Σ’ όλη την οικουμένη δεν υπήρχε Παναθηναϊκός που το καλοκαίρι να μην παρουσιαζόταν «μαγκωμένος» με το νέο ξεκίνημα του Εξάστερου που παρέπεμπε σε περσινή ποδοσφαιρική λογική. Λίγοι έμπειροι παίκτες σε ρόλους «δασκάλων» (με τη διαφορά ότι Διαμαντίδης, Φώτσης σέρνουν την αύρα αμέτρητων τίτλων, δεν είχαν ποτέ σοβαρούς τραυματισμούς και παραμένουν από τους κορυφαίους στις θέσεις τους) συν αρκετούς μικρούς-στοιχήματα!
Το απίστευτο ξεκίνημα στην Ευρωλίγκα (όπου ο πήχης είναι ψηλά συγκριτικά με τα διαδικαστικά παιχνιδάκια της Α1) χαροποιεί, αλλά το σημαντικότερο είναι πως ουδείς πετά στα σύννεφα μιας κι οι (ενδεχομένως και βαριές) ήττες-μαθήματα παραμονεύουν στη γωνία. Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι τα απίστευτα φεγγάρια των μόνιμων πρωταθλητών οφείλονται στην διαβολεμένη ευστοχία από το τρίποντο όπου δείχνουν ικανοί να τα «στάξουν» ακόμα κι αν τους δέσεις στα μάτια.
Άλλοι πάλι κολλάνε σε λεπτομέρειες. Π.χ στον προσεκτικό τρόπος που ο κόουτς χρησιμοποιεί τους παλιούς κι αυτοί -με πολλά αποθέματα ενέργειας- θυμίζουν διψασμένους «να δείξουν» ρούκις! Ή πάλι την εντυπωσιακή χημεία που δείχνει Νοέμβρη μήνα ένα σύνολο με πολλές μεταγραφές κα αμέτρητα προβλήματα στην προετοιμασία τα οποία δεν του επέτρεψαν ΠΟΤΕ να βγάλει σειρά προπονήσεων με όλους τους αθλητές υγιείς.
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δεν είναι κανένας τυχαίος, αρκετοί έχουν ενστάσεις για τον αυταρχικό του τρόπο, πλην όμως φαίνεται πως τα χνώτα του ταιριάζουν με του Παναθηναϊκού και δεν είναι μακριά η μέρα που το όνομά του θα δονεί τη σάλα. Ενδεχομένως αυτό να πραγματοποιηθεί πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με τον Μεγάλο που χρειάστηκε να πάρει την Ευρωλίγκα του 2000 για ν΄ αρχίσει να αποκτά ρεύμα (προηγουμένως είχε χάσει από τον Ολυμπιακό του «μισητού» Ιωαννίδη μέσα-έξω εκείνη τη σεζόν βλέπετε). Ο Παναθηναϊκός βγάζει απίστευτη ενέργεια και στα κοντινά πλάνα της τηλεόρασης βλέπεις τους αθλητές παρά την υπερπροσπάθεια που καταβάλλουν να σκάνε στα γέλια λες και κάνουν …στρέτσινγκ, το διαπιστώσαμε παρατηρώντας Μπατίστα, Σλότερ.
Αμ οι «πάλιουρες»; Ο αρχηγός απελευθερωμένος από σκέψεις οργάνωσης (πόσες φορές κατεβάζουν μπάλα Μποχωρίδης, Παππάς, Σλότερ, Γιάνκοβιτς;) κι εκτέλεσης (δεν υπάρχει παίκτης του ρόστερ αυτή την εποχή που να μην είναι συνδεδεμένος με το καλάθι) παραμένει απολαυστικός, χρωματίζοντας καίριες φάσεις του παιχνιδιού με το τεράστιο μπασκετικό iq που τον προίκισε ο Δημιουργός. Όπως έλεγε κι ο ίδιος πέρσι στην κάμερα της κρατικής τηλεόρασης αδυνατεί πια να πηδήξει ψηλά ή να τρέξει σβέλτα αλλά η εμπειρία του πάντα κάνει την διαφορά. Παίζοντας π.χ στην πίσω ζώνη άμυνας (με τα πόδια να είναι βαριά ένεκα ηλικίας, ένας γρήγορος γκαρντ μπορεί να τον …κόψει στα δύο αν βγει να τον αντιμετωπίσει στη κορυφή της ρακέτας) εξακολουθεί να δίνει απίστευτες βοήθειες στα μαρκαρίσματα, να πηγαίνει στο ριμπάουντ και το μπλοκ και κυρίως να έχει τέλεια οπτική του γηπέδου και της κίνησης των συμπαικτών του. Ούτε περνά από το μυαλό μας τι θα συμβεί με την επιστροφή του Νέλσον που θα «οχυρώσει» περισσότερο τον Εξάστερο αμυντικά και θα δώσει την ευκαιρία στους κόμπο-γκαρντ (Σλότερ, Παππά) να επικεντρωθούν στο πως θα βγουν απο τα σκριν και θα εκτελέσουν δίχως να σπαταλούν δυνάμεις φτιάχνοντας επιθέσεις. Αν ο Ιβάνοβιτς βρει τον τρόπο να τον κρατήσει φρέσκο ως τη λήξη της περιόδου ο Καστοριανός μέχρι που υπογράφει νέο τριετές συμβόλαιο το καλοκαίρι που μένει ελεύθερος! Σου δίνει την εντύπωση ότι απολαμβάνει αυτό που γίνεται φέτος, αφού και ηγείται και ξεκουράζεται! Ο Αντώνης Φώτσης, πάλι, μοιράζεται το «4» με τον Γκιστ, εκτελεί με εξωπραγματικά ποσοστά και πραγματοποιεί το καλύτερο ξεκίνημα της καριέρας του.
Με τους έμπειρους να παρασύρουν και τους πιτσιρικάδες να …ορμούν στα τελευταία παιχνίδια το ΟΑΚΑ θυμίζει Forum, με το κοινό εκστασιασμένο να ζητά 100άρες όπως συνέβαινε μια φορά κι ένα καιρό στο Λ.Α με τους κραταιούς Λέικερς. Χαμηλά η μπάλα ,όμως, γιατί όπως αποσαφήνισαν όλοι οι άνθρωποι της ΚΑΕ, ζητούμενο φέτος δεν είναι τόσο η κατάκτηση τίτλων αλλά η ανάπτυξη νέων παικτών κι η σταδιακή ένταξη τους στην ελίτ.
