνοντας και…πουρμπουάρ στη Νιουκάστλ αλλά και τους Αλφάρο, Καραγκούνη, Ρόσι, ποδοσφαιριστές που γούσταρε ο Νταμπίζας.
Η αστοχία (κι η διαιτησία) είναι που σου έχουν στερήσει βαθμούς και προκρίσεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο Παναθηναϊκός δεν χρειαζόταν σοβαρή ενίσχυση με δεξί μπακ, δημιουργικό χαφ κτλ, κτλ. Επίσης υπάρχει θέμα με την ατομική φυσική κατάσταση κάποιων πολύτιμων μονάδων γιατί με Πέτριτς, Πράνιτς, Κουτρουμπή, Κοτσόλη σε καλύτερη φόρμα τώρα θα γράφαμε διαφορετικά πράγματα.
Λαμβάνοντας υπόψη ότι καλά-καλά δεν έχει φύγει ο Σεπτέμβρης δεν βρίσκουμε γιατί να μην αισιοδοξούμε, θεωρούμε δεδομένο ότι το άξιο τιμ που εργάζεται στο Κορωπί έχει προνοήσει να εμφανιστούν σύντομα κινητικότητα, έκρηξη, ενέργεια. Αεροδιάδρομοι στην άμυνα, κακές αντιδράσεις του πορτιέρο (να σας θυμίσουμε τα ματς με Πανιώνιο, Ατρόμητο, Πανθρακικό, Βέροια;), αστοχία προ του γκολκίπερ είχαμε και πέρσι με το 90% του ρόστερ σε φάση ένταξης. Τώρα στο τελευταίο στάδιο έχεις μονάχα Μπούι, Πέτριτς, Μπαϊράμι, Μπούρμπο ενώ χάρις την περσινή δουλειά ήδη πατούν πιο γερά στα πόδια τους Δώνης, Ντίνας. Ενδεχομένως από εκεί να προκύπτει η ενόχληση του συστήματος που ήδη ξεκίνησε τις τρικλοποδιές (πέρσι στο ξεκίνημα σε είχαν για…υποβιβασμό κι ουδείς ασχολείτο) με τις διαιτησίες κόντρα σε Λεβαδειακό, Καλλονή, Πλατανιά να είναι προκλητικές. Όταν επανέλθει ο Μπεργκ κι ανοίξει η χειμωνιάτικη αγορά θεωρητικά θα είσαι σε καλύτερη κατάσταση, μέχρι τότε αυτό που καίει το προπονητικό τιμ είναι πότε θα φτάσουν οι παίκτες στο πικ της απόδοσής τους για να ξαναδούμε στο χορτάρι τις περσινές λαβίδες που στραγγάλιζαν τον αντίπαλο, είτε αυτός λεγόταν Βέροια, είτε Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ!