Παίκτες με μεγάλη καρδιά πέρασαν κάμποσοι από τον Παναθηναϊκό κι εκτιμήθηκαν από τον κόσμο γιατί δεν λιποψυχούσαν ποτέ. Η εικόνα του Τάκη Φύσσα με το ανοιγμένο κεφάλι σ’ ένα 2-2 με τον Ολυμπιακό είχε γίνει αφίσα στο «Παναθηναϊκό Τριφύλλι».
Παλιότερα (Δεκέμβρη του 1990 συγκεκριμένα) ο Ιάκωβος Χατζηαθανασίου σε ματσάκι κυπέλλου με την Προοδευτική είχε τσακίσει το κεφάλι του στα προστατευτικά κιγκλιδώματα του κορυδαλλιώτικου «κλουβιού», η αιμορραγία ήταν ακατάσχετη αλλά ο ίδιος ζήτησε από τον κόουτς Βασίλη Δανιήλ να παίξει σ’ όλο το παιχνίδι, κάτι που συνέβη. Πέρσι στο «Βικελίδης» ο Νίκος Μαρινάκης «πήγε κι ήρθε» μέσα σε λίγα δεύτερα κι όταν συνήλθε ήθελε να συνεχίσει ν’ αγωνίζεται!
Αυτό, όμως, που συμβαίνει με τούτη την ομάδα θα μνημονεύεται χρόνια! Την Πέμπτη ο «Σίφο» -απροπόνητος σχεδόν- έδωσε ότι είχε κόντρα στους Ολλανδούς. Ο Ζέκα συνέχισε να μάχεται λυσσασμένα παρότι στο τελευταίο 15λεπτο το πόδι του τον είχε «αφήσει».
Είδατε την δαιμονισμένη κούρσα που έκανε ο Αμπντούλ Ατζαγκούν στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων για να εμποδίσει το κατέβασμα του ΠΑΟΚ, παρότι ο μικρός προηγουμένως είχε παραδώσει πνεύμα από τα χιλιόμετρα που κάλυψε συν το τραβηγμα που τον άφησε…μισό στο τερέν. Ή μήπως δεν συγκίνησε ο Σίντενφελντ που έσφιγγε τα δόντια από το πρώτο ημίχρονο κι εν τέλει άφησε αποκαμωμένος το χορτάρι, έχοντας δώσει το 101% των δυνάμεών του, γνωρίζοντας και την αποθέωση του κόσμου του ΠΑΟΚ;
Το γκράφιτι που επιμελήθηκαν οι οργανωμένοι στο «Καλαφάτης» έγινε σύνθημα που ακούγεται όπου παίζει το τριφύλλι (αναφέρεται στη μαχητική ψυχή) κι ειλικρινά δεν μπορούμε να σκεφτούμε πιο ταιριαστό στίχο που ν’ αποτυπώνει την ψυχοσύνθεση των πιτσιρικάδων του Αναστασίου.
Μπορεί η (όποια) ποιότητά τους να υποτιμάται σε σύγκριση μ’ εκείνη Τζιμάκων, Διαμαντάκων και Μπουχαλάκηδων, αλλά για την καρδιά τους ουδείς έχει να προσάψει το παραμικρό.
Απόψε κατέβηκαν ν’ αντιμετωπίσουν την πιο φορμαρισμένη ελληνική ομάδα χωρίς Μέντες, Μπεργκ, Ζέκα, «σκίστηκαν» στο τρέξιμο για να καλύψουν την ανυπαρξία του Πράνιτς (η «εκτέλεση» που πραγματοποιεί στο 57΄ όταν ο Νάνο του στρώνει ωραία τη μπάλα απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ) και πήραν ένα παλικαρίσιο «διπλό» από αυτά που κάνουν τους πράσινους πιστούς να φουσκώνουν από υπερηφάνεια και τους ίδιους να «μεγαλώνουν» γρήγορα.