Μπορεί η πρώτη συγκέντρωση του Παναθηναϊκού να έγινε στα μέσα Αυγούστου και τα πρώτα φιλικά πριν ακόμα μπει ο Σεπτέμβρης αλλά η εικόνα που έχουμε για τους πράσινους είναι πως δίνει ακόμα και τώρα φιλικά προετοιμασίας για να δέσει η ομάδα. Μοναδική διαφορά από ένα κλασικό… φιλικό παιχνίδι είναι πως τώρα τα αποτέλεσμα έχει πολύ μεγάλη σημασία.
Εξού και το μικρό σχετικά rotation της ομάδας στα πρώτα της παιχνίδια. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς βγάζει 40λεπτο με 8-9 άντε δέκα παίκτες όπως είδαμε στην Euroleague και δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά, αφού θέλει να «δέσει» την ομάδα του, που ταλαιπωρήθηκε τόσο πολύ από τραυματισμούς όλο το καλοκαίρι.
Τα πρόγραμμα του τριφυλλιού σαφώς και δεν τον ευνοεί για πολλούς πειραματισμούς, αλλά δεν μπορεί να μην δώσει αρκετό χρόνο συμμετοχής στον Σλότερ που έμεινε καιρό έξω, στους Ράιτ και Μπλουμς που ήρθαν για να βοηθήσουν και να πείσουν ίσως πως μπορούν να… παραμείνουν, αλλά και στον Μαυροκεφαλίδη που μπαίνει σιγά σιγά και θα πρέπει να ενσωματωθεί τάχιστα για να δώσει και ανάσες στον Μπατίστα.
Από τους «μικρούς», πλην του Μποχωρίδη, οι Χαραμπόπουλος και Διαμαντάκος έχουν κάνει την προσπάθεια τους, αλλά δεν φαίνεται να πείθουν τον Ιβάνοβιτς που έχει δουλέψει στο παρελθόν με νεαρούς παίκτες και ξέρει πώς να τους βάλει σιγά στο κλίμα μιας ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό.
Δεν θα μιλήσω για τους Κόνιαρη, Λούντζη και Παπαγιάννη γιατί προφανώς αποκτήθηκαν για να μπουν αργότερα στο κλίμα, όπως αρμόζει και σε παιδιά της ηλικίας τους. Τους χρησιμοποιεί ήδη το εφηβικό που αγωνίζεται και στο πρωτάθλημα under-22 οπότε δεν θα μείνουν χωρίς αγώνες.
Εξάλλου η χρονιά του αδόκιμου συντακτικά όρου της ελληνοποίησης αφορούσε αρχικά τους Παππά, Γιάνκοβιτς, Μαυροκεφαλίδη και στη συνέχεια τους Μποχωρίδη (εξαιρετικά τα πρώτα δείγματα), Χαραλαμπόπουλο και Διαμαντάκο. Από εκεί και πέρα…
Αν θέλουμε να μπούμε προπονητικά στο μυαλό του Ιβάνοβιτς για να καταλάβουμε πως οραματίζεται τον Παναθηναϊκό, τα πράγματα αρχίζουν να ξεκαθαρίζουν. Αμυντικά τα δυναμικά hedge outs, οι παγίδες στο low post και το rotation είναι μία απαιτητική άμυνα που θέλει πολύ γρήγορα πόδια για να ελέγξουν τα close out και ικανά κορμιά για να γίνονται αλλαγές από το 1 ως το 4. Μπατιστα και Μαυροκεφαλίδης πάνε σε μία λογική οριζόντιου hedge out που κόβει τις ορέξεις για διείσδυση την ώρα που η άμυνα μαζεύεται στο dive του ψηλού για help and recover, μέχρι να καλύψει ο σέντερ.
Κοινώς και με απλά λόγια για να μην μπερδευτούμε και πήξουμε με την ορολογία του πάγκου, όλοι μέσα και γρήγορα πίσω βήματα από τον ψηλό που πρώτα θέλει να κόψει την δημιουργία. Φαντάζομαι πως κάποια στιγμή ίσως να δούμε και side άμυνα από τους περιφερειακούς με άρνηση του pick αν και στο γρήγορο μπάσκετ με τους καλούς σουτέρ, αυτό έχει κάποιο ρίσκο για πολλά σουτ από τα 6μ. χωρίς 100% πιεστική άμυνα.
Στόχος του Ιβάνοβιτς είναι να πάει σε γρήγορο ρυθμό το παιχνίδι και αυτό φαίνεται και από την κίνηση στην άμυνα που θέλει να οδηγήσει τον αντίπαλο του σε γρήγορες επιθέσεις και να αυξήσει τον αριθμό των κατοχών. Είναι κάτι που πάντα επιδιώκει μία ομάδα με μεγαλύτερο επιθετικά ταλέντο.
Μιλώντας για επίθεση τώρα, ο Παναθηναϊκός έχει πολλές και σημαντικές διαφορές σε σχέση με τις ομάδες των Ομπράντοβιτς και Πεδουλάκη. Η βασικότερη αλλαγή που δεν είχαμε δει τα προηγούμενα χρόνια, είναι η υπερφόρτωση της ρακέτας. Ως τώρα είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε τον σέντερ να ποστάρει και το «4» να είναι καρφωμένο στο απέναντι 45 (στην απέναντι γωνία) για ένα ελεύθερο σουτ. Τώρα, στο ποστάρισμα του Μπατίστα, βλέπουμε τον Φώτση ή τα υπόλοιπα τεσσάρια του Παναθηναϊκού να μένουν κοντά στην ρακέτα.
Αυτό πρακτικά δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα για την άμυνα, που δεν μπορεί να δώσει βοήθεια στην αντιμετώπιση του post. Αν αυτή γίνει με διαδοχική αλληλοκάλυψη, τότε ένας περιφερειακός θα μείνει εντελώς μόνος και η πάσα θα είναι εύκολη. Επίσης δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για επιθετικό ριμπάουντ, αλλά και για δυναμικό κόψιμο στην πλάτη του αμυντικού από τους περιφερειακούς.
Το σημαντικό μειονέκτημα αυτής της επίθεσης είναι ότι έχει πιο αργό αμυντικό transition αλλά εκεί ο Ιβάνοβιτς ποντάρει στην καλύτερη φυσική κατάσταση των παικτών του. Πέραν τούτου, στα συστήματα που βλέπουμε ως τώρα έχουμε δει αρκετά και διαφορετικά σκριν μακριά από την μπάλα, συστήματα με αρκετή κίνηση περισσοτέρων από τρεις παίκτες (side σκριν και μετά stugger ή Ucla και μετά down) κάτι που ξεφεύγει από την τακτική του παρελθόντος, με τα side ή κεντρικά pick που κατέληγαν σε συνεργασία δύο παικτών ή έξτρα πάσα στην weakside.
Η ομάδα πάντως θέλει πάρα πολύ δουλειά ακόμα και ο Ιβάνοβιτς έχει την ευκαιρία τώρα που επιστρέφουν και μπορούν να αγωνιστούν αλλά κυρίως… να προπονηθούν στο 100% οι παίκτες του, να δοκιμάσει πράγματα και σχήματα αλλά και να βάλει σε μία διαδικασία ενσωμάτωσης τους αρκετούς νέους παίκτες (και όχι μόνο σε ηλικία) που έχει η ομάδα.
ΥΓ1. Προσωπική άποψη… η ομάδα δεν χρειάζεται άλλη μεταγραφή και όταν γυρίσει ο Νέλσον, χρειάζεται να κρατήσει μόνο έναν εκ των δύο μηνιαίων συμβολαίων, εκτός αν και οι δύο αποδείξουν ότι μπορούν να βοηθήσουν έμπρακτα τον Παναθηναϊκό. Ο Μπλουμς ήδη το κάνει. Αν κάποιος αντιτάξει το τι θα γίνει στους ψηλούς, Μπατίστα, Μαυροκεφαλίδης, Γκιστ, Φώτσης και Χαραλαμπόπουλος, Γιάνκοβιτς και Διαμαντάκος είναι ικανοί να βγάλουν εξαιρετικά την σεζόν. Μαζί ίσως και με τον Ράιτ αν παραμείνει.
ΥΓ2. Ο Σούλης Μαρκόπουλος είναι ένας εξαιρετικός προπονητής. Κυρίως εξαιρετικός άνθρωπος που δουλεύει όλη την μέρα και πληρώνει το ότι δεν έκανε ποτέ του, δημόσιες σχέσεις, το ότι βάζει το ήθος του και την δουλειά του, πάνω από τον image του και ότι τον λένε… Σούλη, σε μία χώρα προπονητών και αδηφάγου οπαδισμού που δεν αντέχει πολύ αθλητικό ιδεώδες. Δεν ξέρω αν ποτέ θα άντεχε το βάρος και τις απαιτήσεις που έχει ένας Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, αλλά αυτό που έγινε από την Κυριακή το βράδυ με τα σχόλια από οπαδούς όλων των ομάδων είναι αδιανόητο, άρρωστο και βλακώδες.
ΥΓ3. (Για εσωτερική κατανάλωση) Τους στόχους και τις δυνατότητες μίας ομάδας, δεν τις θέτει κανείς άλλος, παρά μόνο αυτοί που ιδρώνουν στο γήπεδο με τους προπονητές τους. Αυτών ο εγωισμός, η συγκέντρωση και η θέληση θα φέρει και τα αποτελέσματα.