Η κρίση έχει δυσκολέψει τις ζωές όλων μας αλλά οι αφραγκίες στον Παναθηναϊκό πρόσφεραν ευκαιρίες στους μικρούς. Ο σύλλογος -απ’ την εποχή του «καπετάνιου»- ποτέ δεν αδιαφόρησε για το φυτώριό του, αλλά ήρθαν έτσι τα πράγματα που η πιτσιρικαρία όχι μόνο έπρεπε να βγει μπροστά αλλά να το κάνει και με μανδύα πρωταγωνιστή.
Με τα περιορισμένα οικονομικά να πονοκεφαλιάζουν τους διοικούντες και να ξενερώνουν τους οπαδούς, είναι ευχάριστο που βρέθηκε μια γενιά νέων ποδοσφαιριστών η οποία μπόρεσε απ’ τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα να φανεί ανταγωνιστική σε τοπ επίπεδο. π.χ. αν κι είναι ακόμα νωρίς δεν γίνεται να μην διακρίνεις ότι «κάτι» υπάρχει στην περίπτωση του Χρήστου Δώνη. Το παιδί σε τρία διαδοχικά ματς (Ντιναμό, Πλατανιάς, Ολυμπιακός Βόλου) κέρδισε τα «μπράβο» του προπονητή και φούντωσε τις προσδοκίες του κοινού που ξέρει από πρώτο χέρι ότι η «φλέβα» στη φαμίλια είναι εξαιρετικής ποιότητας.
Ο πρεσβύτερος Δώνης παρότι μέχρι το 1994 δεν θεωρούνταν λύση πρώτης γραμμής (Σαραβάκου παρόντος, πάσα αρχή παυσάτω), ωστόσο πρόλαβε να κάνει δύο καταπληκτικές σεζόν και το καλοκαίρι του 1996 να γίνει ο πρώτος Έλληνας που έκανε μεταγραφή στην Πρέμιερ Λιγκ. Ο μεσαίος γιος τον ξεπέρασε φεύγοντας αμούστακος απ’ την Αθήνα για να προβάρει τη φανέλα της Γιουβέντους, ενώ ο μεγάλος έχει μπροστά την ευκαιρία να γίνει φέτος βασικός στον κυπελλούχο Ελλάδος. Ο Χρήστος έχει ποιότητα, το ζήτημα είναι να την δείξει σε σειρά αγώνων κι όχι σε ματς που θα μετριούνται στα δάχτυλα.
Πριν δύο χρόνια, στο «ΕΘΝΟΣ», η Βάσω Νούσια είχε κάνει ένα θέμα για τους Δώνηδες, με τον Τάσο να λέει ότι ο μεγάλος αδελφός αν ήθελε πραγματικά να προοδεύσει έπρεπε να τολμήσει το βήμα στο εξωτερικό. Απόλυτες αλήθειες στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν, σαφώς κάμποσα παιδιά χαντακώθηκαν μένοντας στα μέρη μας, άλλοι πάλι επειδή είχαν τσαγανό όχι μόνο δεν «μάσησαν» αλλά μέσω ελληνικού πρωταθλήματος έφτασαν να κάνουν μεταγραφές σε τεράστια κλαμπ. Ο Γιώργος Καραγκούνης, ας πούμε, έχοντας συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό ταβάνι έφτασε να παίζει σε Μπενφίκα, Ίντερ!
Ο 19χρονος χαφ είναι τυχερός γιατί τσεκάρεται καθημερινώς από εξαιρετικό προπονητικό τιμ, ενώ το «θερμοκήπιο» του «Καλαφάτης» (τεχνικοί που τον πιστεύουν, πολλοί συμπαίκτες με τους οποίους μεγάλωσε μέσα στον Παναθηναϊκό) θα τον βοηθήσει να εξελιχθεί. Ο νεαρός χαφ έχει περιθώρια βελτίωσης στην τακτική, ακόμα του λείπει η σβελτάδα αλλά δείτε π.χ τι σταδιοδρομία έκανε ο Κώστας Κατσουράνης που αφενός δεν ήταν… πύραυλος, αφετέρου αμφιβάλλουμε ζωηρά αν είχε τις παραστάσεις του Χρήστου στα 19, όταν «κουτρουβαλούσε» τις αλάνες της Πάτρας.
Στα υπέρ του πράσινου μέσου ότι βλέπει γήπεδο στοχεύοντας την κίνηση των συμπαικτών του (το γκολ στα Περιβόλια είναι η καλύτερη απόδειξη, ενώ χθες μ’ ένα χάδι της μπάλας έστειλε φάτσα με τον γκολκίπερ τον Ουασίμ Μπούι) κι ότι η ντρίμπλα του είναι αξιοπρεπέστατη! Είδαμε στον Βόλο να … χαζεύει τον αντίπαλο (απορίαν άξιον γιατί η κλωτσιά που δέχτηκε δεν τιμωρήθηκε με κίτρινη κάρτα) ενώ με τη Ντιναμό δεν είχε πρόβλημα να περάσει με γκελάκια δύο φορές το τόπι πάνω από το κορμί του Ρώσου αμυνόμενου. Μεμονωμένες ενέργειες βέβαια αλλά σου δίνουν δικαίωμα να χαμογελάς, έχοντας στο βάθος του μυαλού σου ότι δεν μιλάμε για έτοιμο παίκτη.
Για να εξελιχθεί σε πρώτης γραμμής «οχτάρι» (όπως ήταν ο Κώστας Αντωνίου κι ο Κώστας Κατσουράνης) πρέπει μέσα από συνεχή δουλειά να εξαφανίσει όσο είναι δυνατόν τις αδυναμίες του και ν’ αναδείξει τα προτερήματά του. Ο μεγαλύτερος εχθρός για ένα εξελίξιμο ταλέντο είναι να μην πάρει τις ευκαιρίες που αξίζει, αλλά τέτοιο θέμα με τον Αναστασίου στο κουμάντο δεν υφίσταται. Το θετικότερο για τον Δώνη είναι πως ο ΠΑΟ είναι ισορροπημένος ως σύνολο, τόσο ώστε να μπορεί μέσω ομαδικής δουλειάς να κρύβει αδυναμίες των μονάδων του βοηθώντας τους ν’ ανακαλύψουν γρηγορότερα τον εαυτό τους. Περίμενε κανείς πέρσι να βγει η σεζόν με βασικό δεξί μπακ έναν αυθεντικό στόπερ, ενδεκαδάτο κόφτη τον Λαγό, δεύτερο σε ασίστ τον Νικόλαο «Καρέλιν» και το αναντικατάστατο οχτάρι σου (Ζέκα) να ολοκληρώνει την περίοδο χωρίς ούτε ΕΝΑ τέρμα;
