Είχε συμπαίκτες τους καλύτερους του Ευρωπαϊκού στερεώματος, Έλληνες και ξένους. Κατέκτησε 21 τίτλους με την πράσινη φανέλα, ενώ ήταν μέλος της «χρυσής» Εθνικής το 2005 στη Σερβία, αλλά και της «ασημένιας» ένα χρόνο αργότερα στην Ιαπωνία.
Ο Κώστας Τσαρτσαρής, με αφορμή τη συμπλήρωση 300 παιχνιδιών του «εξάστερου» στην Ευρωλίγκα, μίλησε στο panathinaikos24.gr, για τις στιγμές που τον «σημάδεψαν» σε αυτό το μαγικό ταξίδι που έκανε.
Ο «Τσάρτσα» εντοπίζει τις διαφορές και τα κοινά στοιχεία των Ιβάνοβιτς και Ομπράντοβιτς, μιλάει για τον φίλο του και οικογενειάρχη Δημήτρη Διαμαντίδη, τον Σάρας και τους …αγαπημένους του συμπαίκτες και ξετυλίγει το κουβάρι, της ένδοξης ιστορίας του στον Παναθηναϊκό που «υπηρέτησε» για 11 χρόνια.
Η ζωή του μετά το μπάσκετ, το όνειρο του για επαγγελματικό personal training στην Ελλάδα αλλά και η Εθνική Ελλάδος, μπαίνουν στο «μικροσκόπιο» του Κώστα Τσαρτσαρή σε μια απολαυστική συνέντευξη.
Αναλυτικά η συνέντευξη του Κώστα Tσαρτσαρή στο panathinaikos24.gr και στον Γιάννη Μιχαλάκη:
Με αφορμή τη συμπλήρωση 300 ματς του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα χθες (σσ Παρασκευή) και με δεδομένο ότι ήσουν μέλος αυτής της ομάδας για 11 χρόνια, θα ήθελα να μας πεις στιγμές από την πορεία σου, που σε σημάδεψαν.
«Σαφώς απεριόριστες εμπειρίες, πολλές χαρές, ήμασταν από τις γενιές που ζήσαμε την «χρυσή» δεκαετία του Παναθηναϊκού, καταφέραμε αρκετά, κερδίσαμε 3 τίτλους Ευρωλίγκας σε αυτό το διάστημα, είχαμε πολλές νίκες, ήμασταν από τα αδιαφιλονίκητα φαβορί, αν όχι κάθε χρονιά, τουλάχιστον στα 9 από τα 11 αυτά χρόνια.
Γνώρισα πάρα πολλούς παίκτες, συμπαίκτες και αντιπάλους, όπου ο καθένας άφησε το στίγμα του και σε μένα, αλλά και στην ομάδα. Πολλές φορές παρακολουθούμε κάποιους παίκτες και για να βελτιωθούμε και εμείς, αλλά και για να γίνει καλύτερη η ομάδα».
Κάποια πιο ιδιαίτερη στιγμή;
«Είναι πολλές οι στιγμές και έντασης αλλά και ανταγωνιστικότητας μέσα στην ομάδα, πάντα για καλό σκοπό. Δεν μπορείς να θυμηθείς κάποια συγκεκριμένη. Για παράδειγμα, ο κ. Ομπράντοβιτς προσπαθούσε να μας ιντριγκάρει.
Πολλές φορές μπορεί να φαινόταν προς τα έξω ότι επρόκειτο για κάτι προσωπικό, αλλά ποτέ μα ποτέ δεν ήταν επί προσωπικού. Και ο κ. Πεδουλάκης είχε τον δικό του τρόπο να μας ιντριγκάρει.
Είχαμε και παίκτες με προσωπικότητες και γι’ αυτό και εμείς πατούσαμε στα πόδια μας και μπορούσαμε να πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω. Στη διάρκεια ενός αγώνα, για το καλό της ομάδας, όπου και ο κ. Ομπράντοβιτς αλλά και ο κ. Πεδουλάκης το ενστερνίζονταν αυτό.
Αυτή ήταν η σχέση μας και παρόλο που καμιά φορά, μπορεί να ακουγόταν ή να φαινόταν προς τα έξω κάτι άσχημο, ήταν λόγω της έντασης της στιγμής και πάντα γνωρίζαμε όλοι, ότι γινόταν για το καλό της ομάδας».
Τι ήταν αυτό που κρατούσε την ομάδα τόσο ψηλά εκείνη τη περίοδο; Το «συστατικό» της επιτυχίας…
«Σαφώς ήταν η χημεία, η οποία δεν έχει να κάνει μόνο με το αγωνιστικό τμήμα, ξεκινάει από την διοίκηση, από τον κόσμο, είδαμε ότι σε δύσκολες στιγμές της ομάδας, ο κόσμος ήτανε δίπλα μας και αυτό ήταν πραγματικά ένα από τα μεγαλύτερα κίνητρα που είχε αυτή η ομάδα. Η διοίκηση ήταν πάντα δίπλα στην ομάδα, οτιδήποτε χρειαζόντουσαν οι παίκτες η ο οποιοσδήποτε άλλος, το είχε.
Από κει και πέρα ήταν η επιλογή των «κομματιών», από το προπονητικό τιμ, που είχε παίκτες από τους πιο μικρούς μέχρι και τους μεγαλύτερους, όλες οι επιλογές ήταν συγκεκριμένες για το καλό της ομάδος.
Κάποιος μπορεί να πει, «είχατε 30 εκατομμύρια μπάτζετ», αλλά και άλλες ομάδες είχαν και έχουν και πραγματικά δεν ξέρουν που «παν’ τα τέσσερα». Είναι πάρα πολύ σημαντικό αυτό.
Ένα επίσης σημαντικό «συστατικό» ήταν ο κορμός των Ελλήνων παικτών που είχε ο Παναθηναϊκός επί σειρά ετών. Οι οποίοι απαρτίζανε και την Εθνική ομάδα για πολλά χρόνια, κάτι που δεν το προλάβαμε, το κατάφερε ο Ολυμπιακός. Για αυτό κατέκτησε και δύο τίτλους. Είδαμε για παράδειγμα φέτος την Εθνική ομάδα να μην έχει παίκτη του Παναθηναϊκού μετά από πάρα πολλά χρόνια.
Το σημαντικό και το ευτυχές γεγονός είναι ότι το κατανοήσαμε, το κατανόησε η ομάδα για να μην παρεξηγηθώ (σσ γέλια), απλά νιώθω Παναθηναϊκός όπως και να χει, γι΄ αυτό μιλάω έτσι. Βλέπουμε από φέτος ότι γίνεται μια καινούργια αρχή, σε αυτόν τον δρόμο».
Ποιος ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος που αντιμετώπισες ποτέ,
«Σε αυτό το υψηλό επίπεδο όλοι οι παίκτες ήταν δύσκολοι αντίπαλοι, δεν το συζητάμε. Με μερικούς παίκτες είχαμε συχνές «αντιπαραθέσεις» και «συναντήσεις». Για παράδειγμα με τον Λουίς Σκόλα είχαμε πολλές «κόντρες», με την Ταουγκρές (Κάχα Λαμποράλ τώρα), είχαμε παίξει αμέτρητες φορές, μόνο τα κλειδιά του γηπέδου τους δεν μας δώσανε (σσ γέλια). Πολύ καλός και δύσκολος παίκτης, πραγματικά και γι’ αυτό είναι εκεί που είναι αυτή τη στιγμή.
Ο Σμόντις, εκπληκτικός παίκτης, είναι πολλοί παίκτες που περάσανε και αντιμετωπίσαμε και δεν θέλω να αδικήσω και κάποιον.
Αλλά νομίζω ότι οι δυσκολότεροι παίκτες που είχα να αντιμετωπίσω ήταν στην προπόνηση. Ειλικρινά! Με Φώτση, με Ντικούδη, Μπατίστ και πάλι μπορεί να ξεχνάω κάποιους, ο «Φράγκι», τώρα μιλάμε για την ελίτ του Ελληνικού και Ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Η κάθε προπόνηση με έκανε καλύτερο θεωρώ, έβαλα και εγώ το «λιθαράκι» μου για να τους βελτιώσω κάπως, αλλά κάθε προπόνηση πραγματικά ήταν ένα παιχνίδι δύσκολο».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη ομάδα που αντιμετωπίσατε με τον Παναθηναϊκό;
«Σε βάθος χρόνου νομίζω η Σιένα ήταν πάντα η ομάδα που ήταν πιο κοντά, είτε χάναμε είτε κερδίζαμε, εντός η εκτός, ήταν πάντα πολύ δύσκολη αντίπαλος. Είχαν και δύσκολη έδρα. Ήταν μια σκληρή ομάδα, που ξεκινούσε από τον Στόουνρουκ, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο του ατού, πολύ έξυπνος άνθρωπος. Ίσως το γρήγορο παιχνίδι που είχαν, χωρίς τα πολλά συστήματα, το λίγο άναρχο ήταν δύσκολο να το αντιμετωπίσεις.
Με την ΤΣΣΚΑ πάντα είχαμε πολύ σκληρές αναμετρήσεις, με τη Μακάμπι είχαμε κάποιες δυσκολίες, ανά τα χρόνια, σίγουρα έχουν μια πολύ δύσκολη έδρα».
Ο πιο καλός συμπαίκτης;
«Μπορώ να βάλω πάρα πολλά ονόματα. Ξεκινάω από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη, από παλιά, ο «Φράγκι» είναι μια άλλη σελίδα του Παναθηναϊκού, από μόνος του, ο «Μήτσος» (σσ Διαμαντίδης) εννοείται και φυσικά όλοι οι υπόλοιποι. Και ο «Μπίλι» (σσ Σπανούλης), ο Σάρας, ο Γιάκα (Λάκοβιτς), έπαιζε πολύ καλά στον Παναθηναϊκό, ο Λάκοβιτς.
Πέκοβιτς, Μπατίστ, Σισκάουσκας, αυτοί οι παίκτες πραγματικά μπορούσαν να ανεβάσουν την ομάδα επίπεδο από μόνοι τους. Έλεγες ότι θα πάρει τη μπάλα ένας εξ’ αυτών θα βάλει ένα «τρελό» καλάθι, αλλά ήξερες ότι έχει το ταλέντο να το κάνει».
Διατηρείς επαφές με παλιούς σου συμπαίκτες;
«Με τον Μήτσο έχουμε πολύ καλές σχέσεις. Εκτός από προσωπικές έχουμε πλέον και οικογενειακές σχέσεις με τον Διαμαντίδη, γνωρίζονται οι γυναίκες μας, τα παιδιά μας, μιλάμε και για άσχετα πράγματα, όχι μόνο για μπάσκετ. Και με τους υπόλοιπους αραιά και που έχουμε ένα «πάρε-δώσε».
Μιλάμε και για μπάσκετ, αλλά γνωρίζουμε και τις οικογένειες ο ένας του άλλου, με τον Βασίλη (Σπανούλη) μιλάμε για άσχετα πράγματα με το μπάσκετ, για τις οικογένειες μας, με τον Μάϊκ επίσης, τώρα που ξεκινάει και μια νέα καριέρα ως προπονητής στις ΗΠΑ, συζητάμε για αυτό το κομμάτι, με βοηθάει και αυτός από την πλευρά του, ο Σάρας με την τρέλα του και αυτός (σσ γέλια). Με αυτούς κρατάω τις περισσότερες επαφές».
Κουβαλούσε αυτήν την «τρέλα» και εκτός παρκέ ο Σάρας; Τι άνθρωπος ήταν;
«Ο Σάρας είναι ενθουσιώδης, σε οτιδήποτε κάνει στη ζωή του. Είτε έχει να κάνει τώρα με την προπονητική, είτε παλιότερα με το μπάσκετ, με την οικογένεια του, με μία επιχείρηση που έκανε, είναι πάντα ενθουσιώδης και έβαζε όλο του το είναι σε ότι και αν έκανε. Δουλευταράς.
Είχε την τρέλα του, σε πολλά πράγματα. Ακόμα και σε ένα τραπέζι να καθόσουν μαζί του, θα άρχιζε να φωνάζει να κάνει, να κοροϊδέψει, εμείς σαν Έλληνες λέγαμε ότι δεν χρειάζεται να μας ακούνε όλοι (σσ γέλια), αλλά αυτός εκεί δεν καταλάβαινε. Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας του».
Για τον Διαμαντίδη;
«Δεν διαφέρει όπως αυτό που βλέπει κάποιος στο παιχνίδι… Είναι χαμηλών τόνων και αντι-σταρ. Αυτές οι δύο λέξεις των χαρακτηρίζουν απόλυτα. Είναι πολύ σοβαρό παιδί, πολύ καλό παιδί και εκπληκτικός οικογενειάρχης πλέον. Τον βλέπω και τον χαίρομαι».
Σαν αρχηγός πως συμπεριφερόταν (συμπεριφέρεται); Έμπαινε στα αποδυτήρια και μιλούσε μετά από ήττες η νίκες; Πως αντιδρούσε (αντιδράει);
«Τα πρώτα δύο χρόνια δεν μπορούσε εύκολα να αποδεχτεί αυτόν τον ρόλο, δεν είναι κάτι που το παίρνεις και το κάνεις έτσι απλά, υπήρχε και υπάρχει και ο Φραγκίσκος Αλβέρτης που πάντα είχε και έχει το ρόλο του στα αποδυτήρια.
Πλέον μπαίνει στα αποδυτήρια και θα χτυπήσει και την πόρτα και θα πει, «ας μαζευτούμε παιδιά να δούμε τι γίνεται τι κάνουμε κλπ». Το ξέρει αυτό πλέον και πολλές φορές μας «βγήκε» αυτό, οπότε και ο ίδιος καταλαβαίνει ότι αυτός είναι ο τρόπος για να «κερδίζεις» κάποια παιχνίδια.
Δεν νομίζω ότι του αρέσει, σαν χαρακτήρας δεν είναι είναι έτσι, δεν μπορεί να επιβληθεί, αλλά στα αποδυτήρια το κάνει εξαιρετικά».
Άρα είναι ο πλέον ακατάλληλος για να γίνει προπονητής… (σσ γέλια):
«Αυτό δεν το ξέρει κανείς, μόνο η ψυχούλα του το γνωρίζει. Ο προπονητής πρέπει να έχει γερό στομάχι, είναι δύσκολη η θέση του».
Έζησες μια πρωτόγνωρη εμπειρία για τα δεδομένα του Παναθηναϊκού, την αλλαγή το καλοκαίρι του ’12. Πως το βίωσες όλο αυτό;
«Ήταν δύσκολο για όλους μας, γιατί όταν ξέρεις ότι μια παρέα όπως ήμασταν εμείς τόσα χρόνια, από τον προπονητή και τους συνεργάτες του, μέχρι και τον τελευταίο παίκτη «διαλύεται», είναι τέλος εποχής.
Σε πικραίνει αυτό. Ένα άγχος, μια απογοήτευση μια αγωνία για το μέλλον. Για το τι θα συμβεί, ποια θα είναι η επόμενη μέρα. Παρόλα αυτά η διοίκηση έκανε την προσπάθεια της, πήρε παίκτες εγνωσμένης αξίας, μπορεί το μπάτζετ να μην ήταν το ίδιο, αλλά δημιουργήθηκε ένα σύνολο αξιόμαχο.
Καταφέραμε πήραμε δύο τίτλους εκείνη τη χρονιά, υπό τις οδηγίες του κ. Πεδουλάκη, φτάσαμε πολύ κοντά στο να πάμε στο Final-4, κάτι που ήταν έξω από το στόχο που είχαμε θέσει από την αρχή.
Έφτασε η ομάδα να έχει καταφέρει μέσα σε δυο χρόνια να πάρει τέσσερις τίτλους και φέτος να διεκδικεί τουλάχιστον τον ένα τίτλο (σσ κύπελλο) με τις καλύτερες προϋποθέσεις και πιθανότητες και χωρίς να θέλω να μειώσω καμία ομάδα, ο βασικός ανταγωνιστής μας ήταν ο Ολυμπιακός.
Αυτό αποδεικνύει περίτρανα, ότι με σωστή μεθοδική δουλειά και παράλληλα με τις σωστές επιλογές και την προετοιμασία των παικτών, μπορείς να κάνεις μια καλή ομάδα, αξιόμαχη που θα προσπαθήσει να καταφέρει ότι μπορεί».
Την άποψη σου για τον «νέο» Παναθηναϊκό…
«Ας ξεκινήσουμε από την επιλογή του προπονητή. Πολλοί έλεγαν ότι γιατί αυτός και όσα ακουγόντουσαν εν πάση περιπτώσει και εγώ προσωπικά είχα ακούσει πολλά πράγματα για τον κ. Ιβάνοβιτς. Παρόλα αυτά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε το έργο που έχει αφήσει πίσω του, έχει κερδίσει τίτλους, είχε πολύ καλές πορείες με τις ομάδες που δούλεψε.
Νομίζω ότι η μέχρι στιγμής πορεία της ομάδας, δείχνει ότι έχει γίνει πολύ ωραία δουλειά. Αυτό το μπάσκετ που βλέπουμε, πάνε χρόνια να το δούμε, εγώ τουλάχιστον σαν φίλαθλος μ’ αρέσει να το βλέπω και το χαίρομαι.
Και χθες που έχασε (σσ την Παρασκευή) μου άρεσε που είχε κάποιες αρχές, κάποιες ιδέες, τις εφάρμοσε-δεν τις εφάρμοσε, δεν του βγήκαν. Εντάξει, είναι μπάσκετ. Μπορεί να γίνει η να μην γίνει αυτό που έχεις σχεδιάσει, παρόλα αυτά είναι βασικό να υπηρετείς το πλάνο σου.
Από κει και πέρα έγιναν επιλογές παικτών με βάση και το μπάτζετ, δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Πραγματικά έδεσαν όλοι από την πρώτη μέρα. Στο τέλος της χρονιάς, μπορεί ο απολογισμός να μην είναι ο ίδιος, παρόλα αυτά, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αυτό που βλέπουμε είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο, πολύ ωραίο. Όλη η Ευρώπη, έχει ψηλά τον Παναθηναϊκό, τον σέβεται και ξέρουν όλοι ότι αν δε δώσουν το 110%, δεν θα τον κερδίσουν. Η ομάδα θέλει πίστωση χρόνου, θα έρθει και ο καιρός που θα κάνει «κοιλιά», σε όλες τις ομάδες συμβαίνει αυτό.
Όταν έρθει αυτή η περίοδος, πρέπει ο κόσμος να είναι μαζί με την ομάδα, δίπλα της, να γίνει μια προσπάθεια να επανέλθει η ομάδα στο δρόμο της και φτάσει στους στόχους της».
Το γεγονός ότι η ομάδα δείχνει να είναι σε εξαιρετική φόρμα, από τόσο νωρίς στη σεζόν, είναι κάτι που μπορεί να προβληματίσει, ενόψει της συνέχειας;
«Δεν ξέρουμε ποιο είναι το ταβάνι της ομάδας. Μπορεί τον ταβάνι να είναι πολύ ψηλό και να λες ότι τώρα απλά η ομάδα είναι σε μία μέτρια κατάσταση. Αν είναι αυτό το ταβάνι, τότε θα έρθει κάποια στιγμή η κοιλιά, η κάμψη.
Το θέμα είναι αν αυτή η κάμψη θα έρθει σε όλη την ομάδα. Θα έρθει σταδιακά σε κάποιους παίκτες; Αυτό μπορείς να το καλύψεις. Αν όμως υπάρχει ντεφορμάρισμα «μαζεμένο» σε όλη την ομάδα τότε θα είναι πρόβλημα. Θα είναι δύσκολο, γιατί μαζεύεται δύσκολα, αλλά και εκεί υπάρχει τρόπος, κάποια τρικ που μπορούν να κάνουν οι προπονητές.
Να εστιάσουν λίγο περισσότερο στην άμυνα, να βρουν κάποιες πιο εύκολες λύσεις μέσα από τη ρακέτα ίσως, να προσπαθήσουν να κερδίσουν κάποια παιχνίδια που το σκορ θα είναι κοντά και εκεί είναι που θα αναλάβουν οι προσωπικότητες για να κερδίσει η ομάδα. Η νίκη είναι νίκη και θα σε κρατήσει μέσα στον στόχο».
Αυτό το ντεφορμάρισμα είναι κάτι που το «δουλεύουν» οι προπονητές; Προκύπτει από κάποιο πλάνο η το διαχειρίζονται όταν έρθει;
«Ναι σε μας υπήρχε σαν πλάνο στην ομάδα. Παρόλα αυτά υπήρχε μια σταθερά. Το γεγονός ότι κάθε χρόνο υπήρχαν πολλοί παίκτες που έπαιζαν στην Εθνική. Όταν οι παίκτες τελείωναν με τις εθνικές ομάδες, η προετοιμασία του Παναθηναϊκού είχε τελειώσει και αυτή. Οι παίκτες που συμμετείχαν στην Εθνική φορμάρονταν νωρίτερα, υπήρχε ένα πρόβλημα σε αυτό το κομμάτι, γι’ αυτό έβλεπες και κάποια σκαμπανεβάσματα στην απόδοση μας.
Αυτό είχε και την θετική του πλευρά, γιατί κρατούσες ψηλά τον πήχη σαν ομάδα. Οι προπονητές μας τόσα χρόνια στο χώρο ήξεραν πώς να το διαχειριστούν, είχαν την εμπειρία.
Εμείς το βλέπαμε πχ, κάθε Χριστούγεννα πηγαίναμε «λιώμα», είχαμε πάντα κακό Γενάρη. Αυτό γινόταν επειδή πάντα μας πίεζε (σσ Ομπράντοβιτς) πολύ Νοέμβρη-Δεκέμβρη. Ο Δεκέμβρης ήταν φουλ, παραμονή Χριστουγέννων μπορεί να μας «πέθαινε», πηγαίναμε γονατιστοί. Αλλά ξέραμε βαθιά μέσα μας ότι το κάνει γιατί όταν αρχίζει το Top-16, που σφίγγουν τα «ζωνάρια», θα πρέπει να είμαστε καλά. Δηλαδή Φλεβάρη-Μάρτη να είμαστε τοπ.
Οπότε όλα κυλούσαν βάση πλάνου. Όσον αφορά την τωρινή ομάδα, προφήτες δεν είμαστε για να ξέρουμε τι θα γίνει, το συζητάμε με βάσει αυτά που γνωρίζουμε και τι είχε κάνει ο κ. Ιβάνοβιτς με τις προηγούμενες ομάδες του. Ελπίζουμε ότι τα πράγματα θα είναι καλά και έτσι όπως πρέπει να είναι».
Κοινά σημεία που θα εντόπιζες ανάμεσα στον Ιβάνοβιτς και στον Ομπράντοβιτς…
«Ένα θετικό σημείο του κ. Ιβάνοβιτς σε σχέση με τον Ομπράντοβιτς είναι ότι αφήνει πιο «ελεύθερους» τους παίκτες. Μπορούν ανά πάσα στιγμή να «σπάσουν» το σύστημα, ενώ με τον κ. Ομπράντοβιτς δεν μπορούσες να το κάνεις αυτό. Υπήρχε ένα «καλούπι», ήθελε δηλαδή να κυλήσουν τα πράγματα βάσει συστήματος, να βγει ο παίκτης που έχουμε πει να κάνει το σουτ για παράδειγμα. Υπήρχαν (και υπάρχουν) σπουδαίες προσωπικότητες, που έπαιρναν φάσεις εκτός συστήματος, δεν πήγαιναν όλα μα όλα βάση συστήματος, αλλά γενικά όλα κυλούσαν βάση πλάνου.
Με τον κ. Ιβάνοβιτς υπάρχουν και φάσεις που θα «σηκωθεί» ο παίκτης στον αιφνιδιασμό να σουτάρει τρίποντο γεγονός που δεν τον«ενοχλεί». Μου αρέσει που έχει αρχές στην άμυνα, μ’ αρέσει ο τρόπος που αμύνεται γενικά η ομάδα, με αλληλοκαλύψεις, συνεργασίες, ομιλία. Δηλαδή δεν βρίσκεις ελεύθερο παίκτη της αντίπαλης ομάδας πολύ συχνά, είδα από μέσα το παιχνίδι με την Αρμάνι και μου έκανε φοβερή εντύπωση και η ενέργεια της ομάδας αλλά και το πως συνεννοούνται οι παίκτες μεταξύ τους, αυτοματοποιημένα πράγματα. Ήταν πολύ ωραίο να το βλέπεις.
Και η πειθαρχία χρειάζεται, τίποτα δεν είναι κακό. Έχω ακούσει για τον κ. Ιβάνοβιτς και την πειθαρχία που επικρατεί στις ομάδες του. Αλλά πιστεύω ότι και ο ίδιος έχει βρει τα όρια του, γιατί και ο παίκτης είναι άνθρωπος, καμιά φορά θολώνει θα κάνει λάθος.
Ένα κοινό που υπάρχει μεταξύ των δύο προπονητών είναι ότι σε παιχνίδια που έχουν πάει στους 20 πόντους, δεν τα παρατάει, προσπαθεί να βάλει πράγματα στο παιχνίδι του. Και με την Αρμάνι το είδα, σήκωνε παίκτες, δοκίμαζε σχήματα, δεν το άφησε ότι άντε αφού είμαστε μπροστά δεν χάθηκε και ο κόσμος».
Όταν αποσύρθηκες σου πρότεινε η ΚΑΕ να αναλάβεις κάποιο πόστο; Είναι κάτι που το σκέφτεσαι μελλοντικά;
«Είναι δύσκολο κομμάτι να απαντήσω, δεν έχει γίνει κάποια κρούση, έχουν το πλάνο τους οι άνθρωποι, στο μέλλον δεν ξέρω, εγώ χρωστάω και οφείλω τα πάντα στον Παναθηναϊκό. Από κει και πέρα αν μου παρουσιαστεί μια πρόταση θα την μελετήσω πολύ προσεκτικά και ώριμα».
Το όνειρο του personal training στην Ελλάδα, η οικογένεια και αυτό που θα άλλαζε αν μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο πίσω…
Τι κάνει αυτή τη στιγμή ο Κώστας Τσαρτσαρής;
«Εγώ ξεκίνησα μια άλλη καριέρα μετά το μπάσκετ, ξεκουράστηκα ένα χρόνο και φέτος ξεκίνησα την προπονητική. Πήρα το δίπλωμα μου για να είμαι καλυμμένος και για να μάθω μερικά πράγματα.
Αν δεν σουτάρεις καλά δεν θα γίνεις ποτέ καλός μπασκετμπολίστας…
Ξεκινάω με παιδάκια σιγά-σιγά, με προπονήσεις ατομικής βελτίωσης. Εγώ το μέλλον μου το βλέπω σε αυτό το κομμάτι, με προπονήσεις σε παιδιά και σε επαγγελματίες για ατομική βελτίωση. Θα κάνω μια εξειδίκευση στη «ρακέτα», σε ψηλούς δηλαδή, που ήταν και η θέση μου. Θα παρακολουθήσω σεμινάρια στην Αμερική η οπουδήποτε αλλού υπάρχουν. Θα εξειδικευτώ στην θέση που έπαιζα και έχω εμπειρία, γνωρίζω κάποια πράγματα και τρικ παραπάνω, τα οποία έμαθα και εγώ από άλλους.
Το χει ακόμα…
Στα βιβλία είναι όλα γραμμένα ωραία και απλά, αλλά στην πράξη διαφέρουν πάρα πολλά πράγματα. Το μπάσκετ δεν είναι παιχνίδι καλόγερων, είναι και «βρώμικο» πολλές φορές».
Η ιδέα του να γίνει ο Κώστας Τσαρτσαρής εκτός από personal trainer και προπονητής σε μια επαγγελματική ομάδα υπάρχει;
«Κάποια στιγμή ναι, πάνε μαζί αυτά σιγά-σιγά. Απλά νομίζω ότι είναι ένας τομέας που δεν υπάρχει ακόμα στην Ελλάδα, ακόμα και επαγγελματικά θα μπορούσε να γίνει αυτό που κάνω. Δηλαδή κάποιοι παίκτες που θέλουν να βελτιωθούν ατομικά σε μέρες ρεπό που έχουν η καλοκαίρι, η κάποιοι παίκτες που δεν συμμετάσχουν στη δωδεκάδα, θα ήταν καλύτερο να κάνουν 1-1,5 ώρα καλή και στοχευμένη προπόνηση απ’ το να περιφέρονται πχ στις προπονήσεις των ομάδων τους.
Στο ΝΒΑ το κάνουν επαγγελματικά πολλά χρόνια αυτό. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει. Εδώ τον γενικεύουμε πολύ, κάθε παίκτης έχει άλλες ανάγκες, άλλα προτερήματα, άλλα μειονεκτήματα. Όταν μια ομάδα έχει 15 παίκτες πρέπει να το πας σε μία γραμμή, που θα την ακολουθήσουν όλοι.
Και εμείς όταν είχαμε ρεπό η πριν η μετά τις προπονήσεις κάναμε ατομικά ο καθένας, αλλά θα έρθεις θα κάνεις σουτ, η αν έχεις πρόβλημα στην φυσική κατάσταση θα κάνεις τρέξιμο η κάποιες ασκήσεις στο γυμναστήριο. Ο Σάββας ο Αρώνης ήταν πάντα δίπλα μας, μέγιστος επαγγελματίας.
Ο Κώστας Τσαρτσαρής μαθαίνει τα μυστικά του μπάσκετ σε μικρά παιδιά
Εγώ αυτό που προσπαθώ να δώσω είναι εξειδίκευση σε ένα ψηλό παιδί. Όλοι οι προπονητές που έχω συνεργαστεί είχανε γνώσεις, αλλά όχι σε τόσο συγκεκριμένα πράγματα όσον αφορά ένα παιδί ψηλό που παίζει στη θέση που έπαιξα εγώ.
Εγώ αυτό που θέλω να περάσω είναι η ρακέτα πιο πολύ, πχ ένα «3αρι» να θέλει να βάλει στο παιχνίδι του, το low post, μπορώ να το διδάξω αυτό γιατί είναι στο κομμάτι μου. Η ένα play maker, να θέλει να βάλει δυο κινήσεις στο low post, θα του τύχει, θα έχει αντίπαλο κοντό, γιατί να μην μπορεί να το εκμεταλλευτεί. Αυτή είναι η ρότα που θέλω να ακολουθήσω αργά η γρήγορα».
Το γεγονός ότι ξεκίνησες με προπονήσεις σε μικρά παιδιά έχει να κάνει με τις λεγόμενες «υποδομές» και το πόσο σημαντικό είναι αυτό, η απλά είναι μια αρχή αυτό;
«Αφενός έχει να κάνει με τις υποδομές και πως πρέπει να μαθαίνουν τα παιδιά από νωρίς, αφετέρου και εγώ που μεγάλωσα στην επαρχία, όπου δούλεψα καλά, παρόλα αυτά όμως έβλεπα τότε ότι στα μεγάλα αστικά κέντρα δούλευαν καλύτερα.
Και από μακρινή απόσταση…
Όταν κατέβαινα καμιά φορά με τις Εθνικές, έβλεπα ότι οι παίκτες είχαν περισσότερα εφόδια από μας. Οπότε θα ήθελα σιγά-σιγά και εγώ να δώσω κάτι στα παιδιά από μικρά να έχουν κίνητρο, σωστές βάσεις. Δεν ξέρω αν παρακολουθήσες την προπόνηση, κάνω κάποιες ασκήσεις στα παιδιά άχαρες με το να τα βάζω να σουτάρουν στον τοίχο, αλλά αν δεν σουτάρεις καλά το βρίσκεις μπροστά σου.
Όλοι μας νομίζουμε ότι έχουμε ένα καλό σουτ, αλλά τι είναι καλό σουτ. Να βάλεις 2/5; Όχι να βάλεις 5/5. Γιατί κάποια στιγμή θα έρθει πάνω σου άμυνα, θα είσαι κουρασμένος. Θα υπάρχει πίεση του χρόνου. Το 5/5 θα γίνει 3/5 αν είσαι καλός σουτέρ.
“Άχαρες” ασκήσεις… αλλά σημαντικές. Για να γίνεις καλός, πρέπει να προσπαθήσεις πολύ…
Είναι αλήθεια ότι στο μπάσκετ γενικά, γίνεται καλή δουλειά, ίσως να προχώρησαν λίγο περισσότερο οι προπονητές. Παρακολουθούσαν τους καλύτερους. Ψαχτήκανε στο ΝΒΑ. Στο NCAA υπάρχουν εξαιρετικοί προπονητές. Εκεί μαθαίνεις το Α και το Β εξαιρετικά».
Όσον αφορά την καθημερινότητα εκτός μπάσκετ;
«Χρόνος με την οικογένεια αρκετός, ζω τα δίδυμα πολύ καλά τώρα και τα χαίρομαι. Κάνουμε πράγματα σαν οικογένεια που δεν είχαμε κάνει ποτέ, να φύγουμε πχ ένα σαββατοκύριακο, να πιούμε έναν απογευματινό καφέ, κάτι που δε γινόταν ποτέ, γιατί κάθε απόγευμα είχαμε προπόνηση. Γενικά είναι λίγο πιο χαλαρή η ζωή, το στομάχι λίγο ηρέμησε, το κεφάλι ηρέμησε και αυτό».
Σταμάτησες το μπάσκετ έχοντας 10 πρωταθλήματα, 8 κύπελλα, 3 κατακτήσεις Ευρωλίγκας, 1 χρυσό (Eurobasket) και ένα αργυρό (Mundobasket) με την Εθνική. Είναι τελικά δύσκολο να «τερματίσεις» μια καριέρα τόσο γεμάτη σε τίτλους και διακρίσεις;
«Όλοι οι αθλητές έχουν «ημερομηνία λήξεως». Από κει και πέρα πρέπει να επιλέξει ο καθένας και το σωστό timing. Εγώ παρόλο που είχα πάρει την απόφαση να τελειώσω την καριέρα μου από την αρχή εκείνης της χρονιάς, όπως ήρθαν τα πράγματα με ένα πολύ καλό παιχνίδι και νίκη και τίτλο στο ΣΕΦ, νομίζω ήταν ένα μετάλλιο από μόνο του.
Το βιώνω αυτό κάθε μέρα στο δρόμο αυτό. Πολλοί άνθρωποι με σταματάνε και θυμούνται αυτή την τελευταία στιγμή. Είναι κάτι εξαιρετικό. Παρόλο που έχω κατακτήσει τίτλους, έχω κάνει άσχημες χρονιές και καλές χρονιές, όλοι θυμούνται την τελευταία εμφάνιση.
Πιστεύω ότι έχω βάλει και εγώ το λιθαράκι μου, δεν ήμουνα ποτέ ο ακρογωνιαίος λίθος, παρόλα αυτά όμως ήμουνα ένα γρανάζι, που ξέρετε ότι όταν λείπει ένα γρανάζι από μία μηχανή, πολλά μπορούν να στραβώσουν».
Ήταν κάτι που ο ίδιος ο κόουτς Ομπράντοβιτς έλεγε, όταν ήσουν εκτός ομάδας λόγω τραυματισμού, πόσο σημαντική ήταν η απουσία σου, για να είμαστε ειλικρινείς…
«Εγώ το μεγαλύτερο συμβόλαιο το έκανα όταν έλειπα… (σσ γέλια), αυτό συμβαίνει με λίγους παίκτες. Σαφώς, υπάρχει ένα γραμμένο βιβλίο στο μυαλό του καθενός τώρα για τον Κώστα Τσαρτσαρή, που έχει να κάνει με επιτυχίες απεριόριστες σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο, γνωριμίες ασύλληπτες.
Το πάνθεον του Ευρωπαϊκού μπάσκετ έχει περάσει από την ομάδα και τους έχω γνωρίσει, πάρα πολλές ιστορίες, που καμιά φορά αν βρεθούμε με κάποιους μπορούμε να μιλάμε επί ώρες».
Αν θα γύριζες το χρόνο πίσω θα άλλαζες κάτι και τι είναι αυτό;
«Τώρα που το βλέπω αλλιώς, θα πρόσεχα περισσότερο τη ζωή μου. Για να μην παρεξηγηθώ, θα είχα έναν προσωπικό γυμναστή ας πούμε. Δόξα τον Θεό, χρήματα βγάλαμε δεν κοστίζει να δίνεις ένα ποσό σε έναν άνθρωπο να σε «προσέχει» περισσότερο. Να παρακολουθεί τους αγώνες σου πχ, να πει: «έχεις πρόβλημα εκεί πέρα, έλα να κάνουμε μία ώρα να δουλέψουμε αυτά τα πράγματα». Θα ήθελα να βελτιωθώ σε ατομικό επίπεδο. Να ήταν κάποιος από πάνω μου να αναλάβει για παράδειγμα και τη διατροφή μου εξ’ ολοκλήρου. Προσέχαμε, παρόλα αυτά είμαστε άνθρωποι και έχουμε τις αδυναμίες μας. Το βλέπεις πολλές φορές αυτό στο παιχνίδι και σε επηρεάζει, δυστυχώς έτσι είναι.
Συμβουλές από έναν κορυφαίο αθλητή και άνθρωπο, τα παιδιά μαθαίνουν σωστά…
Τέτοια μικρά πράγματα θα άλλαζα. Από κει και πέρα έκανα κάποιες επιλογές, δεν πρέπει να μετανιώνουμε για αυτές. Δούλεψα, προσπάθησα. Ερχόμουν και μόνος μου και πρωινά και σε ρεπό, είχα τραυματισμούς έκανα τα πάντα για να επανέλθω, ειδικά από ένα σημείο και μετά είχα πολλά προβλήματα τραυματισμών. Είχα κάποιες ατυχίες».
Ένα σημαντικό κομμάτι της επιτυχίας του Κώστα Τσαρτσαρή ήταν και το γεγονός ότι ήταν (και είναι) ένας εξαιρετικός χαρακτήρας; Δεν προκάλεσε ποτέ και γενικά χαίρει της εκτίμησης σχεδόν όλου του κόσμου. Είναι και ένα «μάθημα» προς τα παιδιά αυτό;
«Αυτό το βλέπω και εγώ, έχω αποδοχή και από τους Ολυμπιακούς πχ. Το βιώνω αυτό. Θα έπρεπε να είναι μάθημα προς τον οποιονδήποτε. Δεν υπάρχει λόγος να προκαλέσεις. Μπορεί να είναι η δουλειά σου το μπάσκετ, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Ζεις σε μια κοινωνία και θα ζήσεις για πολλά χρόνια και μετά το μπάσκετ, θα αλληλεπιδράς με ανθρώπους που έχεις προκαλέσει. Γιατί να χαλάσεις τη ζωή σου ολόκληρη; Δεν υπάρχει λόγος».
«Η Εθνική Ελλάδος έχει τα εχέγγυα να πετύχει», αναφέρει ο Κώστας Τσαρτσαρής όσον αφορά την «επίσημη αγαπημένη», ασκώντας έντονη κριτική σε όσους κοροϊδεύουν όμως προπονητή και Ομοσπονδία…
Ένα σχόλιο για τις αποτυχημένες παρουσίες της Εθνικής στις δυο τελευταίες διοργανώσεις;
«Κατ’ αρχάς εξαρτάται τι εννοείς επιτυχία. Στο Παγκόσμιο ήμασταν ανταγωνιστικοί απλά δεν «κάτσανε» καλά τα παιχνίδια, αυτά που έπρεπε. Δηλαδή το χιαστί. Στο Ευρωπαϊκό δεν πήγαμε καλά, εκεί όμως είχαμε και τις ατυχίες, Θα ήταν άλλη ιστορία αν ήταν καλά ο Βασίλης (Σπανούλης).
Καλώς η κακώς η ομάδα χτίστηκε πάνω του, τραυματίστηκε και η ομάδα δεν είχε plan B. Στο Παγκόσμιο η ομάδα ήταν ανταγωνιστική δεν πήγε καλά στο χιαστί με τη Σερβία. Η ομάδα έχει τα εχέγγυα. Έχει το ρόστερ, την τεχνογνωσία, την εμπειρία, κάποια στιγμή θα επανέλθει. Στην Ελλάδα υπάρχει αυτό το κακό, ότι ανεβάζουν πολλοί τον πήχη και στην Εθνική και στον Παναθηναϊκό συνέβη αυτό και ο Ολυμπιακός το βίωσε πολύ αυτό. Όλοι νομίζουν ότι άμα έχεις μια επιτυχία είσαι καταδικασμένος για 10 χρόνια να κατακτάς τα πάντα. Δεν είναι έτσι. Θα υπάρξουν και οι κακές εμφανίσεις και οι αποτυχίες, απλά τώρα είμαστε στο σημείο που πρέπει να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι καλό.
Έχουν υπάρξει τρεις αποτυχίες (Προολυμπιακό, Ευρωπαϊκό, Παγκόσμιο), πρέπει να γίνει κάτι καλό σιγά-σιγά. Μ’ αρέσει ο Κατσικάρης για αυτό που έδειξε στην Ισπανία, ήταν πολύ καλό το δείγμα, μου άρεσε».
Υπήρχαν και κάποιες ελλείψεις στο ρόστερ της Εθνικής, ειδικά στους ψηλούς, όπως για παράδειγμα ο Κουφός…
«Ο Κουφός δεν θα πρέπει να καλεστεί ξανά! Όσο σκληρό και αν ακούγεται αυτό. Ο καθένας έχει δικαίωμα να μην παίξει. Όχι όμως στην κοροϊδία. Δεν είναι ο κ. Βασιλακόπουλος και ο κ. Κατσικάρης άνθρωποι που μπορείς να τους συμπεριφέρεσαι έτσι. Είτε ήταν δικό του (σσ Κουφού) το λάθος η του μάνατζερ του, πρέπει να εξεταστεί αυτό, πρέπει κάποιος να φύγει από τη μέση, η ο ίδιος ο παίκτης η ο μάνατζερ του. Αυτό ισχύει και για οποιονδήποτε άλλο συμπεριφερθεί έτσι.
Δηλαδή ο Διαμαντίδης είπε ότι πήρε την απόφαση ότι δεν θέλει να παίξει άλλο, είναι δικαίωμα του ήθελε να ξεκουράζεται είχε προβλήματα με τραυματισμούς κλπ, είναι σεβαστό, Το είπε το παιδί, το ξεκαθάρισε, έγινε. Τώρα να κάνει ο άλλος τα πλάνα του και να του πει ο άλλος δεν έρχομαι κλπ, δεν είναι σοβαρά πράγματα αυτά».
