Σπανιότατα οι ελληνικές ομάδες (ακόμα κι αυτές με πλούσιο ρόστερ, ποσώς μάλλον ο κυπελλούχος όπου τα κουκιά είναι μετρημένα) μπορούν να τα καταφέρουν εξίσου καλά σε Ευρώπη, Ελλάδα. Μοναδικός που τα έχει καταφέρει είναι (φυσικά!) ο Παναθηναϊκός της περιόδου 1995-1996 που βρέθηκε 90 λεπτά μακριά από τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, κατακτώντας παράλληλα τον τίτλο στη χώρα του κι όλα αυτά με… μετρημένες λύσεις.
Εκτός των βασικών Βάντσικ, Αποστολάκη, Καπουράνη, των Γεωργιάδηδων, Μάρκου, Δώνη, Αλεξούδη, Καλλιτζάκη, Κολιτσιδάκη, Ουζουνίδη, Μπορέλι, Βαζέχα, Μαραγκό, συμπληρωματικούς ρόλους είχαν οι Χριστοδούλου, Λαγωνικάκης, Νιόπλιας. Μια σούπερ απαιτητική χρονιά βγήκε με 17 (!) μόλις παίκτες, χάρις το απόγειο της φόρμας των σταρ (ειδικά Καλλιτζάκης, Βάντσικ, Βαζέχα, Μπορέλι είχαν πραγματοποιήσει ΟΝΕΙΡΙΚΗ σεζόν) αλλά και της επιστημονικής δουλειάς του προπονητικού τιμ με κορυφαίο τον Χουάν Ρότσα κι αφανή MVP τον γυμναστή Γιώργο Βαμβακά που είχε δημιουργήσει ένα σύνολο που έτρεχε ακόμα κι όταν ο ρέφερι …σφύριζε λήξη!
Καλά λόγια ακούγονται και για τους τωρινούς προπονητές, μόνο που σε αντίθεση με τον Αργεντινό, Αναστασίου-Βονόρτας-Φος-Ρούτερ-Αγριόγιαννης διαχειρίζονται αρκετά παιδιά που τώρα πραγματοποιούν τα πρώτα βήματα της καριέρας τους, συνεπώς είναι δύσκολο να διαχειριστούν πολλά σημαντικά παιχνίδια το ένα κατόπιν του άλλου.
Δημήτρης Στρατής
