Ο Παναθηναϊκός τόσο καιρό είχε αντίπαλο τα ευρωπαϊκά παιχνίδια και τις απαιτήσεις που αυτά συνοδεύουν την πιο πετυχημένη ομάδα εκτός συνόρων. Τα ματς της ΟΥΕΦΑ εξιτάρουν πάντα τον πράσινο οργανισμό μόνο που όταν δεν έχεις στρωμένο σύνολο τέτοια 90λεπτα εκτός από ευλογία μπορούν να γίνουν πανεύκολα…κατάρα! Καταπόνηση, ψυχολογικός αποπροσανατολισμός, τραυματισμοί, αποτελέσματα “πολλά με λίγα” μπορούν να σε ρίξουν στα Τάρταρα, ιδίως όταν δεν είσαι “περπατημένος”, όπως συμβαίνει με το τωρινό ρόστερ.
Το κλίμα που είχε δημιουργηθεί πριν την έναρξη της σεζόν παρουσίαζε το κλαμπ έτοιμο να βάλει δύσκολα στον Ολυμπιακό, λησμονώντας ότι στο παρασκήνιο ο βασικός αντίπαλος αλωνίζει, πολύ σημαντική παράμετρος σε μια λίγκα ΚΥΡΙΩΣ παραγοντική! Η απαίτηση που δημιουργήθηκε ήταν να δούμε μια ομάδα που (έχοντας διαταράξει ελάχιστα η χημεία της) θα έβαζε στα δίχτυα τους αντιπάλους.
Ο Αναστασίου κέρδισε πολλούς πόντους με την περσινή πορεία αλλά πρόλαβε να γίνει αντιπαθής μετά την δήλωση πληρότητας που εκστόμισε όταν χάλασε η μεταγραφή Αλφάρο. Έκτοτε αρκετοί απευθυνόμαστε προς αυτόν χρησιμοποιώντας αυστηρή προστακτική: Απαιτούμε να πάρει “δεκάρι”, να βρει άκρη με την άμυνα, λύση στο πρόβλημα των Κροατών, να προσέξει τους μικρούς, ξεχνώντας προφανώς ότι η μοναδική του υποχρέωση είναι να φτιάξει εκ νέου μια καλή ομάδα. Αν ο Γλύκος είχε μπλοκάρει το σουτ του Καρέλη να είστε σίγουροι πως οι επόμενες ημέρες θα κυλούσαν μέσα στην αβεβαιότητα για το κατά πόσο ο κόουτς είναι ικανός να επαναλάβει τα περσινά, λες και (με εξαίρεση τα ματς με Εστορίλ, ΟΦΗ) ο κυπελλούχος μας έκανε να σιχτιρίζουμε κάθε φορά που τον βλέπαμε…
Πριν ξεκινήσει η χρονιά ο προπονητής είχε σοβαρούς μπελάδες στο κεφάλι, αφενός πως θα “κρύψει” το κενό του Μπεργκ, αφετέρου πως θα διαχειριστεί τα εμβόλιμα ευρωπαϊκά ματς, αν έπρεπε δηλαδή να διδάξει κάτι εναλλακτικό κι όχι τόσο συμβατό στη νοοτροπία που ο ίδιος επέβαλλε πέρσι (αλληλοκαλύψεις, εκμετάλλευση χώρων, πρέσινγκ, επιθετικές βλέψεις). Η απειρία, η διαφορά κλάσης, κάποιες κακές εκτιμήσεις έφεραν γκολ που “πόνεσαν” από Σταντάρ, Ντιναμό, Αϊντχόβεν αλλά σ’ αυτά τα παιχνίδια είδαμε την πιτσιρικαρία να παίζει μπαλίτσα, θέλοντας να στριμώξει τον αντίπαλο.
Ίσως ο κόουτς θέλησε να λειάνει κάποιους μηχανισμούς που θα χρειαστούν του χρόνου όταν η ομάδα επιστρέψει στα “σαλόνια”. Ο πράσινος τεχνικός θέλει τα παιδιά του να παίζουν όσο πιο καλά μπορούν το ποδόσφαιρο που διδάσκει και σ’ αυτό δεν χωρούν π.χ τρεις κόφτες, πέντε αμυντικοί, “μισός” κυνηγός, καθυστερήσεις, κουτοπονηριές, “φάγωμα” χρόνου κι άλλα τέτοια. Ακόμα και στο Καραϊσκάκης που ο κυπελλούχος παρουσιάστηκε άτολμος απέναντι σε Μποτίες, Αυλωνίτηδες, Εντιγκάδες, Ομαραίους στα τελευταία λεπτά τους ασυναγώνιστους “γκαλάκτικος” είδαμε να μαζεύονται στα καρέ του Ρομπέρτο.
Η διακοπή έρχεται πάνω που το τριφύλλι ανακτά την καλή ψυχολογία έχοντας βγάλει με θετικό πρόσημο τα ντέρμπι, εξέλιξη που κάνει την καινούργια φουρνιά (Ντίνα, Δώνη, Μπούι, Στιλ) να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό της. Προσόντα έχουν όλοι απλώς πολλές φορές στην Ελλάδα οι ικανότητες δεν αναγνωρίζονται αν δεν “βοηθά” το αποτέλεσμα. Σήμερα π.χ ο Δώνης είναι ένας φέρελπις παίκτης με προδιαγραφές να γίνει σούπερ “οκτάρι” αλλά στην πρεμιέρα με τον Λεβαδειακό δεν ήξερε που πατούσε και που βρισκόταν αγωνιζόμενος ως αμυντικό χαφ. Ο Ατζαγκούν είναι ο αντι-Αμπέιντ παρότι όταν σούταρε πάνω στον γκολκίπερ της Εστορίλ έχοντας ένα…στρέμα άδειο τέρμα μπροστά του, αποτελούσε ντροπή να είναι βασικός.
Ο Κουτρουμπής είναι διάδοχος του Καλλιτζάκη αν και στα πρώτα παιχνίδια παρέμενε soft, χωρίς καλό timing όταν πηδά για κεφαλιά. Ο Στιλ δεν υπήρχε, του έκανε πλάκα στις προπονήσεις ο 35χρονος Κοτσόλης, φτάσαμε ν’ αναπολούμε τον Αλέξανδρο Ταμπάκη (!) αλλά τώρα ο Αγγλος είναι κλώνος του Μπεν Λίπερ, του τερματοφύλακα-φαινόμενου που έκανε παπάδες με τη Μάνκαστορ Σίτι κάθε βδομάδα στις σελίδες του Μπλεκ (!) Ο Μπούι ξεκίνησε τη σεζόν αναρωτιόμενος πως κατέληξε στα λημέρια μας από τα μεγαλεία της Γιούβε, έμοιαζε ανόρεχτος και φοβητσιάρης αλλά τώρα είναι ιδανικός “σύρτης” ανάμεσα σε χαφ κι επιθετικούς.
Όλες οι παραπάνω κρίσεις οφείλονται στη συνήθεια όλων να βγάζουμε συμπεράσματα μετά από μερικά ματς, λησμονώντας τυχόν ιδιαιτερότητες, όπως ντεφορμάρισμα, αλλαγή θέσης, απουσίες κομβικών συμπαικτών, αντιμετώπιση διαιτησίας, ατυχία. Τι βλέπαμε εμείς τόσο καιρό; Ότι ο ΠΑΟ παρέμενε σύνολο με ενδιαφέρουσες αρχές, πλην όμως:
1) Δεν έκανε την κατοχή που είχαμε συνηθίσει γιατί -πλην Ζέκα- οι χαφ δεν πατούσαν γερά.
2) Παιχνίδι χωρίς μπάλα δεν υπήρχε λόγω ότι αρκετοί ήταν “πιασμένοι” από την προετοιμασία.
3) Οι πλάγιοι μπακ ήθελαν καλύτερη κάλυψη από τους κεντρικούς χαφ στα ματς με ποιοτικούς αντιπάλους (γι αυτό την “πατήσαμε” από Σταντάρ, Αϊντχόβεν).
4) Χωρίς τον σταρ Μπεργκ στο τερέν για να μην χάσεις τζάμπα και βερεσέ παιχνίδια έπρεπε όλοι χωρίς τη μπάλα να “σκίζονται”.
Στην Τούμπά μόνο με τον Πράνιτς αδύναμο κρίκο στον τελευταίο τομέα, το τριφύλλι άνθησε “ψήνοντας” το κοινό του ότι και καλή δουλειά εξακολουθεί να γίνεται στο Καλαφάτης και προοπτική υπάρχει! Ο Αναστασίου λέγοντας το καλοκαίρι ότι η ομάδα είναι πλήρης ίσως ήθελε να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στους ρολίστες, να τους κάνει να νιώσουν σημαντικοί.
Οι μεταγραφές που θα γίνονταν δεν θα ήταν βασικοί σώνει και καλά αλλά παιδιά που θα του έδιναν την ευχέρεια να δώσει πλάτος στο rotation. Σίγουρα θα μπορούσε να πάρει περισσότερα από κάποιους αν και το παλεύει να βγάλει από τον καθένα το καλύτερο που μπορεί.
Πέρσι με δουλειά και επιμονή φτάσαμε στο τέλος της σεζόν με την ομάδα πρώτη φορά στην ιστορία της να μετρά σχεδόν ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ (πλην του λαβωμένου Μπαϊράμι) σε πετυχημένες μεταγραφές. Κάτι μας λέει ότι βαδίζουμε στα ίδια χνάρια! Κατάλαβε κανείς στην Τούμπα ότι απουσίαζαν Μέντες, Ζέκα, Μπεργκ;
