Παρότι ακόμα είναι νωρίς να προδικάζουμε οτιδήποτε, ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς φαίνεται ότι έχει δουλέψει καλά στο μυαλό του την στελέχωση του ρόστερ. Αυτό φαίνεται από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους που έχουν επωμιστεί παιδιά τα οποία αν δεν υπήρχαν τραυματισμοί κι αποχωρήσεις θα είχαν δεύτερο ή τρίτο ρόλο, οι περιπτώσεις Παππά, Γιάνκοβιτς αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.
Μετά από δύο χρόνια «σφιχτού» μπάσκετ είναι απόλαυση να βλέπεις τους μικρούς ν’ «ανοίγουν» το γήπεδο, έχοντας το πόδι διαρκώς στο γκάζι. Οι μεταγραφές δείχνουν στοχευμένες, ο Σλότερ έχει εξαιρετικά στοιχεία, ο Μπατίστα προσφέρει «ωμό» ποστ παιχνίδι που δεν είχε στο ρεπερτόριό του ο Λάσμε, όσο για τον τελευταίο όταν ο Τζούλιαν Ράιτ βρει ρυθμό και χάσει κιλά ενδεχομένως να μπορέσει να προσφέρει στους τομείς που ο Αφρικανός έπαιρνε άριστα (άμυνα, ριμπάουντ).
Ο Εξάστερος έχει ποιότητα (παρότι έκοψε κι άλλο το μπάτζετ) αλλά κανείς δεν τον υπολογίζει στα φαβορί για την πρόκριση στο φάιναλ-4 μετά την απόφαση της διοίκησης ν΄ ανεβάσει νέα παιδιά στο rotation που δεν έχουν ιδέα τι εστί τοπ επίπεδο ανταγωνισμού.
Ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται «χαλαρός» στο να θυσιάσει 2-3 σεζόν ετοιμάζοντας την επόμενη γενιά, «χτίζοντας» πάνω σε αυτή την τάξη την διαδοχή των μύθων (Διαμαντίδη-Φώτση). Περιμένοντας Λουκά και Νέλσον ο κόουτς έχει μοιράσει τον χρόνο συμμετοχής χωρίς ν’ αφήσει κανένα παραπονούμενο, π.χ στη Ρόδο χρησιμοποιήθηκαν κι οι 12 παίκτες της αποστολής (πρώτη φορά φέτος) με τα λιγότερα λεπτά να δίνονται στον λαβωμένο Μαυροκεφαλίδη (04.14΄΄) που πέρσι τέτοια εποχή απλώς κουνούσε πετσέτες στον πάγκο (…και να ‘ταν ο μόνος).
Σ’ αντίθεση με τον «Άρτζι» (που βασιζόταν σε οκτώ-εννιά αθλητές) ο Μαυροβούνιος πάει πολύ βαθιά στο rotation δημιουργώντας σχέσεις εμπιστοσύνης με την πιτσιρικαρία που επιβάλλεται να νιώσει σημαντική. Χαραλαμπόπουλος, Μποχωρίδης, Γιάνκοβιτς, Παππάς ακόμα και οι Σλότερ, Ράιτ (που δεν τους λες και… μαθουσάλες) δίνουν ενέσεις φρεσκάδας στο μόνιμο πρωταθλητή κι ως γνωστόν οτιδήποτε καινούργιο γεννά προσδοκίες κι ενθουσιασμό στους οπαδούς ιδίως όταν το ξεκίνημα των αγωνιστικών υποχρεώσεων συνδυάζονται με επιτυχίες-υπερβάσεις σαν αυτή που σημειώθηκε στο κύπελλο.
Ο ΠΑΟ έχει τις προδιαγραφές να παίξει καλύτερο μπάσκετ όμως το ζητούμενο είναι η διάρκεια κι η ψυχραιμία που πρέπει να δείξει ο πράσινος οργανισμός σε αναπόφευκτες στραβές. H ομάδα είναι νέα, γυρεύει αυτοματισμούς, ακόμα κι όταν όλοι οι παίκτες βρεθούν μαζί θα ξεκινήσουν από το μηδέν, συγκεντρώνοντας μικρότερο βαθμό προχωρημένου ρυθμού προπόνησης συγκριτικά με σύνολα που έχουν κρατήσει ίδιο κορμό και προπονητή.
Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος να μην αισιοδοξούμε μιας κι ο Εξάστερος στα πρώτα του βήματα δείχνει έτοιμος ν’ απορροφήσει τα νέα στοιχεία που περνά στο DNA του ο κόουτς (γρήγορο μα όχι βιαστικό μπάσκετ, μεγαλύτερος επιθετικός προσανατολισμός), ενώ είναι θετικό ότι κανείς δεν έχει σταθεί στις απουσίες του βασικού σου πόιντ «Νέλσον» και σέντερ-φορ «Μαύρος», παιδιών που δίνουν μεγαλύτερο βάθος και δυνατότητα χρησιμοποίησης διαφορετικών σχημάτων στον Ιβάνοβιτς.
