Απόψε ήταν η πρώτη φορά φέτος που είδαμε τόσο ζωηρούς τους Κροάτες. Ο Μλάντεν Πέτριτς μέχρι και τάκλιν έκανε στο πρώτο ημίχρονο, ενώ όσες φορές τραβήχτηκε εκτός «κουτιού» για να πάρει και να «σπάσει» μπάλα οι μεταβιβάσεις του ήταν σε μεγάλο ποσοστό επιτυχείς. Ο Ντάνιελ Πράνιτς έκανε σίγουρα το πιο «θυμωμένο» του ματς με την πράσινη φανέλα. Με «γυαλισμένο» μάτι ο συνήθως μπλαζέ «Πράνια» πάτησε κάθε εκατοστό του γηπέδου, έβαλε δύναμη στις προσωπικές μονομαχίες, ζήτησε μπάλα κι όργωσε την δεξιά πλευρά αγωνιζόμενος κοντά στη γραμμή με ανάποδο πόδι.
Ο Στιβ Ρούτερ (…ο Αναστασίου δηλαδή) του έδωσε ελεύθερο ρόλο κι όσο ο βετεράνος «χβράτσκι» είχε δυνάμεις ήταν απολαυστικός. Ουδείς αμφιβάλλει, άλλωστε, για την ποιότητά του, πλην όμως στην ηλικία που βρίσκεται δεν γίνεται να περιμένεις απ’ αυτόν να παριστάνει τον…Ζέκα. Μιας και πιάσαμε τον ακούραστο αυτόν …δρομέα, ο κάπτεν μετά από σειρά μέτριων αγώνων ήταν ξανά υπέροχος, έχοντας ευκολότερο έργο μιας και δεν χρειαζόταν να τρέχει για τρεις.
Ο Ουασίμ Μπούι κράτησε την θέση του (άλλο ένα καλό ματς για τον Ολλανδό, μετά το Αϊντχόβεν και το κύπελλο), το ίδιο ισχύει για τον Χρήστο Δώνη κι έτσι με τόσους πράσινους σε καλό βράδυ, ο κυπελλούχος μας πρόσφερε το ΚΟΡΥΦΑΙΟ του πρώτο ημίχρονο για φέτος. Όπλο του η αδιάκοπη κίνηση η οποία έλειπε απελπιστικά (μ΄ εξαίρεση τα ευρωπαϊκά παιχνίδια στα προκριματικά) και στο ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να προσφέρει νίκες ακόμα κι αν δεν έχεις ενισχυθεί με επιτελικό μέσο (το μόνιμο παράπονο μετά από κάθε γκέλα).
Με καλό αποτέλεσμα στην Τούμπα απέναντι στην πιο φορμαρισμένη ομάδα της χώρας θα μιλάμε αλλιώς ενόψει της συνέχειας…
