Κάνοντας μια βόλτα στα social media, μετά το τέλος του ματς με την Εστορίλ, κατάλαβα πως ο κόσμος του Παναθηναϊκού, αναγνωρίζει μεν τις προσπάθειες της ομάδας, την οποία και στηρίζει, όμως δεν ανέχεται να βλέπει άλλες τέτοιες «μαύρες» ευρωπαϊκές νύχτες.
Σαν ενεργό μέρος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, προσπάθησα μετά να πιάσω τον παλμό του «πράσινου φιλάθλου ή οπαδού» διαβάζοντας τα σχόλια και τις απόψεις που έγραφαν.
Πολλά απ’ αυτά ήταν υβριστικά πάνω στη σύγχυση της στιγμής που λένε… και κάποια άλλα ήταν πιο ουσιαστικά, πιο ρομαντικά για το πως μεγάλωσε ένας Παναθηναϊκός…
Μεγάλωσε με το «Ελλάς-Ευρώπη-Παναθηναϊκός» και δύσκολα μπαίνει σε νέο καλούπι, δεν δέχεται με κανένα τρόπο να βλέπει τους ποδοσφαιριστές, να γίνονται έρμαιο κάποιας… Εστορίλ, Μάριμπορ, Οντένσε κλπ.
Θέλει πάντα να βλέπει το ποτήρι μισογεμάτο, νοσταλγώντας εποχές 71’, 84’, 96’… Να βλέπει παίκτες να ματώνουν κυριολεκτικά και μεταφορικά, για να μπορούν να σκέπτονται και να ονειρεύονται μια ακόμα πορεία αντάξιας των 106 ετών της ιστορίας του συλλόγου.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού πλέον… απαιτεί από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο που βρίσκεται δίπλα στην ομάδα, να δώσει το κάτι παραπάνω, ώστε τέτοιες βραδιές που θυμίζουν «εφιάλτη» να εξαλειφθούν από την Παναθηναϊκή ιστορία… ώστε να ζήσουμε ξανά στιγμές ένδοξου παρελθόντος.
Επειδή πιο πάνω ανέφερα εποχές 84’, σαν σήμερα (3/10), ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τη Φέγενορντ στο κατάμεστο ΟΑΚΑ και το 2-1 υπέρ του, του χάρισε μια απ’ τις προκρίσεις που λέγαμε και πιο πάνω στην ξέφρενη πορεία, του τότε Κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. 30 χρόνια ακριβώς μετά, ζει και αναπνέει για να ξαναζήσει τέτοιες στιγμές… Μέχρι να ‘ρθουν όμως αυτές, δεν αντέχει, άλλες Εστορίλ…
Τα λέμε…
Υ.Γ Τέρμα τα λόγια… πλησιάζει και ντέρμπι μην τους δώσουμε χαρά.
Υ.Γ2. Μπράβο στους 100 «ηρωικούς», που ταξίδεψαν από την Ελλάδα για να δουν την αγάπη τους!
